Een tijdje geleden kwam Zoonlief me tegemoet gerend met zijn vingertje in de lucht, een van de kenmerken waaraan je kunt zien dat meneer een zogenaamd 'goed ideetje' heeft. Dat goede ideetje had alles te maken met zijn toekomstige broertje of zusje, hij had namelijk samen met oma een hele mooie naam gevonden, althans, volgens eigen zegge. Op dat moment kon hij echter niet meer op de naam komen en liet hij ons in spanning achter tot het volgende bezoek aan oma.
Bij de eerstvolgende koffie-deet bij opa en oma fluisterde Zoonlief me dan ook in het oor dat ik 'ook al weer' moest vragen welke mooie naam zij in gedachten hadden voor Garnaal nr. 3. Oma begon hard te lachen, trok daarna haar mooie rimpels weer in een serieuze plooi en antwoorde:
Balotje.
Voor de Biebgaande oerouders onder ons zal de naam Balotje vast een belletje doen rinkelen, want het is inderdaad de naam van een kinderboekenfiguurtje met een nogal bijzonder gevormde neus en haren zo rood als mijn incidentele nagellak. Niet echt een naam waar je meteen enthousiast van wordt, maar aangezien Zoonlief in de fase zit dat je hem beter serieus kunt nemen (of je voorbereiden op een aanval van onbegrip, frustratie en woede, zich uitend in schoppen en grommen) lukte het Lieftallige Echtgenoot en mij om serieus en enthousiast op deze creatieve uitspatting te reageren.
Een aantal weken later volgde de 20-weken echo en konden we Zoonlief en Zusje met trots vertellen dat bij Garnaal nr. 3 zowaar een wormvormig aanhangseltje tussen de benen geconstateerd was, en dat ze dus de trotse broer en zus zouden worden van een baby-broertje. Dat gaf ons meteen de gelegenheid om Zoonlief alvast voor te bereiden op het gegeven dat we niet in staat zouden zijn om zijn gekozen naam in gebruik te nemen, dat was toch immers echt een meisjesnaam, een bijzonder mooie meisjesnaam welteverstaan, maar een meisjesnaam. En omdat Zoonlief heel duidelijk zijn voorkeur had uitgesproken voor een broertje, omdat hij al ergens in dit huis een zusje had rondlopen, ging hij direct akkoord met dit compromis (jij een broertje, wij de naam).
Maar enkele dagen later stak zijn vingertje al weer prompt in de lucht (jaja, ik weet het, we mogen blij zijn dat het nu alleen nog maar zijn vingertje is wat steeds prompt de lucht in steekt, wacht maar tot de puberteit, bladiebladiebla), want Zoonlief had een nieuwe naam bedacht, een echte jongensnaam deze keer, en hij was zelfs in staat de naam deze keer helemaal zelf te noemen (oma had er deze keer dan ook echt helemaal niets mee te maken):
Truiertje
Tja, aan de fantasie en de creativiteit van Zoonlief is absoluut niets aan te merken. Aan zijn standvastigheid, humeur en driftbuien echter wel, vandaar dat we ook deze keer besloten om enthousiast op zijn creatieve vondst te reageren.
Op dit moment noemen we de naam daarom minstens tien maal per dag hardop, om te wennen aan het geluid, en ik moet zeggen dat het echt steeds beter gaat klinken als je de naam vaker noemt... echt... probeer maar...
Bovendien troosten we ons met de gedachte dat er altijd nog kinderen geboren worden die het slechter zullen treffen dan onze Garnaal nr. 3...
Zo heeft de, eveneens 3-jarige en zeer eigenwijze dochter van een van mijn oermoedervriendinnen een nog veel spectaculairdere en creatievere naam bedacht voor het broertje of zusje dat in de buik van haar moeder aan het groeien is, ik bedoel maar, lukt het jou om 10 keer per dag ' Twilight-Sparkle ' te zeggen zonder over je eigen tong te struikelen?
dinsdag 28 augustus 2012
dinsdag 21 augustus 2012
watten in mijn hoofd
Op dit moment hebben mijn hormonen mijn volledige systeem onder controle. Dat klinkt alsof alles in kannen en kruiken is, de term 'onder controle' komt er namelijk in voor, maar het tegenovergestelde is waar...
Mijn hele systeem staat namelijk in het teken van cocoonen, en dat allemaal onder invloed van mijn zwangerschapshormonen die zich heel onopvallend een weg mijn systeem in hebben weten te werken. Het is waarschijnlijk gebeurd tijdens mijn vakantie, op een onbewaakt moment van totale ontspanning in de houten tobbe van de oercamping waar ik een weekje heb vertoefd.
Ik ben namelijk inmiddels weer aan het werk, mijn vakantie is definitief een gesloten hoofdstuk, en nu begint mijn lichaam pas te beseffen wat het effect van die zwangerschapshormonen ook al weer is. Het begint met de zogenaamde watten-in-mijn-hoofd. In plaats van mijn normaal zeer efficiënt functionerende hersenen hebben een aantal doffe, zachte watten de werkzaamheden in mijn bovenkamer overgenomen. Deze watten zorgen er onder andere voor dat mijn bovenkamer alles wat trager verwerkt, bovendien werken ze als een soort filter. Sommige dingen weten er feilloos hun weg door te vinden (zoals welke kleur de nieuwe babykamer zou moeten krijgen, dat we nog geboortekaartjes moeten bestellen, dat ik nog klossen en de beruchte po moet gaan ophalen voor onder mijn bed, en dat ik echt nog heeeel nodig nieuwe positiekleding moet kopen voor de laatste paar maanden want ik heb echt niet genoeg aan de immens hoge stapel die ik gedurende 3 zwangerschappen al heb verzameld...), en andere zaken weten op de één of andere manier gewoon niet meer hoe ze uberhaupt mijn hoofd ooit binnengekomen zijn.
Vervolgens slaan de wisselende emoties genadeloos toe. Op elke hoek staat een genadeloze huilbui klaar om me volledig te overvallen, zonder enige aanleiding. Want wie kan mij in vredesnaam uitleggen waarom je spontaan zou beginnen te brullen halverwege de dolfijnenshow in het dolfinarium? Lieftallige Echtgenoot kon het me in ieder geval niet uitleggen, onder andere omdat hij niet meer kon praten van het lachen om mijn compleet overbodige aanval van spontane emotionele ongesteldheid, en ik kan je vertellen dat dat niet bepaald bevorderlijk was voor de betreffende spontane emotionele ongesteldheid.
Fase 3 is de fase die te vergelijken is (denk ik) met een vorm van plotselinge pleinvrees. Wanneer ik maar in de buurt kom van een winkelcentrum slaat mijn volledige systeem op tilt. Ik weet niet meer waarom ik in eerste instantie naar het winkelcentrum toe ging, en ik kan me zelfs niet meer concentreren op de te lopen route. Uit instinct weet ik toch steeds weer de hand van Lieftallige Echtgenoot te vinden, die matig geïrriteerd begint te raken van mijn 'kip-zonder-kop' gedrag, met name omdat ik hem ook niet meer kan vertellen waarom ik hem ook al weer onder lichte dwang heb meegesleurd richting dat winkelcentrum en we nu dus onverrichter zaken maar weer richting huis waggelen (immers de welbekende waggel heeft zijn definitieve intrede gedaan in mijn heupgewrichten).
Uiteindelijk doe ik nu dus niets liever meer dan me nestelen in mijn bank, met een boek, film of serie van positieve aard (thrillers kunnen echt niet meer, want emotionele aanvallen kunnen zich ook uiten in de vorm van blinde paniek, angst- en zweetaanvallen, dus de rom-com en chicklit domineren mijn t.v. en nachtkastje, ik kan de doktersromannetjes nog net weerstaan, maar hoe lang nog???). Het nadelige gevolg daarvan, en de laatste fase van de overname van mijn bovenkamer door watten is de behoefte om alles in mijn huis 'schoon' maar vooral 'gezellig' te willen maken, ook wel bekend als 'nesteldrang'. Deze uit zich bij mij over het algemeen in een extreme vorm van shopaholicisme, maar dan wel via internet (woonwinkels zijn namelijk uit den boze: zie fase 3), en het maken van to-do-lijsten op huishoudelijk gebied allemaal gericht aan Lieftallige Echtgenoot omdat in de zwangerschapsboeken nu eenmaal staat dat de tijd is aangebroken dat hij mij toch echt dient te ondersteunen gezien mijn steeds beperktere fysieke mogelijkheden.
Ik ben het stadium van watten-in-mijn-hoofd al even gepasseerd, en Lieftallige Echtgenoot heeft het inmiddels ernstig met me te stellen. En dat terwijl ik nog ongeveer 15 weken te gaan heb (en Lieftallige Echtgenoot dus ook). Ik raad het dan dus ook niemand aan om halverwege de zwangerschap al een 'sabbatical' in te plannen (ook wel bekend als: de zomervakantie) of welke andere vorm van totale ontspanning dan ook, want ik zal nu extra hard moeten werken om de watten-in-mijn-hoofd te verdrijven en de controle weer terug te krijgen...
Mijn hele systeem staat namelijk in het teken van cocoonen, en dat allemaal onder invloed van mijn zwangerschapshormonen die zich heel onopvallend een weg mijn systeem in hebben weten te werken. Het is waarschijnlijk gebeurd tijdens mijn vakantie, op een onbewaakt moment van totale ontspanning in de houten tobbe van de oercamping waar ik een weekje heb vertoefd.
Ik ben namelijk inmiddels weer aan het werk, mijn vakantie is definitief een gesloten hoofdstuk, en nu begint mijn lichaam pas te beseffen wat het effect van die zwangerschapshormonen ook al weer is. Het begint met de zogenaamde watten-in-mijn-hoofd. In plaats van mijn normaal zeer efficiënt functionerende hersenen hebben een aantal doffe, zachte watten de werkzaamheden in mijn bovenkamer overgenomen. Deze watten zorgen er onder andere voor dat mijn bovenkamer alles wat trager verwerkt, bovendien werken ze als een soort filter. Sommige dingen weten er feilloos hun weg door te vinden (zoals welke kleur de nieuwe babykamer zou moeten krijgen, dat we nog geboortekaartjes moeten bestellen, dat ik nog klossen en de beruchte po moet gaan ophalen voor onder mijn bed, en dat ik echt nog heeeel nodig nieuwe positiekleding moet kopen voor de laatste paar maanden want ik heb echt niet genoeg aan de immens hoge stapel die ik gedurende 3 zwangerschappen al heb verzameld...), en andere zaken weten op de één of andere manier gewoon niet meer hoe ze uberhaupt mijn hoofd ooit binnengekomen zijn.
Vervolgens slaan de wisselende emoties genadeloos toe. Op elke hoek staat een genadeloze huilbui klaar om me volledig te overvallen, zonder enige aanleiding. Want wie kan mij in vredesnaam uitleggen waarom je spontaan zou beginnen te brullen halverwege de dolfijnenshow in het dolfinarium? Lieftallige Echtgenoot kon het me in ieder geval niet uitleggen, onder andere omdat hij niet meer kon praten van het lachen om mijn compleet overbodige aanval van spontane emotionele ongesteldheid, en ik kan je vertellen dat dat niet bepaald bevorderlijk was voor de betreffende spontane emotionele ongesteldheid.
Fase 3 is de fase die te vergelijken is (denk ik) met een vorm van plotselinge pleinvrees. Wanneer ik maar in de buurt kom van een winkelcentrum slaat mijn volledige systeem op tilt. Ik weet niet meer waarom ik in eerste instantie naar het winkelcentrum toe ging, en ik kan me zelfs niet meer concentreren op de te lopen route. Uit instinct weet ik toch steeds weer de hand van Lieftallige Echtgenoot te vinden, die matig geïrriteerd begint te raken van mijn 'kip-zonder-kop' gedrag, met name omdat ik hem ook niet meer kan vertellen waarom ik hem ook al weer onder lichte dwang heb meegesleurd richting dat winkelcentrum en we nu dus onverrichter zaken maar weer richting huis waggelen (immers de welbekende waggel heeft zijn definitieve intrede gedaan in mijn heupgewrichten).
Uiteindelijk doe ik nu dus niets liever meer dan me nestelen in mijn bank, met een boek, film of serie van positieve aard (thrillers kunnen echt niet meer, want emotionele aanvallen kunnen zich ook uiten in de vorm van blinde paniek, angst- en zweetaanvallen, dus de rom-com en chicklit domineren mijn t.v. en nachtkastje, ik kan de doktersromannetjes nog net weerstaan, maar hoe lang nog???). Het nadelige gevolg daarvan, en de laatste fase van de overname van mijn bovenkamer door watten is de behoefte om alles in mijn huis 'schoon' maar vooral 'gezellig' te willen maken, ook wel bekend als 'nesteldrang'. Deze uit zich bij mij over het algemeen in een extreme vorm van shopaholicisme, maar dan wel via internet (woonwinkels zijn namelijk uit den boze: zie fase 3), en het maken van to-do-lijsten op huishoudelijk gebied allemaal gericht aan Lieftallige Echtgenoot omdat in de zwangerschapsboeken nu eenmaal staat dat de tijd is aangebroken dat hij mij toch echt dient te ondersteunen gezien mijn steeds beperktere fysieke mogelijkheden.
Ik ben het stadium van watten-in-mijn-hoofd al even gepasseerd, en Lieftallige Echtgenoot heeft het inmiddels ernstig met me te stellen. En dat terwijl ik nog ongeveer 15 weken te gaan heb (en Lieftallige Echtgenoot dus ook). Ik raad het dan dus ook niemand aan om halverwege de zwangerschap al een 'sabbatical' in te plannen (ook wel bekend als: de zomervakantie) of welke andere vorm van totale ontspanning dan ook, want ik zal nu extra hard moeten werken om de watten-in-mijn-hoofd te verdrijven en de controle weer terug te krijgen...
Abonneren op:
Posts (Atom)