hippiejurk

De afgelopen dagen is het heerlijk weer geweest. Ik ben dol op heerlijk weer, daar wordt de wereld altijd een beetje vrolijker van. Het is heerlijk om 's morgens al vroeg op te zijn en met een chagrijnige, snurkende, knorrende en 'niet vooruit te branden' Pien de Hond (die echt niet tegen deze warmte kan en aan het einde van de straat gewoon weer terug naar huis wil) een rondje in het park te wandelen, gewoon omdat het lekker weer is. Het is heerlijk dat de schuifpui open kan zodat een ruziende Zoonlief en Zusje buiten verder kunnen vechten en zo de rest van de buurt al vroeg wakker maken zodat ook zij al vroeg kunnen genieten van het heerlijke weer. Maar het allerheerlijkst van heerlijk weer vind ik mijn hippiejurk. Mijn prachtige, weelderige, lang tot op mijn tenen (gesierd door mijn hippie-teenslippers), met spaghettibandjes aan de bovenkant, nimfachtige hippiejurk die ik aan mag als ik thuis ben en het heerlijk weer is.

Ik mag mijn hippiejurk uiteraard wel alleen maar aan als het heerlijk weer is, en als ik niet naar mijn werk hoef. Mijn hippiejurk is namelijk niet zo geschikt voor mijn belangrijke en respectabele voorbeeldfunctie. Daarnaast voel ik me wel prachtig en nimfachtig in mijn hippiejurk, maar ik ben me er heus wel van bewust dat ik er in het echt toch iets minder florisant uitzie. Eigenlijk moet je namelijk minstens 1.80 meter zijn voor mijn hippiejurk, mag je maximaal 57.3 kilo wegen en moet je een gebruinde huid hebben en lang haar wat je in een quasi-nonchalante knot achter op je hoofd draagt met een paar stylish verantwoorde 'per-ongeluk-losgeschoten-lokken' langs je bevallige gezichtje met naturel make-up. En aangezien ik slechts 1.66 meter ben, mijn gewicht slechts een fractie verwijderd (...) van het mooie streefgetal hierboven, mijn huid zo wit als sneeuw (wat echt beter past bij andere jaargetijden en een ander sprookje dan dat van de nimfen, maar er zit dan wel weer een knappe prins in...), mijn haar maximaal 5 centimeter lang is en het me maar niet lukt om mijn eye-liner zo aan te brengen dat er geen uitgeschoten strepen richting mijn wenkbrauwen gaan, lijk ik waarschijnlijk meer op een soort goedaardig trolletje in een mooie (en iets te lange) nimfenjurk.
Daarom is het maar goed dat ik wat gepastere kleding heb voor mijn belangrijke en respectabele voorbeeldfunctie. Alleen jammer dat ik die kleding aan moet met dit heerlijke weer. Het is namelijk zwangerschapskleding. En voor ik je kan vertellen wat het nadeel is van zwangerschapskleding met dit heerlijke weer moet ik je uitleggen wat 1 van de veelvoorkomende kwalen tijdens je zwangerschap kan zijn (en ik heb op zich niet veel last van zwangerschapskwalen, naast mijn geknapte buikelastiekjes dan. Maar goed, ik ben ook nog niet zo ver gevorderd, ik zal wel weer anders piepen als ik ben aangekomen bij het laatste trimester, het trimester van het Laatste Loodjes Alfabet...). 1 van de veelvoorkomende zwangerschapskwalen waar ook ik het slachtoffer van ben zijn de zogenaamde overfanatieke zweetklieren. Bij deze kan ik je dan ook de tip geven om me niet spontaan aan te raken op een stuk blote huid (zoals een onschuldige arm), omdat dat de overfanatieke zweetklieren kan activeren en kan resulteren in een zeer plaatselijke spontane zweetaanval.

Je begrijpt natuurlijk wel dat ik absoluut geen last heb van mijn overfanatieke zweetklieren in mijn heerlijke luchtige hippiejurk met spaghettibandjes. Maar op maandag heb ik een probleem. Het begint met de zoektocht naar een outfit in mijn bescheiden inloopkastje. Lieftallige Echtgenoot en ik waren allebei te lam om de was op te ruimen tijdens het heerlijke weekend, dus al mijn leuke jurkjes, tuniekjes en rokjes liggen nog in de wasmand, en nu ligt er alleen een driekwart zwangerschapsspijkerbroek naar me te grijnzen vanaf de plank (eentje die normaal volledig onderaan de stapel ligt). Begrijp me niet verkeerd, ik houd best van broeken, van linnen broeken, katoenen broeken, zelfs ribbroeken, broeken met rare vormen, kleuren en knoopjes, ik heb notabene een kast vol harembroeken (helaas zonder de momenteel noodzakelijke buikuitsparing), als ze maar niet van spijkerstof zijn. Spijkerstof brengt het slechtste in me naar boven. Sommige mensen zijn prachtig, onweerstaanbaar, supersexy in een spijkerbroek. Ik geloof zelfs dat er mensen zijn die sexier zijn in hun spijkerbroek dan in hun nakie. Maar ik ben er daar niet een van. En dat weet mijn driekwart zwangerschapsspijkerbroek, daarom ligt ie naar me te grijnzen.
Bovendien is mijn driekwart zwangerschapsspijkerbroek getooid met zo'n heerlijke maar afzichtelijke elastische band die tot net onder mijn decolletage rijkt als ik hem aandoe. Ter ondersteuning van mijn geknapte buikelastiekjes. En ter activering van mijn overfanatieke zweetklieren.
Bovendien is die band echt niet voldoende om mijn geknapte buikelastiekjes te compenseren. Daarvoor draag ik mijn hemdje-in-maat-XS-waar-eigenlijk-maat-M-(of L)-zou-moeten-staan, nog onder de elastische band van mijn driekwart zwangersschapsspijkerbroek die tot net onder mijn decolletage rijkt, en over die twee lagen komt dan nog de finishing-touch van mijn bovenste helft: een shirtje, of topje (zonder spaghettibandjes uiteraard, dat is namelijk niet respectabel genoeg).
En het geheel wordt afgemaakt met een paar sokjes en mijn gympies.
En niet mijn, bij mijn heerlijke hippiejurk matchende, heerlijke hippie-teenslippertjes.

Het is heerlijk, zonnig, warm, zomers weer. En ik tart mijn overfanatieke zweetklieren met mijn drie lagen buikbedekking inclusief onflatterende en alles behalve sexy driekwart zwangerschapsspijkerbroek. Mijn eerste zweetaanval is een feit.
En dan ben ik nog niet eens op mijn belangrijke en respectabele voorbeeldwerk.
En 1 of andere malloot heeft ook nog eens een wedstrijd bedacht waarbij ik mij met mijn driekwart zwangerschapsbroek op mijn fiets naar mijn belangrijke en respectabele voorbeeldbaan moet begeven (omdat ik niet zo goed tegen mijn verlies kan).
Arme overfanatieke zweetklieren...
Waar is je hippiejurk als je hem het hardst nodig hebt...
(...waarschijnlijk bevindt die zich nu ook ergens onderin de wasmand tussen alle andere leuke jurkjes, tuniekjes en rokjes).

Elastiekjes

" Volgens mij hebben ze verkeerd gemeten, volgens mij ben je al veel verder..." , " Weet je zeker dat het er geen twee zijn?" , " Fijn he, dat je alles lekker kunt laten hangen nu iedereen het weet!"

Een greep uit een aantal goedbedoelde maar o zo ongepaste en confronterende opmerkingen nu garnaal nummer 3 in aantocht is. Ik weet het, mijn buik is al enorm ook al ben ik nog maar dertien weken zwanger, maar daar hoef je me niet steeds mee te confronteren. En als je toch het gevoel hebt dat dat wel moet, weet dan nu dat ik een euro van je in een spaarpot doe voor elke opmerking van bovenstaande orde, zodat ik aan het einde van deze zwangerschap een volledige en nieuwe baby-uitzet kan aanschaffen.
Of iets anders leuks natuurlijk...

Maar goed, ik zal je even uitleggen wat er precies met mijn lichaam is gebeurd, dan weet je ook dat je, naast het niet doen van een van bovenstaande uitspraken, ook niet meer hoeft te vragen hoe het toch in vredesnaam mogelijk is dat het lijkt alsof er minstens een drieling met overgewicht in mijn baarmoeder bivakkeert.

Mijn buikspieren waren al niet in topconditie voor ik uberhaupt zwanger werd van Zoonlief. Sporten is een woord dat heus wel in mijn vocabulaire voorkomt, ik ben er over het algemeen echter liever oost-indisch doof voor. Ik heb heus wel hobby's hoor! Ik lees bijvoorbeeld graag een boek onder het genot van een bruin biertje (met grenadine) en wat te knabbelen erbij, of met port en een stukje oude kaas. Eigenlijk is (uit) eten ook een soort van hobby van me, ik lust eigenlijk alles wel. Valt dat ook niet onder topsport?
In ieder geval zijn het hobby's die niet hun beste uitwerking hadden op mijn buikspieren, dus ik kan wel stellen dat de elastiekjes die mijn ingewanden op hun plek houden een soort van verwaarloosd zijn de afgelopen jaren.

Tijdens de zwangerschap van Zoonlief rekte mijn buik dan ook al relatief vlot uit. Bovendien was Zoonlief nog net geen tienponder bij zijn geboorte (en zat hij daardoor werkelijk waar vast tijdens de bevalling...) en kon ik aan het einde van die zwangerschap mijn hele ontbijt (inclusief de verse jus d'orange en de warme kop thee) op mijn buik laten balanceren terwijl ik mijn croissantjes aan het nuttigen was.
Ik stel me zo voor dat mijn verwaarloosde elastiekjes op dat moment wat dunner en poreuzer werden. Een beetje als van die oude post-elastieken die breken als je ze te ver uitrekt.
En toen werd ik 9 maanden later zwanger van Zusje. Daar waren mijn elastiekjes ook niet zo blij mee, ze waren immers nog niet volledig hersteld en geloof maar niet dat ik enige aandacht aan ze heb geschonken in mijn eerste maanden als oermoeder. Ik was veel te druk bezig met poepluiers en schemadenken (maar dat leg ik je nog wel eens uit), en in dat schema kwamen buikspieroefeningen echt niet voor. Dus tijdens die zwangerschap lieten mijn elastiekjes me ook al vlot in de steek, bovendien denk ik dat ze daar nog wat verder zijn uitgedund. Ik kan me zo voorstellen dat ze wat begonnen te lijken op van dieorthodontische elastiekjes die je aan je beugel moet hangen. Van die elastiekjes die keihard tegen je tong, gehemelte, lip of tandvlees (of welk ander gevoelig weefsel er nog meer te vinden is in en rondom je mond) kapot knallen als je iets te hard lacht met je mond iets te ver open.
Bovendien was Zusje ook meer een Zus bij haar geboorte, en had ze aan het einde van haar 9 maanden in mijn buik ook het uiterste gevergd van mijn elastiekjes.

En nu is nummer 3 onderweg, geslacht en naam nog onbekend, dus voorlopig gedoopt tot Garnaal. Na 8 weken was ik blij dat ik vakantie had, want mijn buik begon al weer verdachte vormen aan te nemen. En met 8 weken heb je nog niet altijd de behoefte om dat op je werk te vertellen.
Ondertussen heeft het vuurtje op het werk zijn ronde ook al weer gedaan (en word ik al weer grof om mijn oren geslagen met allerlei goedbedoelde maar daarom niet minder 'confronterende' opmerkingen), en dat is ook niet zo heel vreemd.
Ik denk namelijk dat toen ik van de week de fiets pakte in een poging om, volledig tegen mijn gevoel en oost-indische-doofheid in, 'wat beweging te krijgen' (ter compensatie van mijn hormonale vreetbuien), mijn elastiekjes een besluit hebben genomen en de strijd hebben opgegeven. Ik denk dat mijn elastiekjes mijn elastiekjes niet meer zijn. Volgens mij heb ik ze zelfs letterlijk horen knappen...

Dus als je vindt dat je een (on) gepaste opmerking dient te maken over mijn vrouwelijke en niet te missen oermoedervormen rondom de buikstreek, bedenk je dan dat dat je een euro gaat kosten. En ik heb ondertussen al besloten waar ik die zuurverdiende euro's aan het einde van mijn zwangerschap aan ga spenderen (en dus niet aan die baby-uitzet, die heb ik immers al twee keer). Ik heb zojuist via internet bij ene dr. Schumacher een afspraak gemaakt voor een geplande keizersnee, met meteen daar achteraan een buikwandcorrectie...