Klusjesmannen

Garnaal no. 3 (momenteel werknaam Okkie, zo heeft Zoonlief besloten) mag komen, zijn kamertje is in ieder geval helemaal klaar, en ook het laatste project wat ik van Lieftallige Echtgenoot eiste staat inmiddels te pronken op onze zolderslaapkamer.

Toen ik nog zwanger was van Zoonlief mocht ik natuurlijk voor het eerst een kamertje 'ontwerpen', en Lieftallige Echtgenoot met de eisen aan de slag zetten. Samen hebben we toen alle verfkleuren van de Praxis onder de loep genomen en er een weloverwogen selectie van meegenomen naar ons nestje. Ik wilde strepen op de muur, horizontaal, in verschillende diktes en met maar liefst 4 verschillende kleuren waaronder goud. Het patroon was 'willekeurig' oftewel 'quasi nonchalant', maar was dat natuurlijk allerminst want door mij volledig uitgewerkt. Lieftallige Echtgenoot is dagen bezig geweest, baan na baan keurig afgemeten en netjes afgeplakt met de welbekende schilderstape om vervolgens in een aantal lagen de betreffende kleur aan te brengen.
Na een volle week was de kamer klaar en troonde Lieftallige Echtgenoot mij trots mee naar zijn uitwerking van mijn hersenspinsels. Hij had de klus perfect geklaard, maar ik barstte in tranen uit. Ik werd doodongelukkig van de bruintinten met goud en ik was er heilig van overtuigd dat mijn baby ook doodongelukkig zou worden in deze degelijke kamer. Lieftallige Echtgenoot zette al zijn trots aan de kant en sleepte me opnieuw mee naar de Praxis, waar ik volledig de vrije hand kreeg in een nieuw kleurenpalet. Daar waar ' koffiemelk' , ' cacao', ' cappucino' en  'zonneschijn' nu nog de muren hun degelijke uitstraling gaven, sleepte ik limoengroen, aquamarijn en hemelsblauw mee terug in mijn mandje en tekende een nieuw patroon uit: verticale strepen deze keer, opnieuw in het patroon 'willekeurig', dat dan weer wel.
Toen, weer een week later, Lieftallige Echtgenoot met knikkende knietjes en het zweet in zijn handpalmen de deur van de babykamer voor me open deed, wist ik dat dit goed was.
Gelukkig voor Lieftallige Echtgenoot...

Tijdens de tweede zwangerschap wisten we na 20 weken dat we Zusje zouden krijgen, Lieftallige Echtgenoot heeft me toen met een budget en mijn moeder de stad in gestuurd om spulletjes te kopen, in de hoop dat deze vrijheid meteen het goede effect zouden hebben. Ik heb me toen (uiteraard ruim boven het budget) volledig laten gaan in roze, rode en oranje tierelantijnen om de kamer mee te pimpen, en toen Lieftallige Echtgenoot op mijn aanwijzingen alles had opgehangen, vastgezet en eventueel voorzien had van een nieuw likje verf wist ik ook deze keer dat het goed was.

En dan nu, Garnaal no. 3. Waarschijnlijk de laatste, en (meer dan waarschijnlijk) een zoon. We zijn toch maar weer naar de Praxis gereden en hebben toch weer samen spulletjes uitgezocht. Behang dit keer, geinspireerd door Piet Hein Eek in een prachtig ('willekeurig....ahum) sloophouten motiefje, opgehangen in horizontale banen.
Daarna mocht ik met een budget richting de babywinkels en heb ik me weer helemaal zelfstandig laten verleiden tot allerlei bijpassende accessoires. En het is goed, het is prachtig, het is klaar. Garnaal no. 3 / Okkie, geloof me, je mag komen!

Alleen bedacht ik me een paar weken geleden dat we tegenwoordig op zolder slapen, en dat alle kinderkamers zich tezamen op de eerste verdieping bevinden. Dat betekent waarschijnlijk dat Zoonlief en Zusje eerder gealarmeerd zijn door de honger van Garnaal no. 3 dan wij...
Dus ik heb bedacht dat we een wiegje moesten, voorlopig, voor op zolder.
In ieder geval tot Garnaaltje de nachten helemaal doorslaapt, daarna mag hij verhuizen naar zijn spiksplinternieuwe prachtige kamer.
Maar dat kon natuurlijk niet zomaar een wieg zijn.
Het moest een speciale wieg zijn.

En dus is Lieftallige Echtgenoot samen met Skoonpapaatje aan de klus gegaan.
En nu ben ik alleen maar heel trots...

... en Garnaal no. 3 / Okkie, kom alsjeblieft maar heel erg gauw!

Nesteldwang

Aangezien mijn laatste loodjes fysiek een beetje tegenvallen, en ik volledig in mijn eigen coconnetje, in mijn stoeltje, onder mijn dekentje al Edward-de-Vampier-bewonderend en hakend mijn dagen doorbreng, moet Lieftallige Echtgenoot eraan geloven...
mijn Nesteldwang-To-Do-List moet en zal af voor dat Garnaal no. 3 zich aandient (wat officieel al sinds een paar dagen zou mogen, ik heb de magische grens van 37 weken immers bereikt).

Ik was daarom erg blij met de Flow (tijdschrift) van deze maand, en heb mijn creatieve brein weer even de vrije loop laten gaan, zodat ik nu een aantal subtiele en 'vriendelijk verpakte' boodschappen voor Lieftallige Echtgenoot 'terloops' kan ophangen in huis.
Om een beetje duidelijk te maken wat ik bedoel heb ik eigenlijk niet heel veel woorden meer nodig, want soms doen beelden wonderen..., ziehier mijn nesteldwang-labels (met een beetje hulp van de Flow):

schoon aan de haak

Het gewicht van een pasgeboren baby is erg belangrijk, het krijgt niet voor niets bijna altijd een eervolle vermelding op het geboortekaartje. Maar mijn persoonlijke gewicht is het vandaag ook waard om eervol vermeld te worden.  Toen ik mezelf vanmorgen namelijk op de weegschaal sleepte (het kost tegenwoordig echt wat meer moeite) verscheen op het scherm het magische en ronde getal van maar liefst 80 kilo... schoon aan de haak zal ik maar zeggen.

Dit blog is in geen enkel opzicht bedoeld om wie dan ook te beledigen, ik ben me er namelijk zeer van bewust dat er mensen zijn voor wie 80 kilo een heel andere betekenis heeft dan voor mij. Maar die 80 kilo is voor mij weer het eerste ronde getal sinds een tijdje, een getal waarvan ik van tevoren wist dat ik het zou gaan halen, maar tevens een getal dat ik liever niet wilde bereiken.
Ik voel me namelijk een ware kamerolifant. Mijn buik steekt bijna net zo ver vooruit als ikzelf in totaal hoog ben en ik word door allerlei ongemakken getergd, ongemakken die zo rond deze 80 kilo beginnen mee te tellen. Voor mij persoonlijk betekent het dat ik nu echt heel blij ben dat mijn verlof begonnen is (sinds een paar weekjes al overigens), want veel verder dan mijn stoel, dekentje en boek kom ik niet meer.
Ik doe zo af en toe een halfhartige poging om de stofzuiger te pakken, maar na ongeveer de helft van onze , laten we het liefkozend 'pittoreske' huiskamer noemen, roepen mijn buikbanden en baarmoeder me een keiharde halt toe door even samen te trekken in een harde buik, zodat ik me toch weer genoodzaakt voel om me terug te trekken in de enige stoel waarin ik nog enigszins comfortabel kan zitten, met mijn dekentje en mijn boek. De afgelopen dagen ben ik niet veel verder gekomen dan onze enige echte eigen huiskamer, en zo af en toe stuurt Lieftallige Echtgenoot me naar de zolder voor mijn dagelijkse dutje en nachtelijke poging tot slaap, die vaak ruw onderbroken wordt door de drang om te plassen, of de behoefte om om te draaien (om mijn doorgelegen oor te ontzien) wat enige atletische inspanning kost.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik probeer om heel hard te genieten van deze laatste weekjes, aangezien we ons hebben voorgenomen om dit de laatste keer te laten zijn, dus ik omarm het cocoonen in mijn stoel onder mijn dekentje, schrijf nog een taak op voor Lieftallige Echtgenoot omdat ik daar zelf na weer een halve poging mee ben gestaakt en zet nog maar een filmpje op (het liefst een met Edward de Vampier*, daar zijn ondertussen vier delen van te bewonderen en neem maar van me aan dat Edward nooit gaat vervelen) of steek mijn neus weer in een boek om mijn huidige stand van een boek per dag te kunnen handhaven (50 tinten was leuk, maar zelfs de boeken van Edward de Vampier blijven onovertroffen, en dat heeft echt niets met mijn hormonen te maken, geloof ik...).
Gelukkig wist een oermoedervriendinnetje me een weekje geleden nog zo gek te krijgen om een dagje  te wijden aan de beginselen van het haken. Handwerken is namelijk helemaal hot, en haken mag zichzelf daar absoluut onder scharen. Ze had me zover gekregen door me een plaatje te laten zien van ogenschijnlijk zeer eenvoudig te haken en o-zo aandoenlijke amigurumi-figuurtjes (je kunt de term gewoon googelen hoor, of bingen of yahoo-en) die absoluut wel aantrekkelijk worden door mijn overvloedige zwangerschapshormonen.
80 kilo schoon aan de haak, in mijn stoel, onder mijn dekentje heb ik dus naast een film en een boek per dag (het liefst met Edward in de hoofdrol) een nieuwe missie: een amigurumi per dag.
En nog steeds geïntrigeerd door de 365-dagen uitdaging die een collega laatst benoemde omdat ze dat wel een uitdaging voor me vond, heb ik besloten om mezelf vandaag een missie cadeau te doen met het behalen van die prachtige ronde (hopelijk laatste keer) 80 kilo van vandaag. Ik ga er zelfs een heel nieuwe blogpagina aan wijden!

365 amigurumi avonturen

Ik zal hieronder mijn eerste personages aan je voorstellen (de instagrammers onder ons hebben ze al mogen ontmoeten):

Mijn eerste creatie: Zusje heeft haar haar naam gegeven, ze heet daarom Zeepaardje (vraag me niet waarom)...

En na een beetje oefening ook personage twee: Pekingeendje (tja, ronde oogjes vind ik nog best moeilijk).

Mocht je geïnteresseerd zijn in de avonturen van Zeepaardje en Pekingeendje dan moet je zeker eens een kijkje nemen op 365amigurumiavonturen.blogspot.com.
Voor mij is het nu weer tijd om me terug te trekken in mijn stoel en onder mijn dekentje, mijn volgende creatie is namelijk bijna klaar, wil je haar ontmoeten dan weet je waar je moet zijn!

* Twilight Saga ( en het moge duidelijk zijn dat ik voor kamp-Edward ben).