De wonderbaarlijke spontane genezing

Zoonlief ging uit logeren. Met zijn slaapzakje en een reservepak luiers in zijn speciale-logeer-tas begon hij zijn slaap-avontuur  bij opa en oma. Natuurlijk was dit niet de eerste keer dat Zoonlief ging logeren, maar het was wel de eerste keer dat het logeerpartijtje zo avontuurlijk werd….

 Het voordeel van logeren is niet alleen dat Lieftallige Echtgenoot en ik weer eens tijd voor elkaar hebben, dat hebben we ook als Zoonlief thuis is. Het echte voordeel is de mogelijkheid om eens heerlijk uit te slapen. Nu moet ik eerlijk toegeven dat uitslapen ook behoorlijk lastig is als er een Pien beneden ligt te slapen, maar Lieftallige Echtgenoot en ik zijn er achter gekomen dat Pien behoorlijk goed kan uitslapen mits zij niet wordt gewekt door onverwachte geluiden in de ochtend (zoals de kreten van Zoonlief…).

Dus na een avondje met zijn tweetjes te hebben doorgebracht in de aankomsthal van het vliegveld dat ze tegenwoordig bioscoop schijnen te noemen legden Lieftallige Echtgenoot en ik onze bevallige oren te rusten op onze kussens met het voornemen een zogenaamd gat in de dag te slapen.

Pien sliep nog, Lieftallige Echtgenoot sliep nog, ik slaap altijd dus dat telt niet, Zoonlief was uit slapen en de wekker tikte al sinds een tijdje de uren van de nieuwe dag weg. Het was zelfs al 09:00 uur in de ochtend. Dat mag met recht ‘ uitslapen’  genoemd worden als er sprake is van jonge kinderen in je gezin. Veel mensen zullen het echter vast wel met mij eens zijn dat 09:00 uur ook met recht ‘vroeg’  genoemd mag worden in andere gezinssamenstellingen. Toen Lieftallige Echtgenoot en ik namelijk nog in het pre-oerouderschap-tijdperk leefden werd ik geregeld pas wakker tijdens de welbekende middag-uren.

Bij deze definieer ik de 09:00 uur op die bewuste ochtend dan ook als ‘vroeg’, toen de telefoon ons ruw uit onze ochtendsluimer rukte. Op het felverlichte display stond: opa en oma. Zelfs door mijn, tegen het felle licht dichtgeknepen ogen, bracht dat direct een schrikreactie teweeg. Ook Lieftallige Echtgenoot zat vrijwel direct rechtop in bed. Aangezien de betreffende opa en oma mijn ouders waren was het natuurlijk aan mij om de telefoon te beantwoorden.

Mijn hart klopte in mijn keel, het zweet stond in mijn handen. Welke ramp hing ons boven het hoofd, met welke reden belden opa en oma ons op dit onmenselijk vroege uur in het pre-oerouderschap-tijdperk wakker, wat was er gebeurd met Zoonlief…

 …‘ Zijn bultje is eraf.’…

 … hoorde ik mijn moeder zeggen.

Ik kan me voorstellen dat dat behoorlijk luguber moet klinken. Zo’n bultje kan natuurlijk van alles zijn. Bij Zoonlief was het echter de benaming voor de aardbei die zich op zijn knappe voorhoofdje had gevestigd.  Dat wil overigens niet zeggen dat ik niet alsnog schrok, bovendien zag ik ook verschillende lugubere scenario’s langs mijn geestesoog voorbij komen. Het was namelijk niet de eerste keer dat het gevreesde bultje open was gegaan en in een beekje van bloed over het neusje van Zoonlief naar beneden was gedruppeld…

 ….’ Het is er helemaal af, het bultje bleef achter zijn romper hangen en liet los. Het bloedde ook bijna niet. Nu zit er een heel klein rood korstje op zijn voorhoofd. Opa is al naar de dokter geweest. Het bultje zit in de formaldehyde. Het ziet er eigenlijk allemaal heel goed uit.’….

 … vervolgde mijn moeder.

Lieftallige Echtgenoot en ik zijn direct uit bed gesprongen. We hebben Pien gewekt en zijn naar opa en oma gelopen. Daar hebben we het Wonderbaarlijk Verdwenen bultje kritisch bekeken in zijn nieuwe bedje van formaldehyde. De plastisch chirurg werd gebeld. Hij heeft het Wonderbaarlijk Verdwenen bultje ook nog eens kritisch bekeken. Er werden weer foto’s gemaakt (nu waarschijnlijk voor in het Medische Handboek voor Wonderbaarlijke Genezingen).

De operatie werd afgeblazen, een vervolgafspraak gepland voor over 6 weken. Want het is natuurlijk logisch dat de plastisch chirurg graag op de hoogte blijft van de Avonturen van de Wonderbaarlijke Spontane Genezing…

plastisch chirurg

Ik zeg altijd maar zo: Je kunt er volgens mij niet vroeg genoeg mee beginnen…

 Een tijdje geleden vertelde ik al dat Zoonlief een zogenaamde aardbeienvlek op zijn bevallige voorhoofdje heeft. Deze aardbeienvlek gaat bij de minste of geringste aanraking open en bloedt dan het knappe gezichtje van Zoonlief helemaal onder.

We zijn al enkele malen bij de dokter geweest en we hebben bijna een straatverbod gekregen bij het Consternatie Bureau, maar na een paar weken stalken hebben we het felbegeerde briefje dan eindelijk in handen gekregen: een doorverwijzing naar de plastisch chirurg.

 De plastisch chirurg zag het probleem direct. Hij nam een foto met zijn digitale-zak-cameraatje om het aardbeiengevalletje met zijn collega ‘ de Kinderarts’  te bespreken, maar wel pas nadat hij met chirurgische precisie de enorme korst van het aardbeitje had afgeknipt. Bij deze (ik weet niet of het officieel al een ingreep genoemd mag worden maar bij deze:) ingreep kneep ik mijn billen al strak samen. Zoonlief gaf de arts echter een prachtige glimlach, hij bleek er niets van gevoeld te hebben.

Na het verwijderen van de korst en het maken van de foto (misschien staat de aardbei van Zoonlief binnenkort wel in een of ander medisch handboek…..) werd de open aardbei dichtgebrand met een stokje en een chemisch goedje. De korst zat er als het ware weer als nieuw op…

We kregen een vervolgafspraak voor een week later, dan zou de plastisch chirurg het gevalletje met zijn collega besproken hebben en konden we een behandeling gaan bespreken.

 Gedurende die week had ik een hoop geld kunnen verdienen als ik een euro kreeg voor iedere keer dat iemand de opmerking : “Ach menneke toch, ben je op je hoofdje gevallen?” maakte. De eerste 100 keer wilde ik het verhaal nog best vertellen, de 100 keer daarna beaamde ik de opmerking, en na 200 keer vertelde ik dat ik Zoonlief met mijn bloedeigen schoen tegen zijn voorhoofd had getrapt en dat het menneke er daarom, ach menneke toch, zo’n ontzettende korst op had zitten.

Maar na een week kwam de verlossende uitspraak.

Zoonlief had geen last van een aardbei. Wat voor medische term er dan wel wordt gegeven aan het bloedende bultje op zijn hoofd waren Lieftallige Echtgenoot en ik vrijwel meteen vergeten, bovendien was het handschrift van de chirurg vrijwel onleesbaar (en dat is knap gezien het feit dat ik als juf dagelijks bijzonder fraaie handschriften onder mijn neus krijg die ik tot op heden allemaal feilloos heb weten te ontcijferen). Het bloedende bultje kan echter maar op 1 manier verholpen worden: met een mesje, onder volledige narcose.

Over een weekje moet Zoonlief dus terug naar het ziekenhuis. Ik mocht kiezen voor verdoving via een spuitje of een mondkapje…..tja, ik heb daar ook al zoooooo veel ervaring mee….. dat ik heb gekozen voor: geen voorkeur.
Ik moet een boek meenemen en we worden om 7:15 uur in de ochtend verwacht. Wanneer Zoonlief geopereerd is mag er maar 1 ouder de operatiekamer in, pas als hij uit zijn narcose is mogen we samen op zijn kamertje. Ik ben me maar vast mentaal aan het voorbereiden…..

 En tijdens die voorbereiding besloot Pien de hond er plotseling een cherry-eye uit te persen. Een kersen-oog, nou vraag ik je….. Zoonlief een aardbei, Hondlief een kers…

Bovendien moet het operatief verwijderd worden.

Zoals ik al zei: In dit gezin kun je er niet vroeg genoeg mee beginnen…

Nachtmerrie

Er wordt wel gezegd dat je zorgen krijgt om je kindje vanaf het moment dat je zwanger wordt. Ik heb ook al een portie nachtmerries gehad over Zoonlief, maar gelukkig hervind  ik  mijn goede nachtrust weer snel en blijkt hij de volgende ochtend nog steeds netjes in zijn ledikantje te liggen (of niet zo netjes, tegenwoordig is het vrij normaal om Zoonlief  ‘verkeerdom’  aan te treffen, maar dat is niet echt nachtmerrie-waardig materiaal).

 Zoonlief wordt de laatste tijd echter zelf ook geteisterd door dromen. Of het nachtmerries zijn weet ik niet, maar ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken. Ik kan me daar maar heel weinig bij voorstellen, zou hij soms dromen over lege flessen of poepluiers die hij de hele dag moet dragen?

In ieder geval is het gedaan met de goede nachtrust. Zoonlief besluit namelijk tijdens deze angstaanjagende dromen om gillend wakker te worden. Althans, dat denken Lieftallige Echtgenoot en ik dan. In werkelijkheid gilt Zoonlief wel, maar slaapt hij gewoon door. Troosten is dan uiteraard geen optie, want de droom blijft zich afspelen achter de oogleden van onze pyama-held. Dus hoewel in ieder boek de tip staat beschreven om ‘ je knulletje zachtjes over het hoofdje te aaien en troostende woordjes te fluisteren’  hebben wij meer baat bij een wat voortvarender aanpak. Het eerste doel is het wakker maken van Zoonlief door hem uit zijn bedje te tillen. Bij deze aanpak zullen de alarmbellen van iedere oermoeder wel gaan rinkelen, want er is inderdaad niets moeilijker dan het terugplaatsen van de betreffende pyama-held in deze ‘plek des onheils’  waar hij zojuist gillend lag te dromen over bijvoorbeeld zijn vader die te hard BOE riep tijdens het kiekeboe-spelen (dit kan namelijk ontzettende pruillippen, tranen en hysterische gilmomenten tot gevolg hebben….).

Wanneer Zoonlief eenmaal beseft dat er een einde is gekomen aan zijn leed en hij zich kan nestelen tussen de warme, zachte en voloptueuze borsten van zijn moeder (of de warme, zachte en voloptueuze boezem van zijn vader, die iets lichter slaapt…) kan het echte troosten beginnen. Dit garandeert overigens niet altijd het stoppen met gillen, want Zoonlief is zich ondertussen al bewust van de volgende stap. Wanneer Zoonlief gekalmeerd is, zijn tranen zijn gedroogd en de droom is uit zijn oortjes geblazen, beginnen namelijk de pogingen om hem terug te leggen in zijn nestje.

Over het algemeen begint Zoonlief dan al weer te gillen wanneer hij in een horizontale positie wordt gemanouvreerd, zelfs als dit nog ruim een meter boven zijn matras is. De troost-positie wordt weer ingenomen tegen de warme, zachte en voloptueuze voorkant van deze of gene en het sussen begint weer van voor af aan. Er wordt een nieuwe methode geprobeerd om de droom te verjagen, want het oren-blazen was overduidelijk geen succes. De boekjes komen van de plank en het licht gaat aan (de alarmbellen gaan nu luid en duidelijk tekeer…). Zoonlief begint zowaar te lachen wanneer hij de avonturen van die groene Kikker ziet en Lieftallige Echtgenoot en ik trappen hier consequent in. We zijn er van overtuigd dat de droom nu absoluut vergeven en vergeten is en manouvreren de pyama-held weer in de horizontale positie…. Dit heeft helaas exact hetzelfde gevolg als de laatste keer dat we dat probeerden.

Mijn geduld is dan al ver op, maar Lieftallige Echtgenoot heeft het zelfs gepresteerd om Zoonlief gedurende een volledig uur op deze manier bezig te houden (waarover ik overigens pas de volgende ochtend hoorde, de methode werkte namelijk prima voor mijn nachtrust…). Ook Lieftallige Echtgenoot heeft echter een breekpunt en de laatste oplossing is dan toch het meenemen van Zoonlief naar het Echtelijk bed.

 Er wordt wel gezegd dat je zorgen krijgt om je kindje vanaf het moment dat je zwanger wordt. Ik denk dat ik mijn portie nachtmerries al heb gehad. Nu Zoonlief namelijk heeft besloten dat hij graag zelf die nachtmerries heeft, heb ik er absoluut geen tijd meer voor gehad…..

Voor leuke dromen ook niet trouwens….