De verloskundige zegt dat ik het een beetje te gezellig heb gemaakt in mijn baarmoeder... Dat Zoonlief en Zusje de ruimte zo comfortabel hebben gemaakt dat Garnaal no. 3 gewoon lekker blijft zitten waar hij zit. Hij heeft nog ruimte genoeg, zwemt, spartelt en wiebelt naar hartelust en voedt zich met al mijn reserves want mijn weegschaal is (dat dan weer wel) na een kleine sprong richting de 82 nu uiteindelijk weer bij de 80 beland.
Ik stel me zo voor dat Zoonlief en Zusje er met behulp van mijn zwangerschaps- (lees: nesteldwang-)hormonen indertijd een gezellig stulpje van hebben gemaakt, met wat comfortabele nisjes en wellicht een gezellig behangetje tegen de zogenaamde baarmoederwand. Dat is heel fijn voor Garnaal no. 3, maar ik begin me steeds minder thuis te voelen in mijn eigen lichaam. Ik word al een aantal weken geteisterd door de zogenaamde Braxton Hicks weeen, wellicht beter bekend als oefenweeen, en een continue stroom aan harde buiken, afgewisseld door een schoppende en discodansende garnaal die ofwel al die stevige omhelzingen door mijn baarmoederwand erg gezellig vindt en er spontaan van begint te dansen, of niet weet wat hem overkomt en me daarom nog maar eens met een schop in mijn zij waarschuwt.
Maar die laatste optie zal wel niet aan de orde zijn, want dan zou meneer wel wat beter zijn best hebben gedaan om die Braxton Hicks weeen om te zetten in een paar echte ouderwetse ontsluitingsweeen. Alle 5 de verloskundigen van mijn praktijk verbazen zich er iedere dag tijdens de overdracht over dat ik die nacht nog steeds niet bevallen ben. Ik weet de dienstenroosters van de dames (die ik overigens eeuwig dankbaar ben voor hun steun) allemaal uit mijn hoofd, want ze geven me het gevoel dat ze er allemaal bij zouden willen zijn.
Ieder bezoek word ik met veel liefde en warmte onthaald, delen ze eerst hun medeleven (ze weten allemaal hoe het is), en controleren ze dan mijn 'vitale functies', die allemaal al enkele weken wijzen op een naderende bevalling maar waar dus ook geen zekerheid mee gegeven kan worden.
Een paar dagen geleden bleek mijn immer stabiele bloeddruk spontaan enorm gestegen te zijn. Alle alarmbellen begonnen te rinkelen want in de wereld van hoogzwangere vrouwen kan dat twee dingen betekenen: ofwel de zwangerschap gaat nu echt snel beginnen, of een beginnende zwangerschapsvergiftiging maakt een einde aan de vrolijke afsluiting van je zwangerschap. Na een controle op eiwitten (ook altijd fijn, in een potje proberen te plassen als je met je armen niet meer langs je buik kunt) werd de zwangerschapsvergiftiging uitgesloten en werd ik naar huis gestuurd met een nieuwe afspraak over drie dagen, maar iedereen, ook alle 5 mijn verloskundigen, in de stellige overtuiging dat ik die drie dagen niet meer zou gaan halen.
Helaas heb ik het tegendeel bewezen, mijn bloeddruk is naar iets normalere waarden (voor de hoogzwangere vrouw) gezakt en ik zit nog steeds rustig af te wachten tot mijn bevalling begint. Wel met twee pilletjes van een of ander homeopathisch goedje onder mijn tong, want deze verloskundige had zoveel medelijden met me dat ze me deze mogelijke weeenopwekker toch echt wel gunde. Bovendien mag ik over twee dagen bellen om me te laten 'strippen', een poging om handmatig de vliezen wat los te wrikken van de baarmoedermond om zo een hormoon te stimuleren dat de bespoediging van de ontsluitingsweeen zou kunnen inzetten.
Naast al deze 'noodgrepen', en alle fysieke ongemakken die horen bij een buik die ongeveer een meter vooruit steekt, continu gepannen staat, een hoge bloeddruk, oefenweeen, een ingedaald hoofdje in mijn kruis en een redelijk op krachten zijnde baby met trappelende voeten in mijn zij (die de techniek van het synchroonschoppen terwijl hij in een spagaat ligt tot in perfectie beheerst: oftewel gelijktijdige trappen in mijn beide flanken), is daar dan ook nog de onaflatende stroom van goedbedoelde en lieve maar o zo frustrerende berichtjes, telefoontjes, mailtjes, kaartjes,... waardoor je iedere minuut van de dag geconfronteerd wordt met het gegeven dat je 'over de datum' bent. Overrijp..., zo voel ik me wel een beetje.
Maar...
Ik geniet nog steeds met volle teugen (een beetje dan),
Waardeer nog steeds alle goedbedoelde en lieve steunbetuigingen en verzoekjes om informatie (meestal),
en wacht nog steeds geduldig (over het algemeen) af.
Dus vergeef het me als ik soms een beetje overrijp reageer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten