zaterdag 11 juli 2009

puppycursus versus consternatiebureau

Ik ben vandaag voor het eerst met Pien de hond naar de puppycursus geweest. Dat is te vergelijken met het consternatiebureau, er wordt bijvoorbeeld verteld over voeding, slaapjes, lichaamsbeweging. wat je puppy rond deze leeftijd moet kunnen en je krijgt er allerhande tips over het zindelijk maken van je nieuwe aanwinst (zonder luier…).

 Pien moet haar naam kennen, ze moet kunnen zitten, ja-knikken en nee-schudden, reageren op het commando: “ hier”, en achter me aan lopen. Zoals je begrijpt lijkt Pien alleen te reageren op haar naam als er een koek of een stuk worst tegenover staat, maar volgens  ‘de juf’ is dat al hartstikke goed.  Honden leren namelijk van ‘ koek’. Geef ze een koekje voor iedere prestatie, en binnen de kortste keren heb je de hond van je dromen.

 Toevallig moest ik een tijdje geleden ook naar het consternatiebureau. Daar kreeg ik de nieuwe voedingen van Zoonlief door, er werd geinformeerd naar zijn slaapjes en uiteraard moest hij even demonstreren welke prestaties hij allemaal onder de knie had. Achteraf gezien valt het me nog mee dat ze niet hebben gevraagd of hij al zonder luier naar bed gaat…

Zoonlief begon zijn volledige assortiment van vaardigheden al uit de kast te trekken. Hij pakte een speeltje, brabbelde wat, liet zijn tanden zien en draaide van zijn rug naar zijn buik. Toen vroeg de CB-arts of hij ook van zijn rug naar zijn buik wilde draaien. Snapt die CB-arts dan niet dat hij juist van zijn buik naar zijn rug draait omdat hij een gruwelijke hekel aan de buiklig heeft, vroeg ik me af. Dat snapte de CB-arts wel, maar dat argument was helaas niet goed genoeg voor een vrijstelling van de betreffende vaardigheid. We moesten gaan trainen. We kregen duidelijke instructies mee (daar zaten geen koekjes of worst bij) en een versnelde afspraak voor een maandje later, als Zoonlief de vaardigheid tegen die tijd namelijk nog niet onder de knie zou hebben, dan zou de fysiotherapeut ingeschakeld worden….

Thuis werden alle registers opengetrokken. De hele dag lagen Zoonlief en ik op onze buik samen spelletjes te spelen (om de buiklig aantrekkelijker te maken). Bovendien moest ik de speciale omdraai-techniek aanleren aan Lieftallige Echtgenoot, want deze moest nu ook dagelijks vele malen worden toegepast.

Na een week of twee trainen leek Zoonlief plotseling graag geruime tijd in de buiklig te verkeren. Hij begon zelfs kleine rondjes te draaien om zijn speeltjes en de vloer vanuit verschillende perspectieven te bewonderen. Het ‘ zoenen-van-de-vloer’  werd zijn nieuwe hobby, dweilen was niet meer nodig, dit deed zoonlief immers de hele dag door al. En op een dag, na een week of drie, kwam ik terug van het toilet en vond zoonlief op zijn buik op de vloer. Ik wist toch zeker dat ik hem daar in ruglig had neergelegd.

De gehele week daarna draaide zoonlief van zijn rug, geheel zelfstandig, naar zijn buik, maar steeds zonder dat Lieftallige Echtgenoot en ik hem daarop konden betrappen. De ene keer stond ik in de keuken en was Lieftallige Echtgenoot het gras aan het maaien. De andere keer was ik een boek aan het lezen en bewonderde Lieftallige Echtgenoot het oplichtende beeldscherm van de televisie.

Ondertussen heeft Zoonlief zijn nieuwe vaardigheid zo onder controle dat hij hem ook durft toe te passen onder het toeziend oog van publiek. En dat is maar goed ook, want komende week worden we weer verwacht op het consternatiebureau.

 Pien kan inmiddels zitten. Na 1 dag. Je geeft haar gewoon een koekje, beweegt dat in een opwaartse beweging langs haar hoofd richting haar staart en dan zit ze ineens. Zonder piepen, zonder mokken, zonder bloed, zweet of tranen en meteen onder het toeziend oog van haar hele club nieuwe vrienden-pups. Zoonlief gaat tegenwoordig trouwens ook zelf zitten, en hij draait , hij brabbelt, klapt, zwaait, lacht, laat zijn tanden zien en draagt vol trots zijn luier.

En dat allemaal zonder koekje….

maandag 6 juli 2009

Oerteef (een blog op verzoek)

We waren al een tijdje op haar aan het wachten, maar ze is nu eindelijk onderdeel van ons gezinnetje: Pien. Een kleine witte Engelse-bullenpup. Ik vraag me af of teefjes ook overvallen kunnen worden door het oermoeder- (of: ‘oerteven-’) virus. Met het woord ‘oerteef’ bedoel ik ook niet het scheldwoord (hoewel het vast goed te gebruiken is als scheldwoord, ik kan me er ook zo een type oermoeder bij voor de geest halen… het type dat graag de volgende woorden bezigt: “ Maar dan ga je voorbij aan het PROBLEEM”), het is gewoon de benaming voor het vrouwelijke geslacht van het hondenras.

 Aangezien ikzelf ben opgegroeid met tal van huisdieren was de kans groot dat ik zelf ook ooit zou vallen voor een hond. Bovendien moet Lieftallige Echtgenoot hier straks het huishouden gaan runnen en hij zocht nog een geschikte hobby om zijn dagen mee te vullen (naast het huishouden en de spelcomputer uiteraard). Daarnaast lijkt het ons erg leerzaam voor Zoonlief om op te groeien met een huisdier. Er hebben overigens al verschillende huisdieren de revue gepasseerd, waaronder kannibalistische hamsters en overbeschermende tijgerkaters. Deze leken ons allemaal minder geschikt als voorbeeld voor Zoonlief. Nu is het de beurt aan Pien.

Pien is nog maar een pup, te vergelijken met de menselijke baby, zoals Zoonlief. Pien huilt dus, plast en poept gewoon waar ze loopt en slaapt een aantal keer per dag. Pien stopt alles in haar giechel wat ze tegenkomt, maar ik denk niet dat ze dat doet omdat ze het wil voelen. Pien eet al zelf, maar verslikt zich ook regelmatig in haar brokjes, net zoals Zoonlief (maar dan in zijn brood uiteraard). Pien vindt de buitenwereld nog een beetje spannend, daarom gooit ze al haar gezichtsplooien in de strijd wanneer ze aan de riem naar buiten moet. Gelukkig slaapt Pien ’s nachts al wel door. Pien is dus in alle opzichten een perfect maatje voor Zoonlief. Gelukkig vinden ze dat van elkaar ook.

Maar ik draaf door, want ondanks haar droevige ogen, haar hangwangen en andersoortige gezichtsplooien, haar kleine krulstaartje en lompe poten, haar onhebbelijke maar o zo aandoenlijke gesnurk en geknor, het feit dat er brokjes onder haar lippen blijven hangen die er al waggelend onder vandaan vallen, haar vaardigheid om water letterlijk op te slobberen om het vervolgens in een spoor door de huiskamer van haar kinplooi te laten vallen, ondanks dat alles is en blijft Pien een hond.

 Echter, wanneer de kraamvisite langskomt, betrap ik mezelf erop dat ik zeg: “ Als ze ligt te slapen, laat haar dan maar met rust. Ze heeft haar slaapjes nodig, het is immers een puppy.”

…Ik vrees dat ik overvallen ben door het oerteven-gevoel…

(…Voor iedereen die geen geboortekaarje heeft ontvangen, gaarne dit blog als zodanig te beschouwen………..)