De eerste tweede keer

De tweede baby is op komst. De eerste echo zit er alweer op, en ook de eerste afspraak bij de verloskundige verliep vlekkeloos. Ik sta er van te kijken hoeveel eerste keren je toch weer kunt ervaren bij een tweede zwangerschap….

 Zo was daar het eerste streepje dat op de test verscheen, gelukkig volgde streepje twee snel, luid en duidelijk.

De eerste persoon om het goede nieuws mee te delen was deze keer Lieftallige Echtgenoot. Daar waar we vorige keer praktisch samen over het stokje heen piesten, was hij nu aan de wandel met Pien de Hond. Eenmaal thuis trof hij mij aan in mijn blote kont, achter een grote grijns en met een vreemd gestreept stokje in mijn hand.

De eerste echo was deze keer met 7 weken zwangerschap, de tweede echo heeft zelfs ook al weer plaatsgevonden.

Het eerste gesprek bij de verloskundige was met een vervangster, dus zelfs dat voelde als ‘nieuw’.

De eerste keer dat de baby liet weten dat hij er is door een mini-karate-trap tegen de muur van zijn in-mij-wendige-babykamertje heeft volgens mij alweer plaatsgevonden, en de eerste hartslag heeft nog nooit zo mooi geklonken (bij deze baby dan…).

Dan blijft natuurlijk nog over: de eerste collega die het te horen krijgt en de vraag hoelang het duurt voordat het roddelcircuit een beetje op gang is en de laatste collega voor de eerste keer om bevestiging van het goede nieuws komt vragen (op mijn werk is het kringetje nog steeds niet helemaal rond gegaan).

 Er zijn ook minder leuke eerste keren bij een tweede zwangerschap. Zoals de eerste keer dat je je positiekleding uit de kast moet trekken omdat je je oude kleren echt niet meer past. De vorige keer was ik juist dolblij met mijn nieuwe garderobe, maar ik was er nu juist zo blij mee dat ik weer even in een ‘normale’  garderobe paste. En neem maar van mij aan dat je bij een tweede zwangerschap geheid sneller uit je kleren knalt, dat betekent dus ook dat ik weer iets langer gebruik mag maken van mijn rokken, t-shirts en broeken met ‘verlengstuk’.

Daarop volgde de eerste keer dat ik een nieuwe zwangerschaps-outfit mocht kopen ook. Normaal gesproken is kleding shoppen heerlijk, maar de prijzen in de mama-winkel vallen toch altijd weer ontzettend tegen… (en ik moet deze keer ook nog een zwangerschaps-winterjas aanschaffen).

De eerste keer dat mensen zien dat je zwanger bent is enerzijds ontzettend leuk, anderzijds betekent het dat ik nu met 12 weken zwangerschap al een ‘zwangerschapsbuikje’ heb…

De eerste zwangerschapsmisselijkheid was er deze keer vroeg bij, en ook de eerste keer kotsen (met name tijdens het tanden poetsen, dat is dan wel weer handig…) liet zich niet ongezien. Lieftallige echtgenoot en Zoonlief hebben nu bovendien voor het eerst samen lol om een arme kokhalzende ik gehad.

De eerst dagen die geregeerd werden door vermoeidheid vielen gelukkig in mijn zomervakantie, 80% van die vakantie heb ik dan ook slapend doorgebracht.

De eerste keer dat mijn hormonen het overnamen en de oer-bitch in me naar boven brachten heeft Lieftallige Echtgenoot ook al weer mogen ondervinden, bovendien moet de eerste keer dat ik wel weer zin heb in seks nog komen….. (arme man).

 Het hele circus is weer helemaal opnieuw begonnen, en het is weer heerlijk! Ik kijk alweer uit naar de eerste voorbijgangers die vragen of het echt niet een tweeling is, de eerste keer dat ik ’s nachts niet meer uit bed hoef om te plassen, de eerste keer dat een complete vreemde vindt dat zijn handen op mijn buik moet leggen of de eerste keer dat ik erachter kom dat ik me niet meer om kan draaien in bed. Maar het meest van al kijk ik uit naar de eerste keer dat Zoonlief dan toch eindelijk Grote-Broer-Lief wordt.

kinderdagverblijf

Zoonlief is voor de eerste keer naar het kinderdagverblijf gegaan.  Volgens de juf is alle begin moeilijk, maar is het gewoon een kwestie van wennen. Toen we hem ’s middags weer kwamen ophalen vertelde zijn juf dat hij het prima had gedaan. Daarna vroeg ze hoe het met mij was gegaan…

 …verschrikkelijk.

Ik ben een ontaarde moeder.

Welke moeder laat haar kind nu achter bij een stelletje wildvreemden?

Welke moeder gaat vrolijk naar haar werk terwijl haar kind moederziel-alleen achterblijft, wachtend tot zij hem weer op komt halen?

 Toen we hem binnenbrachten lachte hij zijn beminnelijkste lach naar de juf. Dat deed hij natuurlijk speciaal voor mij. Zodat ik me niet schuldig zou voelen omdat hij daar krijsend tegen het raam stond te slaan en schoppen.

Wat dat betreft hebben we Zoonlief al voorbeeldig opgevoed.

Daarna werd zijn aandacht direct opgeslokt door zijn groepsgenootjes en de andere juffen. Ik denk dat hij deed alsof, zodat hij mijn gezicht niet meer hoefde te zien omdat hij wist dat ik anders zou uitbarsten in woest oermoeder-gehuil.

Uiteindelijk zijn Lieftallige Echtgenoot en ik maar vertrokken.

 Op het werk heb ik mijn mobiele telefoon binnen direct bereik neergelegd, het nummer van zijn groepje voorgeprogrammeerd. Niet omdat ik het nummer zelf wilde bellen hoor…. Gewoon zodat ik meteen zou weten dat ze belden als ze zouden bellen.

Dat ik dan zou kunnen opnemen met: met de mama van…

Na een uurtje had ik al een nieuwe tik ontwikkeld, het controleren van mijn mobieltje op eventuele gemiste oproepen.

Na twee uur begon mijn duim te jeuken om de sneltoets met daaronder het nummer van de groep van Zoonlief in te drukken. Maar ik nam me voor: geen nieuws is goed nieuws.

Na drie uur was ik al zeven keer naar het toilet geweest, van de zenuwen zei mijn collega, maar ik weet dat dat gewoon komt door mijn zwangere baarmoeder die tegen mijn blaas drukt…

Na vier uur heb ik mijn pauze afgeraffeld, omdat de tijd in mijn pauze langzamer leek te gaan dan de tijd wanneer ik gewoon aan het werk was. Bovendien had ik heel bewust mijn mobieltje laten liggen, maar bleek dat achteraf toch de verkeerde keuze geweest te zijn.

 Uiteindelijk kwam het einde van de dag in zicht.

Er had nog niemand gebeld.

Misschien wisten ze niet eens dat Zoonlief bij mij hoort….

…misschien hadden ze hem al wel meegegeven aan het verkeerde setje ouders….

…ik had toch gewoon die naam en adressticker op zijn buik moeten plakken in plaats van in zijn kleertjes…

…misschien zou geen nieuws toch echt goed nieuws blijken te zijn.

 Samen met Lieftallige Echtgenoot reed ik richting het kinderdagverblijf.

Bij binnenkomst in zijn klasje herkende de juf ons meteen als de ouders van Zoonlief, Zoonlief zelf was te druk bezig met spelen om ons nog te herkennen.

Hij had goed gegeten, lekker gespeeld, iets minder geslapen (want spelen is toch veel leuker), en een paar moeilijke momenten gehad.

Maar vast niet zoveel moeilijke momenten als moeder, constateerde zijn juf.

 Morgen is er al weer een week voorbij.

Dan gaat Zoonlief weer naar het kinderdagverblijf.

Dan laat ik Zoonlief weer achter bij wildvreemden.

Dan ga ik weer vrolijk naar mijn werk terwijl Zoonlief moederziel-alleen achterblijft, wachtend tot ik hem weer kom halen.

Ik heb mijn mobieltje al weer opgeladen…

… ik ben heel benieuwd hoe lang het wennen gaat duren…

omgedraaide rollen

Ik ben weer fulltime juf terwijl Lieftallige Echtgenoot parttime ICT-er is en de overgebleven part of his time besteedt aan het bestieren van het huishouden en het opvoeden van Zoonlief (en Pien de hond uiteraard….).

“ Goh, dus jullie hebben de rollen omgedraaid. Tja, als je daar met elkaar uit kunt komen dan is het prima, toch?” Is op het moment de meest geturfde opmerking wanneer ik mensen over onze gezinssituatie vertel.

 Dat zal dan wel, de rollen omgedraaid…. Alsof we al die tijd dat we samen zijn in een toneelstuk hebben gespeeld. 

-          Schat, ik wil graag de rol van de poetsende , kokende en ploeterende oermoeder, dan kun jij de rol van de vader die iedere zondag het vlees snijdt spelen.

-          Prima liefje, maar na de pauze draaien we de rollen dan wel om, ik heb altijd al een schortje en roze rubberen handschoenen willen dragen.

 Er zijn zelfs mensen die durven te beweren dat het schandalig is dat Zoonlief zonder zijn moeder opgroeit. Alsof ik een deserteur ben;

-          Schiet haar neer, ze heeft haar land verraden, ze heeft haar schort en handschoenen afgeworpen en zich tegen de norm gekeerd!

 En daarmee wil ik helemaal niet suggereren dat ik denk dat alle moeders die thuisblijven (fulltime of parttime) alleen schortjes en rubberen handschoenen dragen (hoewel ik van mening ben dat, als dat werkelijk het enige is dat zij zouden dragen, de vaders die op zondag altijd het vlees snijden daar vast en zeker erg gelukkig mee zouden zijn…) en absoluut geen nuttige invulling van hun leven hebben. Daarmee zou ik namelijk alleen maar mijn eigen Lieftallige Echtgenoot tekort doen. Hij is namelijk degene die de parttime-huishoudelijke-en-opvoedkundige-zaken in dit huishouden op zich neemt.

Ik beweer alleen maar dat het extreem onnozel en achterhaald is om te denken dat wij de rollen hebben omgedraaid. Over welke rollen hebben we het namelijk in hemelsnaam?

 Ik heb dan ook helemaal geen zin om mijzelf te verantwoorden met uitspraken als:

-          Maar leerkrachten hebben ontzettend veel vakanties,

-          bovendien heb ik ook regelmatig een compensatiedag,

-          en ik ben ruim op tijd thuis om samen met Zoonlief en Lieftallige Echtgenoot te eten,

-          en daarna ook nog eens een gezellige boswandeling te maken met Pien de hond erbij,

-          om vervolgens rustig de tijd te nemen om Zoonlief in zijn bedje in te stoppen.

(shit, nou doe ik het toch. Ach welja, bij deze kan ik me dus ook nog verantwoorden.)

 Ik ben gewoon Karlijn, fulltime juf en moeder van een prachtige zoon, getrouwd met een zeer lieftallige echtgenoot en bazin van Pien de hond.

En als ik zin heb om wat rollen om te draaien, dan meld ik me wel aan bij de plaatselijke toneelvereniging.