donderdag 27 september 2012

De hik in mijn kruis

Mijn bezoekjes aan de verloskundige worden steeds regelmatiger, gelukkig is dat een normaal patroon bij steeds zwangerder wordende vrouwen en zijn er geen bijzonderheden die ervoor zorgen dat ik mijzelf regelmatiger zou moeten laten betasten dan iedere andere zwangere vrouw die de mijlpaal van 31 weken heeft bereikt.
Toch wordt mijn klaagzang bij de verloskundige steeds een beetje langer, momenteel past die klaagzang gelukkig nog steeds binnen de tien minuten die mijn verloskundige voor me heeft gereserveerd, maar als ik zo doorga vrees ik dat ik binnenkort ook één van die Oermoeders ben die verantwoordelijk is voor de wachttijd bij de praktijk...

Na de standaardcontroles:
- gewicht: nog steeds aan het toenemen, maar als ik mezelf thuis alvast weeg valt het voor mijzelf altijd een stuk gunstiger uit dan wanneer ik gebruik maak van de getergde weegschaal bij de verloskundige, rara-politiepet...
- bloeddruk: onwaarschijnlijk maar waar, nog nooit zo stabiel geweest als tijdens deze zwangerschap, en dat ondanks de steeds bijgevulde maar toch structureel lege droppot op mijn werkkamer...
- buiktastsessie: waarbij de verloskundige haar handen diep in mijn buik drukt om te controleren hoe Garnaal no. 3 zich deze keer heeft gepositioneerd.
Overigens had Garnaal no. 3 deze keer besloten om zich werkelijk dwars in mijn baarmoeder te nestelen, waarop de verloskundige mij geruststelde door te vertellen dat mijn baarmoederwand na dit aantal zwangerschappen dusdanig verslapt is dat ook deze gymnastieker waarschijnlijk nog een aantal weekjes alle kanten in kan zwemmen die hij wil, dus ik hoef me nog niet voor te bereiden op een stuitbevalling, het kan allemaal nog goedkomen (dankzij mijn uitgelebberde en geknapte wanden en elastieken)...
Volgt altijd het vragenrondje:
- heb je nog ergens last van?
Nou mevrouw de verloskundige, zet uw time-timer maar aan en gaat u maar even zitten:
1. Ik ben wéér misselijk, want Garnaal no. 3 houdt er nogal van om rond te zwemmen in mijn baarmoeder en  stoort zich daarbij absoluut niet aan mijn ingewanden, waaronder onder andere mijn blaas en uiteraard mijn maag.
2. Ik doe ongeveer 15 minuten over het traplopen (welke Oermoeder bedenkt dan ook dat het een goed idee is om haar slaapkamer op de zolderverdieping te vestigen) omdat Garnaal no. 3 inmiddels zo groot is dat hij mij een behoorlijk gedeelte van mijn longcapaciteit ontneemt (en mijn conditie was al niet bijster indrukwekkend voor er überhaupt een garnaal in mijn buik zat).
3. Ik word te pas en te onpas overvallen door emotioneel ongecontroleerde huilbuien door overprikkeling van mijn systeem, waarschijnlijk gerelateerd aan mijn hormoon-level, zonder op enige begrip van Lieftallige Echtgenoot te hoeven rekenen. Die lacht me immers kei-hard uit als ik ongegeneerd begin te grienen bij de dolfijnenshow van het Dolfinarium (en dat kan ik hem niet eens kwalijk nemen).
4. Tot slot loop ik als Katrien Duck op nieuwe paarse pumps en lijd daarbij hevige pijnen aan mijn onderkantje, en dat allemaal onder het toeziend oog van een grote groep zwangerschaps-experts (wie is er tegenwoordig immers geen zwangerschaps-expert meer) die zeggen dat ik er tegenwoordig 'wel heel zwanger uitzie met dat loopje' (goh, vreemd he?).

Mijn verloskundige kan dat allemaal wel verklaren, met name mijn Katrien Duck loopje, want na 3 zwangerschappen schijnt het zo te zijn dat je onderkantje dusdanig 'uit haar verband' is getrokken en dat alle spieren op dit moment zo week zijn dat het continu voelt alsof er een bowlingbal bovenop mijn kruis ligt. En, owja, dat komt nooit meer goed... het trekt uiteindelijk wel weer een beetje bij, belooft ze me, maar het wordt (en ik citeer) 'nooit meer zo strak als het voor je eerste zwangerschap was'...

Maar goed.
Ik mag na ongeveer 9 minuten weer naar buiten.
Ik heb het weer gered.
En ik geniet er stiekem met volle teugen van, voorlopig gaan we er namelijk nog vanuit dat dit toch echt de laatste zwangerschap is en 'die komt nooit meer terug', inclusief alle bijbehorende kwaaltjes!

En een aantal dagen later word ik blij verrast door een verschrikkelijk bekend, verschrikkelijk irritant gevoel bovenop de bowlingbal die toch al op mijn kruis ligt. Het is het repeterende geschok van een hikkende garnaal no 3. precies in mijn kruis. "Ik heb de hik in mijn kruis", roep ik vrolijk.
En dat is fijn, want dat betekent dat meneer heeft besloten om toch maar weer met zijn hoofdje richting onderkant te zwemmen. Daarom zal ik er toch nog maar even van genieten, het is namelijk hoogstwaarschijnlijk de laatste zwangerschap dat ik dat nog kan...