verhuisbericht

Ik ga Blogger verlaten......
.... maar je kunt nog steeds van mijn verhalen blijven genieten!

vanaf nu ben ik te volgen op www.hoewordikeenoermoeder.nl

Groetjes Karlijn

Wijze lessen (op verzoek...)

Ik krijg de laatste tijd regelmatig vragen van oermoeders-in-spé die vreemde klachten ervaren waarvan ze nooit dachten dat die ook horen bij zwanger zijn (dat is immers niet altijd alleen maar rozengeur en manenschijn). Ik verwijs die oermoeders-in-spé altijd met liefde naar alle verhalen van mijn eigen zwangerschapsperikelen, maar deze keer werd er door een tijgerlegging-hatende-Oermoeder-in-spé expliciet gevraagd om een blog met al mijn wijze zwangerschapslessen, dus vandaar lieve Tijgerlegging-hatende-Oermoeder-in-spé, maar ook alle andere oermoeders-in-spé die daar behoefte aan hebben.... Bij deze:

Vrij vroeg in de zwangerschap begint de misselijkheid. De één heeft daar wat meer last van dan de ander, sommigen krijgen het van geuren, anderen beginnen spontaan uit de auto te braken (ik zal geen namen noemen) en weer anderen (waaronder ikzelf ) kunnen niet meer fatsoenlijk een tandenborstel in hun giechel steken zonder daarbij steeds te moeten kokhalzen (wat het tandenpoetsen over het algemeen wel wat lastiger maakt...). Misselijkheid is vervelend, maar wat nog veeeeeel vervelender is zijn ALLE mensen die steeds tegen je zeggen: 'Ach ja... Het is voor een goed doel hè!'

Naast die misselijkheid begint ook al snel het darm-en-blaasstelsel te vervelen, en dat terwijl er nog helemaal geen baby tegenaan duwt (want die is dan nog maar zo groot als een garnaal) maar onder invloed van al die fijne hormonen (daar zal ik later nog op terugkomen). Scheten, boeren, borrelende buiken en onophoudelijk kleine beetjes plassen zijn heel normaal tijdens de eerste weken van je zwangerschap. Nu zou dat nog best te overzien zijn als je niet steeds misselijk wordt / moet braken van je eigen scheten of de geur van die fijne moeders-voor-moeders-containers waar je de hele dag met liefde je kleine beetjes plas in deponeert....

Ik vertelde je al een klein beetje over de invloed van hormonen op je fysieke gestel, maar wat dacht je van je emoties. Sommige oermoeders-in-spé kunnen alleen nog maar hele dagen huilen, anderen krijgen last van hevige paniek- of juist woede-aanvallen en veeleisendheid zal ook menig Oermoeder-in-spé niet vreemd zijn. Zo zal ik je vast al eens verteld hebben van die keer dat Lieftallige Echtgenoot 5 dagen was bezig geweest met het schilderen van het babykamertje-to-be in de kleuren die ik met vakkundige precisie had uitgekozen in een patroon dat hij van mij met een liniaal had moeten uittekenen alvorens hij de kostbare verf in dat exacte patroon op de muur mocht smeren, waarna ik huilend, snotterend en diepongelukkig het kamertje weer uitkwam omdat het toch niet aan mijn verwachtingen voldeed. Diezelfde dag nog heeft Lieftallige Echtgenoot het kamertje nog eens volledig geschilderd in een compleet nieuw kleurenschema, wederom met precisie door mij samengesteld...

Aan alle Lieftallige Echtgenoten kan ik alleen maar meegeven: bedek het met de mantel der liefde, het wordt ooit beter (maar ik kan je ook garanderen dat het nooit meer helemaal goed komt...)

Na een wat langere tijd zwangerschap beginnen er plotseling 'permanentere' dingen aan je lichaam te veranderen... Zo kan er een masker ontstaan van pigmentvlekken (die bij mij nu iedere zomer terugkomen en me een allerschattigst maar absoluut niet sexy panda-achtige uitstraling geven, bovendien lijkt het iedere zomer of ik zo'n heerlijk ordinair liplinertje om mijn mond heb getekend, ik kan je verzekeren dat ik absoluut geen voorstander ben van ordinaire-lipliners en dat die streep er dus niet met mijn toestemming zit...). Die pigmentverkleuringen kunnen trouwens ook op andere plaatsen ontstaan, misschien ken je hem al wel, die fijne bruine streep die plotseling vanaf je navel rechtstreeks je schaamgebied inloopt. Die zou na de zwangerschap weg moeten trekken....

Of wat dacht je van een tepelhof dat plotseling zo groot is dat het lijkt alsof je een uier hebt in plaats van een lieflijke tepel als een kersje op een taart...

Daarnaast kunnen er scheuren ontstaan in je onderhuid op alle plekken waar je nu met grote snelheid groeit (dus ècht niet alleen op je buik, wist je dat het ook mogelijk is dat je borsten na je zwangerschap ineens lijken op zonnetjes met alle streepjes die zich om je tepelhof hebben gemanifesteerd). Deze scheurtjes (beter bekend als striae) zijn in eerste instantie behoorlijk dominant aanwezig, maar in de loop van de komende jaren zullen ze verkleuren naar een prachtige zilverachtige kleur (dus nu doe ik in het zwembad gewoon samen met Zusje net alsof ik een zeemeermin ben...)

Ook haargroei is zoiets bijzonders wat tijdens je zwangerschap ineens kan ontstaan, maar ik heb begrepen dat dit ook kan als je 'gewoon wat ouder wordt...'. In plaats van die bijna onzichtbare blonde haartjes op je bovenbenen zou het zomaar eens kunnen dat je voor de spiegel staat en je afvraagt waar die mannenbenen plotseling vandaan komen... Die zijn vanaf nu dus van jou...

Ook snorren en baarden kunnen ineens een permanente plek op je gezicht in gaan nemen.... Dus hallloooooo schoonheidsspecialist (of ontharingscrème...)

Ook spontane zweetuitbraken over je hele lijf kunnen je plotseling gaan overvallen. Vooral als je bijvoorbeeld net lekker bent gaan liggen in je bedje (wanneer je eindelijk je voedingskussen als steun onder je buik en tussen je benen hebt gemanoeuvreerd)... Maar als je dacht dat dit tijdens de zwangerschap al erg is dan waarschuw ik je nu alvast voor je kraamweek, er zijn meldingen gedaan van oermoeders die 's nachts hun bed uitdreven of mond-op-mond-beademing moesten toepassen op hun Lieftallige Echtgenoten in verband met een bijna-verdrinking...

Wanneer de laatste weken van je zwangerschap ingaan dan beginnen de ECHTE fysieke beperkingen... Je kunt je niet meer omdraaien in je bed (ik werd wakker van mijn 'doorlig-oren', zoals ik ze had gedoopt, omdat ik voortaan de hele nacht op één oor lag), je eigen veters niet meer strikken, je benen en bikinilijn niet meer 'bijhouden', niet meer lopen zonder waggel en sowieso nog maar met een maximale snelheid van 2 kilometer per uur (niet dat je het een uur kunt volhouden).

Door de druk van die enorme baby die inmiddels in je buik zit plas je de hele dag, maar is poepen geen optie meer (aangezien je darm wordt afgekneld) en pers je er daarom in plaats van een drol een prachtige aambei uit (en als je dat niet doet in de laatste weken van je zwangerschap dan doe je het wel tijdens de bevalling... Wist je trouwens al dat de kans heel groot is dat je er tijdens de bevalling ook eerst ontlasting uitperst terwijl je Lieftallige Echtgenoot samen met de gynaecoloog, verloskundige, verpleegster, kraamhulp en co-assistent tussen je benen door aan het kijken zijn naar de perskwaliteiten van jouw onderkantje met wildgroei omdat je niet meer in staat was je schaamhaar een beetje te temmen...)...

... Gelukkig zijn er ook nog een hele hoop fijne en mooie momenten tijdens je zwangerschap, zoals de eerste keer dat je je baby voelt schoppen, rondparaderen in een strakke bloemetjesjurk zodat iedereen je prachtige dikke buik kan bewonderen, naar je kindje kijken tijdens de echo, alles op orde maken voor de komst van je kleine wonder, babykaartjes uitzoeken, namen kiezen, heerlijk cocoonen met een goed boek / een fijne film / een haakwerkje tijdens je verlof en af en toe, want dat mag best, even heerlijk klagen en zeuren over alles waar je last van hebt tijdens je zwangerschap (en er soms ook verschrikkelijk hard om lachen).

Dus voor alle oermoeders-in-spé, geniet, wees vooral niet te streng voor jezelf (en geloof vooral ook niet alles wat ik je vertel...maar pak er een flinke korrel zout bij).

Mocht je ook je klaagzang kwijt willen of ben je benieuwd naar mijn wijze bevallingslessen... Ik hoor het wel!

Oermoederhaar

Ik las laatst een ingezonden brief in een mama-tijdschrift van een mama die (ja, het is echt waar) toch zo'n hekel had aan van die moeders die van dat korte haar hadden. Ze was namelijk in de veronderstelling dat al die mama's dat deden omdat dat makkelijker was, en ze vond dat al deze mama's ook gewoon aandacht aan hun eigen uiterlijk moesten besteden. 

Zoals je natuurlijk wel begrijpt was deze zeer-kortharige-Oermoeder-in-opleiding behoorlijk op haar teentjes getrapt en stonden niet alleen alleen mijn nekharen maar alle haren van mijn volledige korte coupe recht overeind...

Ten eerste was ik zeer verontwaardigd over de kam die deze dame ter hand had genomen om alle kortgeknipte mama's overheen te scheren. Wij Oermoeders hebben het al moeilijk genoeg met alle meningen van (nog)-niet-oermoeders, über-oermoeders, (schoon)papa's en (schoon)mama's of andere prominent aanwezige familieleden / so-called-friends en andere goede bekenden of onbekenden die vinden dat ze iets moeten vinden over onze: opvoedstijl / eetpatronen / kledingkeuze / regels / speelgoedkeuze / ...

En dan komt er ook nog ZO'N mama die iets vind van alle mama's met kort haar....

Pffffffffffffffffffffffffft (zo, woorden schieten even te kort...)

Ten tweede, wat denkt deze mevrouw dan wel niet over alle mama's die wel lang haar hebben maar dat ALTIJD in een staartje doen omdat de hele riedel anders toch maar in de vla / soep / groenteprut / zandbak gevuld met modder hangt? Of van alle mama's die 's morgens meer tijd (en geld) besteden aan hun harde krullen dan dat ze gedurende de gehele dag met hun kind doorbrengen? 

En ten derde, en laatste, toevallig ben ik gewoon een VEEL mooiere mama met kort haar dan met lang haar omdat (en ik citeer mijn bloedeigen kapster) mijn bevallige gezichtje daar nu eenmaal helemaal voor gemaakt is en lang haar gewoon duf en suf langs mijn hoofd hangt en ik het dan toch alleen maar iedere dag de hele dag in een knotje frot dus dan kan ik net zo goed kort haar hebben, en dat dat helemaal niets zegt over de aandacht en tijd die ik aan mijn eigen uiterlijk besteed en zelfs als het dat wel zou doen....nou....wat dan nog!!!??? (Ennnnnnnn... Adem in...).

Dus, om bij de boodschap van dit verhaal te komen, beste kort-haar-mama-hatende-mama-die-brieven-schrijft-naar-een-tijdschrift-wat-door-heel-veel-kortharige-mama's-gelezen-wordt, het zou fijn zijn als je je mening voor je houdt als je toch niks leuks te zeggen hebt.

Zo...

Dat wilde ik nou echt eventjes kwijt....

Verhaaltje voor het slapengaan

...oftewel: het resultaat van een brainstormsessie voor het slapengaan samen met Zoonlief en Zusje...

Er was eens een hele grote dinosaurus, hij was wel zo groot als een palmboom. Boven op zijn hoofd was een klein landje en op dat landje woonde een prinses en haar broertje Rob Kles (dat rijmt nu eenmaal op prinses...). Die Rob Kles, daar was iets bijzonders mee aan de hand, hij was namelijk zo groot als een babyfles (goh, dat rijmt ook al...) maar hij stonk HEEEEL erg. Vooral zijn voeten, die roken heel zuur, en zijn neus, want daar zaten allemaal vieze korstjes aan.

Een dinosaurus verderop woonde een ridder. Die ridder wilde heel graag trouwen met een prinses, maar hij had gehoord dat de prinses van een dinosaurus verderop dan misschien wel heel mooi zou zijn, maar ook een stinkend broertje had. En daar had deze ridder nou net even geen zin in. Dus ging hij op bezoek bij zijn beste vriend, de draak Reuzereus. Die heette zo omdat hij reuzevuur kon spuwen. En dat kan niet iedere draak hè, de meesten halen maar een waakvlammetje, dus die naam was zeer toepasselijk!

De ridder had een heel goed plan en sprak af met zijn vriend draak Reuzereus om dat plan eens stiekem uit te gaan voeren. Hij vertelde de draak Reuzereus dat hij zo graag wilde trouwen met de wonderschone prinses van een dinosaurus verderop, maar dat haar broertje Rob Kles (die zo groot was als een babyfles) heel erg stonk naar zure voeten en neuskorstjes en dat hij dat toch wel een beetje jammer vond. De draak Reuzereus snapte zijn probleem en wilde zijn beste vriend graag helpen met zijn plan. Voorzichtig gleden ze daarom van de nek van hun eigen palmboomhoge dinosaurus af en klommen ze via de stekels van de nek van de palmboomhoge dinosaurus van de mooie prinses en haar broertje Rob Kles (die zo groot was als een babyfles) weer heel zachtjes omhoog. Ze verstopten zich achter een van de oren van de dinosaurus tot de prinses en haar broertje Rob Kles (die zo groot was als een babyfles) langs kwamen tijdens hun dagelijkse wandelingetje.

De ridder telde heel zachtjes tot drie........ (Één.......... Twee............. Drie) en toen spuwde draak Reuzereus een enorm vuur vlak langs de prinses en haar broertje Rob Kles (die zo groot was als een babyfles). De prinses bleef geschrokken staan, maar haar kleine broertje schrok ZO hard dat hij zomaar van de nek van zijn eigen dinosaurus afgleed! En hij was zo klein (als een babyfles) dat hij niet meer omhoog kon klimmen...

Het plannetje van de ridder was gelukt!

Hij trouwde met zijn prinses en ze woonden samen met hun beste vriend de draak Reuzereus, nog lang en gelukkig op het landje bovenop die palmboomhoge dinsosaurus.

En maak je maar geen zorgen over het kleine broertje Rob Kles (die zo groot was als een babyfles) hoor. Daar beneden op de grond woonden namelijk kleine trollen, die waren dol op zure voeten en stinkende neuskorstjes, dus ook Rob Kles leefde nog lang en gelukkig (misschien krijgt de beste man ooit nog zijn eigen verhaal voor het slapengaan)...

Welterusten!

Tafelmanieren

Ik vind dat we ons best eens wat vaker af mogen vragen waarom we de dingen doen die we doen, en waarom we de dingen vinden die we vinden. Vooral als ik aan het einde van de dag moe-gestreden ben om er vooral maar voor te zorgen dat mijn kroost zich voor de buitenwereld voorbeeldig heeft gedragen vraag ik me (met schreeuwende hoofdletters) steeds vaker af WAAROM???!!! 

Want terwijl Lieftallige Echtgenoot zijn nog geschoeide voeten op de salontafel te rusten legt waarschuwt hij Zusje dat ze nu echt met haar voeten van de bank moet. Ik bekijk de scène eens vanaf een afstandje en bedenk me dat het anatomisch gezien onmogelijk is voor de dame in kwestie om lekker op de bank te gaan zitten zònder haar bevallige voetjes op de bank te leggen, en probeer daarnaast in gebarentaal aan Lieftallige Echtgenoot duidelijk te maken dat over het algemeen nog steeds geldt: 'goed voorbeeld doet goed volgen'. Bovendien voel ik me zelf ook redelijk aangesproken, ik leg namelijk ook regelmatig mijn nog in schoenen gehulde voeten op de bank wanneer ik toe ben aan een middag(of ochtend- of avond-)dutje, verdiept ben in een spannend boek of onder de indruk van een spannende film (Twilight ofzo...). En als dat vlekken geeft (ik doel op vlekken van mijn schoenen, voor de door-hormonen-gedreven onder ons, die net zo onder de indruk zijn van Edward-de-Vampier als ik) dan haal ik die van onze leren bank af met een nat doekje, ideaal hoor, zo'n leren bank als je kinderen / huisdieren / Koffie-knoeiende-Lieftallige-Echtgenoten / Luie-Oermoeders-in-Opleiding / ...(zelf in te vullen)... hebt.

Daarnaast stoor ik me meer aan het feit dat Lieftallige Echtgenoot mijn salontafel besmeurt met zijn 'poepschoenen' precies op de plek waar ik normaal gesproken mijn koekje voor bij de koffie neerleg.

Waarom zouden we onze voeten van de bank moeten halen? En als je alleen bedoelt schoenen, Waarom bedoel je dan alleen schoenen?

Ik kan me er van alles bij voorstellen hoor:

- dat is niet netjes bij andere mensen (maar volgens mij kun je dat heel netjes aan je kind uitleggen, dat dat bij andere mensen niet zo netjes is, of toch niet... Want waarom is het eigenlijk niet zo netjes....)

- dan wordt de bank vies (je kunt ook je schoenen uitdoen en toch lekker met je voeten op de bank zitten, kun je trouwens bij andere mensen ook doen als die last hebben van schoenen op hun bank, gewoon een kwestie van communiceren lijkt me: "heb je er last van als...? Want dan....")

- een bank is bedoeld om op te zitten, niet om zo op te hangen of je schoenen er op te leggen (vind ik ook altijd zo'n grappige opmerking bij van die bureauzittende leerkrachten die vervolgens tegen de leerlingen zeggen dat een tafeltje niet is om op te zitten...) 

Tafelmanieren vind ik ook zo'n heerlijk discussiepunt (vooral omdat ik mezelf tegenwoordig ontzettend heb getraind in de waarom-vraag en daarnaast gezegend ben met drie ehmmm... Doe maar vier, Lieftallige Echtgenoot telt ook mee, prachtexemplaren die allemaal hun eigen maniertjes en behoeftes hebben). Ik denk dat er nergens zoveel ongeschreven regeltjes zijn als tijdens het tafelen, bovendien zijn die regeltjes in ieder gezin weer net even anders (en zitten ze vaak vol tegenstrijdigheden).

Zo moet je je mond dichthouden als je eet, maar moet het eetmoment wel het gezellige deel van de dag zijn waarin je elkaar uitgebreid kunt vertellen over de avonturen van die dag. Of toch maar liever allemaal in stilte, zodat Lieftallige Echtgenoot het nieuws kan verstaan en Oermoeder-in-Opleiding nog even alle sociale media op haar telefoon kan controleren...gezellig!!! Dat is toch ook de reden dat we allemaal moeten blijven zitten tot we uitgegeten zijn, gezellig natafelen, of was dat omdat we dan gezellig kunnen navelstaren? Oh, nee, dat kan niet, want je moet wel netjes op je stoel blijven zitten (en dan zit je navel onder de tafel), want netjes aan een tafel staan is HEEL onbehoorlijk. En eet vooral met mes en vork, ook als je motorisch gezien nog helemaal niet in staat bent om met mes en vork te eten en uit onderzoek echt is gebleken dat kinderen veel beter eten wanneer ze ook mogen 'spelen' met hun eten (en mogen ontdekken WAT ze nu eigenlijk allemaal eten, en hoe dat voelt, en ruikt en er uitziet). En eet vooral boven je bord (want dan hoeven papa en mama niet te stofzuigen), ook al kom je maar net met je kin boven de tafel uit. En zit stil.... ook als wiebelen heel goed helpt om de vreemde texturen in je mond beter te kunnen verwerken, want dat gewiebel is echt niet netjes hoor... En eet je bord leeg, ook al is dat een van de hoofdoorzaken van obesitas en heb ik zelf eigenlijk ook teveel opgeschept...

Zoonlief is het toonbeeld van goede tafelmanieren, hij houdt niet van al die viezigheid aan zijn handen en is dus op zijn vijfde al heer en meester over zijn eigen bestek. Bovendien lust hij bijna alles en verwerkt hij dagelijks flinke porties om zijn groei bij te kunnen houden. Hij houdt niet van al dat geklets aan tafel en eet dus keurig twee keer zijn bord leeg zonder te knoeien en zonder volle-monden-klets. Hij moet alleen wel standaard tijdens het eten even plassen... En jaaaahhhh, ook als hij voor het eten al eens geweest is (voor de mensen die meteen in oplossingen gaan denken...). En dat is best lastig als je aan tafel moet blijven zitten... Dan heb je kans op een natte stoel.

Zusje is nogal beweeglijk, wanneer we niet aan het eten zijn is dat één van haar charmantste eigenschappen, maar wanneer we wel  aan tafel zitten en zij heftig met haar armen begint te zwieren wanneer ze een hap weg moet krijgen dan roept dat wel eens fronsende voorhoofden op bij omstanders. En wanneer ze even een rondje moet lopen om haar wiebelende benen en haar spanningsboog even tegemoet te komen dan gaat dat lastig samen met aan tafel blijven zitten. En wanneer je heeeeel graag al zingend wilt vertellen hoe je dag is verlopen dan is dat ook heel lastig als je je mond steeds dicht moet houden omdat je anders je overvolle bord niet leegkrijgt.

Garnaaltje is beland in de fase dat hij alleen maar zelf wil eten, en anders niet. En dat is heel lastig als je niet is staat bent om je eigen bestek te hanteren, maar ooohhh wat heerlijk dat je een brocollistronk zo groot als een kabouterboom met je handjes mag ontleden om hem vervolgens met huid en haar te verslinden... (Nou ja, met huid... Het haar ligt op de grond, dan krijgt Pien-de-hond ook eens wat groens te eten...)

En je vraagt je nu natuurlijk af hoe dat zit met Lieftallige Echtgenoot en Oermoeder-in-opleiding. Die zijn heel blij dat ze elkaar nu steeds vaker vragen: maar waarom...

Want in plaats van gemopper aan de tafel is er nu plek voor een geanimeerd gesprek, met volle mond, gewiebel, geloop, gezing, en zonder mobiele telefoon / televisie / i-pad...

En over een jaartje of 10 ofzo, dan zullen we eens tijd inruimen om de etiquette voor het 5-sterren-restaurant door te nemen... (Of wat daar dan nog van over is).

Ook heel leuk aan tafel trouwens:

- wie kan het beste slurpen... (de soep was nog nooit zo snel op)

- wie kan de beste vla-snor maken (zelfs Garnaaltje heeft zijn bestekvaardigheden geoefend, met een lepel kun je namelijk niet alleen een snor maar ook een baard creëeren)

- uit de pan 'bietsen' (Zusje heeft nog nooit zoveel gegeten)

- 'met-de-handjes-dag' (ongegeneerd kipknoebelen en brocollibomen omhakken)

De Scheur

Wanneer kinderen een bepaalde leeftijd bereiken beginnen driftbuien een onderdeel van hun gedragsrepertoire te vormen. Dat is heel normaal, het schijnt zelfs heel goed te zijn, want wat geeft duidelijker de grenzen van je kind aan dan een op luid volume geproduceerde NEEEEEEE (inclusief stampende voeten, boksende vuisten, dichtslaande deuren en een stortvloed aan tranen). Ik zal het je nog sterker vertellen, de afgelopen periode heb ik ontdekt dat het voor ons 'grote mensen' ook wel eens heel verhelderend zou kunnen zijn om een stevige driftbui te hebben...

Zoonlief was al langer bekend met het fenomeen driftbui, hij laat dit altijd vergezeld gaan van luid gegrom. Tegenwoordig stampvoet hij daarbij naar zijn kamer, gooit de deur dicht en blijft vooral doorgaan met heel veel herrie maken (schoppen tegen deur en bed, grommen, gillen) zodat 'het gepeupel beneden' (aka Lieftallige Echtgenoot en ondergetekende) zeker niet kunnen vergeten / negeren dat wij:

A) (met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid) de veroorzakers zijn van dit gedrag

B) dus fors over de grenzen van Zoonlief heen zijn gestapt (hoe durven we)

C) best even een kopje koffie kunnen drinken (dit kan nog wel even duren...)

Zusje zit nog maar even op school (een hele welgetelde week...) maar driftbuien zijn sinds een tijdje ook haar niet meer vreemd. Zij uit deze echter wat meer lady-like: met grote krokodillentranen werpt ze zich op de grond en gilt vervolgens alle lucht uit haar longen. Steeds wanneer jij denkt dat haar lucht op is en je begint te praten herpakt zij zichzelf razendsnel en begint haar zangsolo opnieuw. Ze is daarbij ook erg goed in het geven van een schuldgevoel wanneer ze haar lucht weer begint te gebruiken om zinnen te vormen: "MAMAAAAAAAAAAAAIKVINDHETECHTNIETLEUKALSJEZOBOOSTEGENMIJPRAAHAAHAAT"

Dus ook tijdens deze driftbuien is het beste advies om een kopje koffie te drinken... (Ook dit kan nog wel even duren...)

Garnaal no.3 zal het snel genoeg leren, hij heeft 2 prachtige voorbeelden tot zijn beschikking. Tot op heden heeft hij zich nog keurig ingehouden.

Afgelopen week lag ik onder de warme handen van de haptonoom, plotseling drukte zij haar twee wijsvingers in mijn flanken, zo ver als ze kon. Ik kneep mijn ogen dicht tegen de pijn en me afvragend hoe ver ze in vredesnaam kon 'prikken' verbeet ik de pijn, 'het zal wel moeten', dacht ik nog. Toen ze eindelijk niet meer verder kon prikken (ik overdrijf niet, dat doe ik noooooit...ik denk dat ze bijna haar beide wijsvingers tegen elkaar kon drukken) stopte ze de kwelling eindelijk en vroeg me hoe ik me daarbij voelde. Met tranen in mijn ogen antwoordde ik liefelijk dat ik het niet zo prettig had gevonden omdat het een beetje pijn deed. 'Denk je dat ik dat aan jou gemerkt heb?', vroeg ze me. Ik dacht eens diep na, behalve aan de spontane zweetuitbraak over mijn gehele lichaam kon ze het niet voelen aan mijn lijf (wat gewillig meegaf) of zien aan mijn verbeten gezicht (wat ik angstvallig in de behandelbank had gedrukt)... 'Nee', antwoordde ik daarom... 

'Nee, inderdaad, want je geeft je grenzen niet aan.' 

Zie hier dames en heren, ik ben in staat tot het tegenovergestelde van een driftbui. U begrijpt wel dat ik van mevrouw de haptonoom wat huiswerk mee kreeg...

Gelukkig deed de situatie zich snel genoeg voor.

Na 1 dag school kwam de nieuwe juf van Zusje naar me toe. Ik vroeg haar uiteraard hoe de eerste dag was verlopen, waarop zij me aankeek en zei (en ik zweeeeer het, deze keer overdrijf ik ECHT niet):

"Nou, ze trok me vandaag toch een SCHEUR open!"

Ik stel me zo voor dat je aan mijn buitenkant niet veel kon zien maar mijn innerlijke driftkikker (ergens zit ze verstopt) liet haar mond vol verbazing en afschuw openvallen, zei deze juf nou werkelijk net dat mijn dochter een 'scheur' heeft....???

Ik glimlachte en liep met Zoonlief en Zus in een staat van verwondering terug naar huis en dacht aan het huiswerk van mevrouw de haptonoom. Ik besloot op dat moment dat ik de opmerking van de juf:

A) ONgepast

B) ONprofessioneel

C) ONbegrijpelijk 

Vond en dat ik haar dat graag duidelijk wilde maken.

En dat heb ik dan ook gedaan, op een keurig nette manier, met keurige bewoordingen en een keurige afsluiting.

En ik ben trots op mezelf, deze Oermoeder-in-opleiding heeft weer een lesje geleerd (en de juf waarschijnlijk ook). Ik heb een persoonlijke grens gevonden en hem aangegeven. Deze keer was het beschaafd en keurig maar wees gewaarschuwd, misschien verras ik je binnenkort met een heuse driftbui...

Ziel onder mijn arm

"Waarom gaan jullie met z'n tweeën mee?" Vroeg Zoonlief vanmorgen toen we met de hele bups richting school liepen. Zusje stapte trots mee met haar rugzakje op haar rug, want mevrouw mag vandaag voor het eerst oefenen. "Omdat wij het heel spannend vinden", antwoordde ik met mijn ziel onder mijn linkerarm (want met mijn rechterhand hield ik natuurlijk stevig het kleine handje van Zusje vast)...

Nog precies 10 dagen en dan wordt onze Zusje een Zus want als je 4 bent dan ga je naar de basisschool en als je naar de basisschool gaat dan ben je ineens bijna volwassen (althans, met die air loopt de kleine diva met ferme pas richting haar klas). Ze weet precies waar ze haar tas moet neerleggen en haar jas moet ophangen (hoewel ze nog niet bij de kapstok kan, maar ach, met een verliefde  wimperknipper naar de jongen naast je kom je een heel eind) want dat heeft de juf haar gisteren precies uitgelegd tijdens het introductiegesprek. Daarna loopt ze zelfverzekerd naar de poppenhoek (naar de kast met prinsessenkleding) want nu mag ze WEL in de hoeken (waar ze vorige week nog uit werd gezet door de directrice notabene, omdat jongere kinderen niet in de hoeken mogen spelen voor schooltijd. Dat madam twee weken later officieel naar school gaat en dan toch wel in de hoeken gaat is voor de directrice geen argument, jonge kinderen moeten gewoon 'aan de lijn' blijven, u proeft mijn frustratie vast en zeker...), maar helaas moet ik haar teleurstellen want ze zal zich toch echt eerst moeten melden bij haar juf. Zodra ze haar eerste stap over de drempel heeft gezet wordt ze omcirkeld door 5 meiden en meegetroond naar de beste plek van de klas. Lieftallige Echtgenoot en ik zwaaien nog een keer naar haar, maar wij zijn al vergeten en druipen maar af (uiteraard spurt ik eerst nog even langs het raam van Zoonlief want ik weet dat hij altijd nog tijd heeft voor een kushandje voor het raam).

Op de terugweg heb ik beide armen nodig om mijn ziel te dragen dus Lieftallige Echtgenoot duwt Garnaal no. 3 voort in zijn troon. Thuis troost ik mezelf met een vanille-latte-macchiato, maar het  helpt weinig... Het huis is behoorlijk stil zonder mijn zingende en dansende roze wolk (zelfs zonder haar K-3 microfoon weet ze namelijk een huis-vullend-volume te behalen).

Lieftallige Echtgenoot stuurt me weg met een opdracht: neem Garnaal no. 3 maar even mee naar de kapper, het is namelijk echt tijd dat hij zijn eerste knipbeurt krijgt (het is dat hij het principe van haar uit zijn ogen blazen nog niet begrijpt anders had hij nu waarschijnlijk al een dergelijke tik ontwikkelt. Bovendien was het matje in de jaren '80 erg hip....). Bij de kapper aangekomen steelt de kleine man de show. Hij krijgt koekje na koekje aangeboden (want inderdaad, een kapperszaak is op de gemiddelde dinsdagochtend vaak rijkelijk gevuld met onze seniore medemens en het is een feit dat deze gerespecteerde medemens een kwaliteit heeft in het verwennen van onze jongere medemens). Hij zingt hele liederen in brabbeltaal en roept naar iedereen die binnenkomt zijn meest verstaanbare woord: hoiiiiii .

Wanneer we samen plaats mogen nemen op de kappersstoel bedwing ik mijn drang om een selfie te maken (ik vind namelijk dat ik ook weleens moet genieten van het moment zelf zonder daar steeds mijn sociale media bij te betrekken) en geniet van het verwonderde hoofdje van mijn kleine mannetje. Het is namelijk heel bijzonder als er voor de eerste keer iemand een schaar in je haar zet, en het is ook best wel fijn als een of ander eendenhoofdje warme lucht door je lokken blaast (ik wil ook zo'n föhn!).

Uiteindelijk verlaten Garnaal en ik de kapperszaak als herboren, hij met zijn nieuwe coupe en ik met mijn ziel weer terug op haar plaats. Wat fijn dat er Lieftallige Echtgenoten zijn (die precies weten wat een Oermoeder-in-opleiding soms nodig heeft).

Nu geniet ik nog even van mijn kopje koffie en de glimlachjes en gieberaanvallen van Garnaaltje, over 10 minuten mogen we Zus(je) weer gaan ophalen van haar eerste oefensessie. Dan zal het huis snel weer gevuld zijn met haar zangtalent en sterke verhalen, en zal ze ons verlichten met haar eerste lessen in de wereld van het schoolgaande kind. En ik ben ook weer een les wijzer... Ik ga genieten van ieder moment, ook al is het soms met een beetje ziel onder mijn arm.