dinsdag 27 oktober 2009

oermoeder-schoenen

De winter komt er weer aan en mijn tenen beginnen al te tintelen bij het idee. De eerste koude dagen hebben zich al weer aangediend en zo heeft ook mijn blauwe kruik zijn plekje alweer gevonden in mijn bed. Ik ben dol op de winter, maar mijn voeten krijgen er de zenuwen van.

 Vorige winter schreef ik al een blog over to-Ugg-or-not-to-Ugg. Ik ben namelijk uit principe altijd tegen Uggs geweest. Maar ik heb wel meer principe-periodes in mijn leven gehad (zoals vegetarisch eten, alcoholvrij drinken of het weigeren van alle theine- en caffeine-rijke dranken, dan houd je een kopje warm water over in de winter). Een van de weinige principes die het overleefde is het laten staan van producten met aspartaam erin verwerkt. Ook mijn anti-Ugg-principe heb ik vorig jaar het raam uit gekeild.

Nu komt de winter er weer aan en niet alleen moeten mijn arme voeten de helse Nederlandse temperaturen weer zien te overleven, ze krijgen ook nog wat extra gewicht te verwerken deze winter. Ik had dus besloten om een paar Uggs aan te schaffen voor mijn arme voeten, dat  verdienen ze immers!

Het probleem is alleen dat Uggs erg populair zijn, dat is ook te merken aan de marktwaarde… Omdat ik steeds dikker wordt en wat ‘aangepaste kleding’ nodig had, Zoonlief wat nieuwe flanellen pyama’s nodig had en bovendien al onze verjaardagen naast de feestdagen in dit gezellige seizoen vallen, bleef er weinig van mijn geld over (zoals ik eerder al eens vertelde, het overkomt mij eerder dat ik een stuk maand overhoud aan het einde van mijn salaris dan omgekeerd….). Ik besloot daarom mijn tactiek aan te passen:

Ik heb mijn zielige voeten ’s avonds weer eens  ouderwets zonder kruik naar bed gestuurd, er blijft dan niet veel over om je aan op te warmen dan tussen de warme bovenbenen van Lieftallige Echtgenoot. Na enkele nachten beginnen de warme bovenbenen van Lieftallige Echtgenoot dan ook te klagen bij hun eigenaar die het euvel van zijn afgekoelde ledematen weer terugspeelt naar mij: de eigenaresse van de voeten. “ Wat ik aan dat euvel dacht te doen?” vroeg hij zich af…

“ Goh lief, ik wilde zo graag een paar Uggs kopen. Daar zitten namelijk enkele voordelen aan:

-          Ze zijn zo heerlijk warm (je kunt ze midden in de winter zelfs ZONDER SOKKEN AAN!!!).

-          Ze zitten altijd meteen goed, ik zou ze niet meer hoeven inlopen.

-          Als mijn voeten gaan zwellen door dat euveltje dat jij in mijn buik hebt geplant passen ze in ieder geval zeker nog in mijn Uggs.

-          En ik ben ervan overtuigd dat ik dan ’s nachts ook geen koude voeten meer heb.

-          En als dat wel zo mocht zijn…. Dan houd ik ze toch gewoon ’s nachts aan?

-          Alleen….. ik heb er geen geld meer voor…”

 Lieftallige Echtgenoot krabde zich  even op zijn hoofd en nam een besluit.

Enkele dagen later troonden we naar Waalwijk waar het Ugg-paradijs van Noord-Brabant gevestigd zit. We maakten een keus uit het enorme assortiment, Lieftallige Echtgenoot trok heldhaftig zijn pinpas uit zijn portefeuille en liet zich met de zweetpareltjes op zijn voorhoofd door de verkoopster inclusief Uggs naar de kassa escorteren (dit Ugg-paradijs is een zeer sjieke bedoening waar de klanten nog werkelijk naar de kassa’s geescorteerd worden….).

Lieftallige Echtgenoot haalde zijn pinpas door het pin-apparaat, toetste zijn pincode in en wachtte nerveus en met bonkend hart op het goedkeurende piepje van het apparaat….

 …. Nu loop ik trots als een pauw door het huis met mijn nieuwe Uggs. Echte Zwangere-Mama-schoenen al zeg ik het zelf. Ik mag ze alleen nog maar eventjes in huis aan, want Lieftallige Echtgenoot heeft ze alvast voor mijn verjaardag (die officieel over een maandje is) aangeschaft. Van mij mag de winter beginnen…. En van mijn tenen ook!


dinsdag 6 oktober 2009

1 jaar


Zoonlief is 1 jaar geworden.

Ik heb er niet om hoeven huilen (nog niet…).

Maar er is wel een heleboel veranderd in het afgelopen jaar.

 Ik was net nog op zolder alle foto’s aan het bekijken. Het is wel apart om te zien dat Zoonlief nu nog steeds duidelijk te herkennen is in dat kleine bolle hoofdje van toen, maar dat ik toen echt nog niet kon bedenken dat er uit dat kleine bolle hoofdje deze snottekop en butsebol tevoorschijn zou komen. Er komen outfits voorbij waarvan ik het bestaan al volledig vergeten was (die ik misschien zelfs expres uit mijn gedachten had verbannen, dat belooft nog wat als ik over 20 jaar met Zoonlief samen zijn albums ga doorspitten: Mam, dat je me dat hebt aangetrokken, dat kan echt niet hoor!).

Toen bracht hij nog hele dagen (of wat er van overbleef tussen zijn slaapjes door…) door op zijn speelkleed, tegenwoordig is er geen plekje meer veilig voor hem.

Want Zoonlief kan er wat van hoor. Tegenwoordig trekt hij alle laatjes open, loopt hij met zijn karretje tegen alle glazen deuren aan en smeert alles onder met zijn chronische loopneus. Hij steekt alles in zijn trul, het bijkomende voordeel daarvan is dat zijn voedsel er ook in redelijk tempo in verdwijnt.

Zijn eerste fruitpotje, koek en ‘ negerzoen’ (excuseert u mij voor mijn ongepaste taalgebruik, maar ik meen dat dit nog steeds de duidelijkste term is) zijn vastgelegd op de scherpe plaat. Hij eet tegenwoordig mee met de pot, een beetje fijner geprakt dan mijn voorkeur geniet, maar toch. De flessen liggen op zolder, net als zijn box, speelkleed en zijn gigantische verzameling knuffels. Ik heb al 4 dozen vol met kleding achter de schotten staan en de maxi-cosi kan ik me al bijna niet meer herinneren (die kom ik vast wel weer tegen als ik binnenkort de kerstspullen van de zolder ga halen).

Zoonlief kletst, zingt en danst de hele dag door en slaapt over het algemeen nog maar 1 keer per dag. Hij heeft al een ‘gereedschapsset’  en speelt met een garage en een boerderij.

Er zit geen beetje baby meer aan.

Mijn baby is een vent geworden.

Een vent van al 1 jaar!

 Nu zit ik hier te kijken naar Zoonlief die aan het spelen is op de grond. Soms zit hij nog bij me op schoot, maar meestal duwt hij me weg omdat hij iets heeft gezien dat veel interessanter is… de afstandsbediening bijvoorbeeld. Bovendien begint mijn dikker wordende buik ook een obstakel te worden.

Ik kan me die eerste weken van Zoonlief nog levendig voor de geest halen, toen ik dagelijks gebruik maakte van de Oermoeder-hulplijnen en de dagen soms niet voorbij leken te gaan. Toen ik me nog niet kon voorstellen dat Zoonlief ooit 1 jaar zou worden, omdat de weken zo lang duurden. De eerste keer voordat hij ging lachen, de eerste keer dat hij iets probeerde te pakken.

Ik kon niet wachten tot Zoonlief groter zou worden, nu zou ik hem graag weer een uurtje willen knuffelen zonder aan de kant geduwd te worden…

 Zoonlief is 1 jaar geworden.

Er zit geen beetje baby meer aan.

Hij is de knapste (letterlijk en figuurlijk) vent geworden die ik ooit heb gezien.

En ik  heb nu even een zakdoekje nodig…