Geachte heer Rutte,
Ik wilde u graag even laten meegenieten van mijn vreugde over wat ik vanmorgen toch op mijn deurmat vond, het was deze keer een heuse brief van mijn verzekeraar met daarin de mededeling dat de belasting over mijn assurantieverzekering volgend jaar zal stijgen van 9,7% naar maar liefst 21%. Een stijging van 11,3%, dat lijkt mij absoluut niet meer dan redelijk, toch?
Maar die stijging was niet de directe aanleiding voor mijn vreugde, het was de brief op zich.
U zult denken dat ik misschien snel gelukkig ben dus ik zal het u even uitleggen:
Sinds een tijdje verzamel ik deze brieven, ziet u. Dat gaat in een redelijk vlot tempo, maar toch maakt mijn hart steeds weer een sprongetje als ik een enveloppe van een van mijn 'leveranciers' (zoals ik ze maar noem) op mijn deurmat vind. Ik zal u een kleine opsomming geven van de brieven die mijn deurmat ondertussen al passeerden:
Allereerst kwam daar de brief van de kinderopvang van mijn twee jongste kinderen, oja, ik had u natuurlijk nog niet verteld dat ik moeder ben van 3 jonge kinderen en dat mijn Lieftallige Echtgenoot en ik een redelijk doch modaal inkomen verdienen. U mag ons dan ook best de familie Modaal noemen hoor, geen enkel probleem!
In ieder geval, in deze brief schreef het allervriendelijkste locatiehoofd van de vestiging waar mijn twee jongsten naar toe gaan, dat de prijs voor de kinderopvang komend jaar (weer) zou stijgen. Goh, zeiden mijn Lieftallige Echtgenoot en ik tegen elkaar, dat kunnen we er nog wel bij hebben.
Niet snel daarna volgde er een blauwe enveloppe. Ook deze had betrekking op de kinderopvang, maar dan op de toeslag. In deze brief werd ons door een medewerker van de belastingdienst medegedeeld dat de kinderopvangtoeslag die wij tot op heden tot onze grote vreugde hebben mogen ontvangen, in een wat afgeslanktere vorm op onze bankrekening zal verschijnen. Goh, zeiden mijn Lieftallige Echtgenoot en ik tegen elkaar, dat kunnen wij best begrijpen. We zijn al enorm blij dat de overheid ons zo steunt met enige toeslag in deze moeilijke tijden.
Een tijdje later volgde er een brief van onze zorgverzekeraar. Hierin werden wij geïnformeerd over de nieuwe (verhoogde) tarieven van onze zorgverzekering, en het feit dat ons verplicht eigen risico ook wat hoger wordt. Goh, zeiden mijn Lieftallige Echtgenoot en ik tegen elkaar, dat lijkt ons heel logisch. Zo kan er natuurlijk mooi gedeeld worden in Nederland, want het is wel zo prettig dat wij aan het einde van ons jaar net ons eigen-risico-deel volledig aan de zorgverzekeraar hebben terugbetaald, zodat andere, minder gezonde mensen in Nederland, dan van onze premie verder behandeld kunnen worden. Misschien moeten we wel eens overwegen om ons eigen risico nog wat verder op te hogen, om onze premie wat te kunnen verlagen... of misschien moeten we eens kijken wat we allemaal kunnen schrappen van onze zorgverzekering... we houden er namelijk toch best van om een beetje 'met eigen risico' te leven...
Toen volgde er ook nog wat vage berichtgeving over de hypotheek. Een spaarhypotheek zal in de toekomst geen mogelijkheid meer zijn, een aflossingsvrije hypotheek ook niet... de annuïteiten-hypotheek wordt het helemaal in 2013. Goh, zeiden mijn Lieftallige Echtgenoot en ik tegen elkaar, maar wat betekent dat nu straks voor ons en onze huidige hypotheek? Wij willen ook wel graag 'helemaal 2013' zijn, maar hoe blijven we zo hip en modern, en bovendien.... wat gebeurt er met ons als we toch niet helemaal hip en modern kunnen zijn?
Niet veel later volgde er een interessant nieuwsbericht, het NIBUD informeerde ons over een minimaal spaarbedrag, als buffer, dat voor ouders met kinderen toch wel vastgezet diende te worden op de bank. Een prachtig rond bedrag van 5000 euro. Goh, zeiden mijn Lieftallige Echtgenoot en ik tegen elkaar, wat bijzonder dat gezinnen / personen zonder kinderen maar minimaal 2000 euro hoeven vast te zetten op hun spaarrekening, zouden wij daar wellicht ook voldoende aan hebben... het is immers zo lastig sparen als je aan het einde van je salaris steeds een stuk maand blijkt over te hebben...
Geachte heer Rutte, dit waren toch wel de hoogtepunten van mijn verzameling van de afgelopen tijd. Ik heb nog veel meer berichten, brieven en artikelen mogen ontvangen, maar ik denk dat u met deze selectie wel een beetje kunt begrijpen hoe het toch mogelijk was dat ik vanmorgen zo ontzettend verheugd was met de brief die op mijn deurmat lag. Vooral omdat dit een brief was van een (veel te dure) verzekeraar waarmee ik nog voor 2010 (en dus voor de nieuwe wetgeving waarin werd vastgelegd dat iedereen tegenwoordig per maand zijn contracten mag afbreken) een vijfjarig contract heb afgesloten, en waar ik dus voorlopig nog even aan vastzit. Maar goed, zeiden mijn Lieftallige Echtgenoot en ik tegen elkaar, daar kan meneer Rutte echt niets aan doen...
Met vriendelijke groet,
Een Oermoeder, haar Lieftallige Echtgenoot en 3 kleine spruiten
dinsdag 18 december 2012
maandag 17 december 2012
Verhuizen
Garnaal no. 3 is vandaag precies 12 dagen (en nachten...) oud. Dat is nu niet echt een aantal om te vieren, maar toch een bijzonder aantal. Het is hem namelijk gelukt om in 12 dagen tijd mijn gehele dag- en nachtritme om te draaien. En inderdaad, niet andersom (dat hoort men namelijk ook nog wel eens, dat het ouders lukt om in 12 dagen het dag- en nachtritme van hun wurm onder controle te krijgen, als iemand toevallig zulke ouders kent, gelieve dan zo spoedig mogelijk contact met me op te nemen).
Garnaal no. 3 is een wolk van een baby, wederom hebben Lieftallige Echtgenoot en ik (nog) niets te klagen. Hij slaapt (heeeeeeeel) veel, drinkt voldoende melk, poept en piest, en dat is wat baby's over het algemeen doen. Af en toe komt er een krampje langs en zet ons Garnaaltje het op een gillen, maar ook dat doen baby's over het algemeen, dus nog steeds niets om je zorgen over te maken. Wat Garnaal no. 3 nog meer doet is ook heel normaal, en ook goed te verklaren (dat zal ik dan ook zo doen), maar het is toch... 'een beetje jammer'.
Allereerst: de verklaring.
Gedurende mijn zwangerschap kon ik de eerste periode echt nog wel redelijk actief 'mijn ding doen', ik durf rustig te beweren dat ik het op mijn werk best druk had, en dat het ook thuis met een rondrennende Zoonlief, een stuiterende Zusje en een vergeetachtige Lieftallige Echtgenoot soms best 'gezellig druk' was. Nu schijnt het zo te zijn dat baby's in die periode hun ritme gaan aanleggen, en wanneer de Oermoeder actief bezig is wordt de baby als het ware heerlijk in slaap gewiegd. Dus Garnaal no. 3 heeft heerlijk hele dagen lang liggen slapen in zijn door Zoonlief en Zusje al volledig ingerichte pre-natale-babykamer. Ook toen ik later door al mijn gewrichten van de onderste regionen heen zakte en alleen nog maar kon zitten, haken, en Edward bewonderen heeft hij dit ritme waarschijnlijk stug volgehouden.
Wanneer Oermoeder vervolgens 's avonds haar buik-met-duikboot-formaat neervleidde op haar 'nieuwe aanwinst: het voedingskussen' besloot Garnaal no. 3 om zijn oefeningen te gaan doen en dan begon de disco in mijn buik. Met zijn spagaat-houding en simultaan-trappen in mijn beide flanken was het zelfs in de laatste periode van mijn zwangerschap soms best lastig om daar doorheen te slapen.
Dit ritme zit er goed in (Garnaal no. 3 houdt nu al van structuur, goh, van zie zou hij dat vreemde euvel toch hebben geërfd...), overdag zien we de kleine man haast niet omdat hij zich hele dagen met zijn oogjes toe verschanst in zijn post-natale-babykamertje. Maar 's nachts begint de disco... meneer wordt dan wakker en wil erg graag aandacht. Dat vraagt hij tegenwoordig niet meer met de simultaan-trappen in mijn flanken, hij heeft namelijk een nieuwe vaardigheid gekregen toen hij voor het eerst 'naar buiten trad'; het gebruik van zijn stembanden.
En dus ligt Garnaal no. 3 niet heerlijk hele dagen in zijn moeders armen te staren en glimlachen (ik ben me er van bewust dat het nu nog geen glimlachjes zijn, maar meneer heeft wel verdacht vaak last van 'spiertrekkingen rond de mond die lijken op een glimlach'), maar wel hele nachten.
Dus toen Lieftallige Echtgenoot vannacht vriendelijk aanbood om de nachtelijke knuffel-uren van me over te nemen ging ik gretig op dat aanbod in. Overdag slapen in dit huishouden met nog twee andere rondrennende bengels is namelijk ook geen optie, al helemaal niet als Zoonlief 's middags ook nog een vriendje meeneemt uit school om 'bij ons op visite te komen' (zo noemen ze dat tegenwoordig), dus mijn nachtrust terugkrijgen is best prettig zo op zijn tijd.
Maar wat overkwam mij... terwijl Lieftallige Echtgenoot vocht tegen de slaap met Garnaal no. 3 in zijn armen waagde Klaas Vaak het niet om bij mij in de buurt te komen...
Ik was wakker...
Klaarwakker...
Dus heb ik Lieftallige Echtgenoot uit zijn dienst ontslagen, zodat hij toch nog wat slaap kon pakken, en ik weer gewoon met Garnaal no. 3 aan de nachtelijke knuffel kon.
Zoals een oermoeder-vriendin van me al op haar kaartje schreef: "Geniet maar van al die bijzondere momenten (want de mindere momenten zijn zo weer vergeten)".
En dus geniet ik van mijn heerlijke nachtelijke knuffel-momenten, zodat ik mijn chronische slaaptekort snel kan vergeten, en overweeg ik om met mijn nieuwe ritme maar naar de andere kant van deze aardbol te verhuizen, waar ze het dag-en nachtritme op dat van mij hebben aangepast en waar het weer overigens ook stukken aangenamer is...
Nog even dit...
Toen vanmorgen de wekker om 7 uur afliep, is Lieftallige Echtgenoot stilletjes naar beneden geslopen en heeft Zoonlief en Zusje aangekleed en naar school gebracht, dus ik kon na de ochtendvoeding toch ook nog even samen met Garnaal no. 3 heerlijk uitslapen (maar of dat nou heel bevorderlijk is voor het terugvinden van mijn dag- en nachtritme, dat betwijfel ik ten zeerste...)
Garnaal no. 3 is een wolk van een baby, wederom hebben Lieftallige Echtgenoot en ik (nog) niets te klagen. Hij slaapt (heeeeeeeel) veel, drinkt voldoende melk, poept en piest, en dat is wat baby's over het algemeen doen. Af en toe komt er een krampje langs en zet ons Garnaaltje het op een gillen, maar ook dat doen baby's over het algemeen, dus nog steeds niets om je zorgen over te maken. Wat Garnaal no. 3 nog meer doet is ook heel normaal, en ook goed te verklaren (dat zal ik dan ook zo doen), maar het is toch... 'een beetje jammer'.
Allereerst: de verklaring.
Gedurende mijn zwangerschap kon ik de eerste periode echt nog wel redelijk actief 'mijn ding doen', ik durf rustig te beweren dat ik het op mijn werk best druk had, en dat het ook thuis met een rondrennende Zoonlief, een stuiterende Zusje en een vergeetachtige Lieftallige Echtgenoot soms best 'gezellig druk' was. Nu schijnt het zo te zijn dat baby's in die periode hun ritme gaan aanleggen, en wanneer de Oermoeder actief bezig is wordt de baby als het ware heerlijk in slaap gewiegd. Dus Garnaal no. 3 heeft heerlijk hele dagen lang liggen slapen in zijn door Zoonlief en Zusje al volledig ingerichte pre-natale-babykamer. Ook toen ik later door al mijn gewrichten van de onderste regionen heen zakte en alleen nog maar kon zitten, haken, en Edward bewonderen heeft hij dit ritme waarschijnlijk stug volgehouden.
Wanneer Oermoeder vervolgens 's avonds haar buik-met-duikboot-formaat neervleidde op haar 'nieuwe aanwinst: het voedingskussen' besloot Garnaal no. 3 om zijn oefeningen te gaan doen en dan begon de disco in mijn buik. Met zijn spagaat-houding en simultaan-trappen in mijn beide flanken was het zelfs in de laatste periode van mijn zwangerschap soms best lastig om daar doorheen te slapen.
Dit ritme zit er goed in (Garnaal no. 3 houdt nu al van structuur, goh, van zie zou hij dat vreemde euvel toch hebben geërfd...), overdag zien we de kleine man haast niet omdat hij zich hele dagen met zijn oogjes toe verschanst in zijn post-natale-babykamertje. Maar 's nachts begint de disco... meneer wordt dan wakker en wil erg graag aandacht. Dat vraagt hij tegenwoordig niet meer met de simultaan-trappen in mijn flanken, hij heeft namelijk een nieuwe vaardigheid gekregen toen hij voor het eerst 'naar buiten trad'; het gebruik van zijn stembanden.
En dus ligt Garnaal no. 3 niet heerlijk hele dagen in zijn moeders armen te staren en glimlachen (ik ben me er van bewust dat het nu nog geen glimlachjes zijn, maar meneer heeft wel verdacht vaak last van 'spiertrekkingen rond de mond die lijken op een glimlach'), maar wel hele nachten.
Dus toen Lieftallige Echtgenoot vannacht vriendelijk aanbood om de nachtelijke knuffel-uren van me over te nemen ging ik gretig op dat aanbod in. Overdag slapen in dit huishouden met nog twee andere rondrennende bengels is namelijk ook geen optie, al helemaal niet als Zoonlief 's middags ook nog een vriendje meeneemt uit school om 'bij ons op visite te komen' (zo noemen ze dat tegenwoordig), dus mijn nachtrust terugkrijgen is best prettig zo op zijn tijd.
Maar wat overkwam mij... terwijl Lieftallige Echtgenoot vocht tegen de slaap met Garnaal no. 3 in zijn armen waagde Klaas Vaak het niet om bij mij in de buurt te komen...
Ik was wakker...
Klaarwakker...
Dus heb ik Lieftallige Echtgenoot uit zijn dienst ontslagen, zodat hij toch nog wat slaap kon pakken, en ik weer gewoon met Garnaal no. 3 aan de nachtelijke knuffel kon.
Zoals een oermoeder-vriendin van me al op haar kaartje schreef: "Geniet maar van al die bijzondere momenten (want de mindere momenten zijn zo weer vergeten)".
En dus geniet ik van mijn heerlijke nachtelijke knuffel-momenten, zodat ik mijn chronische slaaptekort snel kan vergeten, en overweeg ik om met mijn nieuwe ritme maar naar de andere kant van deze aardbol te verhuizen, waar ze het dag-en nachtritme op dat van mij hebben aangepast en waar het weer overigens ook stukken aangenamer is...
Nog even dit...
Toen vanmorgen de wekker om 7 uur afliep, is Lieftallige Echtgenoot stilletjes naar beneden geslopen en heeft Zoonlief en Zusje aangekleed en naar school gebracht, dus ik kon na de ochtendvoeding toch ook nog even samen met Garnaal no. 3 heerlijk uitslapen (maar of dat nou heel bevorderlijk is voor het terugvinden van mijn dag- en nachtritme, dat betwijfel ik ten zeerste...)
woensdag 12 december 2012
Poep-en-Pies-Diploma
Dames en heren, het is gebeurd, Garnaal no. 3 is geboren.
Al een weekje geleden overigens, maar ik vind dat iedere kraamvrouw recht heeft op een weekje radiostilte om weer langzaam op aarde te kunnen landen (waarschijnlijk is je na dit verhaal wel duidelijk waarom ik dat vind...), en mijn weekje is nu voorbij. De kraamhulp is uitgezwaaid, ik ben door haar opnieuw 'akkoord bevonden' voor het zelfstandig grootbrengen van ons nieuwe Garnaaltje, ik heb alle testen weer doorstaan en Garnaal no. 3 ook, het echte leven kan (langzaam aan) weer gaan beginnen.
De eerste test was natuurlijk de bevalling, maar daar zal ik maar niet teveel over uitweiden.
Wist je dat de tweede test al heel snel daarna volgt. Het is namelijk de bedoeling dat de kraamvrouw (zoals ik de gehele afgelopen week bekend stond) binnen 6 uur na haar bevalling 'een plas doet' en wel onder het toeziend oog van de verpleegkundige of de kraamhulp (jaja, valsspelen zit er niet meer bij dames en heren). Dat lijkt heel eenvoudig zou je zeggen, je gooit na die bevalling een paar glazen champagne in je mik en even later begeef je je gracieus naar het toilet om daar een klingelend geluid te produceren, en het bewijs is geleverd... toch?
Niets is echter minder waar, champagne is 'not done' (das jammer, want een beetje verdoving zou geen enkele kraamvrouw misstaan tijdens haar eerste plas) het is namelijk de bedoeling dat je lichaam zich nu gaat voorbereiden op de borstvoeding en daar is champagne niet geschikt voor.
Gracieus naar een toilet lopen is al helemaal geen optie, je mag blij zijn als je uberhaupt zelfstandig naar het toilet mag / kan, want extreem trillende zwabberbenen en een niet meer werkend spierenpakket van de bekkenbodem zijn heel normale verschijnselen na een bevalling.
Bovendien lijken 6 uren best lang, maar bedenk wel dat er nog een bevalling moet plaatsvinden in die tijd (jajaja, voor alle leken onder ons, ook wanneer de placenta het lichaam moet verlaten noemt men dit nog een bevalling, en zo voelt het ook...), en dat eventuele schadeherstelwerkzaamheden (de zogenaamde hechtingen) daarna ook nog plaats dienen te vinden. Bovendien gaan sommige opa's en oma's al tijdens je bevalling en zonder je medeweten in extreme stress in de wachtkamer van het ziekenhuis zitten wachten tot ze een huilgeluid uit de verloskamer van hun dochter horen komen, wat uiteraard heel aandoenlijk is maar het gevolg is dat een gedeelte van je 6 uur zelfs al wordt opgesnoept door de eerste kraamvisite.
Ik zal jullie de allerpersoonlijkste details besparen, maar ik kan jullie met gepaste trots vertellen dat met nog een paar minuten op de teller ik de gelukkige eigenaar werd van een vinkje achter 'urine' op de checklist van de verpleegster. Wees gewaarschuwd, bij mij lag ie al klaar, na 6 uur wordt de katheter je lot...
Gelukkig mochten Lieftallige Echtgenoot, Garnaal no. 3 en de kraamvrouw diezelfde avond nog naar huis om warm te worden onthaald door de kraamhulp. Zij is degene die met spanning wacht op de checklist van de verpleegster, zodat ze je kan onderwerpen aan de volgende ' vinken'. Er zijn allerlei onderdelen die je kunt behalen, denk bijvoorbeeld aan:
- het verliezen van stolsels (vraag iedere ex-kraamvrouw maar wat dat betekent, ze zal je er met een van walging vertrokken gezicht vast van alles over kunnen vertellen);
- het behalen van een minimale lichaamstemperatuur (eerlijk waar, mijn lichaamstemperatuur is nimmer in de afgelopen week boven de 36,5 graad gekomen, de kraamhulp noemde het vampier-achtige temperaturen, ik vrees dat ik echt te vaak Edward de Vampier heb bewonderd tijdens mijn verlof...);
- het behalen van een minimale bloeddruk;
- Het krijgen van de welbekende stuwing (advies, deze cup-maat maak je niet vaak mee, leg hem vast op de gevoelige plaat, leuk voor later);
en na een paar dagen beginnen nieuwe termen het lijstje te vullen:
- in staat zijn de temperatuur van het babybadje exact goed te krijgen, om vervolgens met een speciale houdgreep je pasgeboren wurm in dat goedgekeurde badje te dompelen;
- in staat zijn om de temperatuur van je pasgeboren wurm op te nemen met gevaar voor spuitpoep en bij jongetjes een zeer groot risico op rondzwaaiende piemeltjes met afvalstoffen van de voeding;
-en nog een heleboel andere vaardigheden die je nodig hebt om een pasgeboren wurm veilig groot te kunnen brengen;
Maar uiterlijk 6 dagen (en geen dag later) na je bevalling moet het volgende 'vinkje' echt in je bezit zijn:
- ontlasting
Jawel, na 6 dagen moet het je gelukt zijn om nogmaals het toilet te bereiken om daar je 'grote boodschap' achter te laten. Dat lijkt verschrikkelijk lang, maar neem alsjeblieft van me aan dat na 4 dagen de zenuwen zich toch echt meester van je gaan maken. De kraamhulp gooit het woord 'klysma' nog maar eens als een dreiegement je slaapkamer in, en adviseert je allerlei voedingswaren waarvoor je Lieftallige Echtgenoot dan maar met haastige spoed en ook het zweet op zijn rug naar de supermarkt spurt.
De kraamhulp probeert je vervolgens met sussende woorden te kalmeren, ze benoemt dat je lichaam echt wel rekening met je houdt en dat het in eerste instantie een zachte substantie zal produceren, dat je gewoon na een kopje koffie met een tijdschrift een tijdje op het verwarmde kleine kamertje moet plaatsnemen, zonder druk uit te oefenen, en dat het dan vanzelf komt... echt waar. Ze benoemt dat je echt niet bang hoeft te zijn voor alle aambeien die je er tijdens de bevalling ook uit hebt geperst, of voor het tenietdoen van de herstelwerkzaamheden van de verloskundige (oftewel het knappen van de hechtingen), dat je al een bevalling hebt gedaan en dat dit echt mee zal vallen.
En ook hier zal ik jullie de allerpersoonlijkste details besparen, maar ook hier kan ik jullie met gepaste trots mededelen dat ik mijn vinkje toch redelijk binnen de gestelde termijn heb weten te bemachtigen.
En nu, een hele kraamweek verder, zijn Lieftallige Echtgenoot en ik geslaagd voor alle testen, we hebben alle vinkjes behaald (behalve mijn lichaamstemperatuur dan, die bleef op een half vinkje hangen) en mogen nu ons gezinnetje van 5 helemaal zelfstandig gaan 'draaien'.
Met Garnaal no. 3 in mijn trotse armen lig ik nu heerlijk te genieten in mijn kraambed, en als afsluiting van deze eerste heftige week met al zijn uitdagingen word ik door Lieftallige Echtgenoot, Zoonlief en Zusje beloond met mijn echte eigen Poep-en-Pies-Diploma. Wat kan een Oermoeder zich nog meer wensen...
Al een weekje geleden overigens, maar ik vind dat iedere kraamvrouw recht heeft op een weekje radiostilte om weer langzaam op aarde te kunnen landen (waarschijnlijk is je na dit verhaal wel duidelijk waarom ik dat vind...), en mijn weekje is nu voorbij. De kraamhulp is uitgezwaaid, ik ben door haar opnieuw 'akkoord bevonden' voor het zelfstandig grootbrengen van ons nieuwe Garnaaltje, ik heb alle testen weer doorstaan en Garnaal no. 3 ook, het echte leven kan (langzaam aan) weer gaan beginnen.
De eerste test was natuurlijk de bevalling, maar daar zal ik maar niet teveel over uitweiden.
Wist je dat de tweede test al heel snel daarna volgt. Het is namelijk de bedoeling dat de kraamvrouw (zoals ik de gehele afgelopen week bekend stond) binnen 6 uur na haar bevalling 'een plas doet' en wel onder het toeziend oog van de verpleegkundige of de kraamhulp (jaja, valsspelen zit er niet meer bij dames en heren). Dat lijkt heel eenvoudig zou je zeggen, je gooit na die bevalling een paar glazen champagne in je mik en even later begeef je je gracieus naar het toilet om daar een klingelend geluid te produceren, en het bewijs is geleverd... toch?
Niets is echter minder waar, champagne is 'not done' (das jammer, want een beetje verdoving zou geen enkele kraamvrouw misstaan tijdens haar eerste plas) het is namelijk de bedoeling dat je lichaam zich nu gaat voorbereiden op de borstvoeding en daar is champagne niet geschikt voor.
Gracieus naar een toilet lopen is al helemaal geen optie, je mag blij zijn als je uberhaupt zelfstandig naar het toilet mag / kan, want extreem trillende zwabberbenen en een niet meer werkend spierenpakket van de bekkenbodem zijn heel normale verschijnselen na een bevalling.
Bovendien lijken 6 uren best lang, maar bedenk wel dat er nog een bevalling moet plaatsvinden in die tijd (jajaja, voor alle leken onder ons, ook wanneer de placenta het lichaam moet verlaten noemt men dit nog een bevalling, en zo voelt het ook...), en dat eventuele schadeherstelwerkzaamheden (de zogenaamde hechtingen) daarna ook nog plaats dienen te vinden. Bovendien gaan sommige opa's en oma's al tijdens je bevalling en zonder je medeweten in extreme stress in de wachtkamer van het ziekenhuis zitten wachten tot ze een huilgeluid uit de verloskamer van hun dochter horen komen, wat uiteraard heel aandoenlijk is maar het gevolg is dat een gedeelte van je 6 uur zelfs al wordt opgesnoept door de eerste kraamvisite.
Ik zal jullie de allerpersoonlijkste details besparen, maar ik kan jullie met gepaste trots vertellen dat met nog een paar minuten op de teller ik de gelukkige eigenaar werd van een vinkje achter 'urine' op de checklist van de verpleegster. Wees gewaarschuwd, bij mij lag ie al klaar, na 6 uur wordt de katheter je lot...
Gelukkig mochten Lieftallige Echtgenoot, Garnaal no. 3 en de kraamvrouw diezelfde avond nog naar huis om warm te worden onthaald door de kraamhulp. Zij is degene die met spanning wacht op de checklist van de verpleegster, zodat ze je kan onderwerpen aan de volgende ' vinken'. Er zijn allerlei onderdelen die je kunt behalen, denk bijvoorbeeld aan:
- het verliezen van stolsels (vraag iedere ex-kraamvrouw maar wat dat betekent, ze zal je er met een van walging vertrokken gezicht vast van alles over kunnen vertellen);
- het behalen van een minimale lichaamstemperatuur (eerlijk waar, mijn lichaamstemperatuur is nimmer in de afgelopen week boven de 36,5 graad gekomen, de kraamhulp noemde het vampier-achtige temperaturen, ik vrees dat ik echt te vaak Edward de Vampier heb bewonderd tijdens mijn verlof...);
- het behalen van een minimale bloeddruk;
- Het krijgen van de welbekende stuwing (advies, deze cup-maat maak je niet vaak mee, leg hem vast op de gevoelige plaat, leuk voor later);
en na een paar dagen beginnen nieuwe termen het lijstje te vullen:
- in staat zijn de temperatuur van het babybadje exact goed te krijgen, om vervolgens met een speciale houdgreep je pasgeboren wurm in dat goedgekeurde badje te dompelen;
- in staat zijn om de temperatuur van je pasgeboren wurm op te nemen met gevaar voor spuitpoep en bij jongetjes een zeer groot risico op rondzwaaiende piemeltjes met afvalstoffen van de voeding;
-en nog een heleboel andere vaardigheden die je nodig hebt om een pasgeboren wurm veilig groot te kunnen brengen;
Maar uiterlijk 6 dagen (en geen dag later) na je bevalling moet het volgende 'vinkje' echt in je bezit zijn:
- ontlasting
Jawel, na 6 dagen moet het je gelukt zijn om nogmaals het toilet te bereiken om daar je 'grote boodschap' achter te laten. Dat lijkt verschrikkelijk lang, maar neem alsjeblieft van me aan dat na 4 dagen de zenuwen zich toch echt meester van je gaan maken. De kraamhulp gooit het woord 'klysma' nog maar eens als een dreiegement je slaapkamer in, en adviseert je allerlei voedingswaren waarvoor je Lieftallige Echtgenoot dan maar met haastige spoed en ook het zweet op zijn rug naar de supermarkt spurt.
De kraamhulp probeert je vervolgens met sussende woorden te kalmeren, ze benoemt dat je lichaam echt wel rekening met je houdt en dat het in eerste instantie een zachte substantie zal produceren, dat je gewoon na een kopje koffie met een tijdschrift een tijdje op het verwarmde kleine kamertje moet plaatsnemen, zonder druk uit te oefenen, en dat het dan vanzelf komt... echt waar. Ze benoemt dat je echt niet bang hoeft te zijn voor alle aambeien die je er tijdens de bevalling ook uit hebt geperst, of voor het tenietdoen van de herstelwerkzaamheden van de verloskundige (oftewel het knappen van de hechtingen), dat je al een bevalling hebt gedaan en dat dit echt mee zal vallen.
En ook hier zal ik jullie de allerpersoonlijkste details besparen, maar ook hier kan ik jullie met gepaste trots mededelen dat ik mijn vinkje toch redelijk binnen de gestelde termijn heb weten te bemachtigen.
En nu, een hele kraamweek verder, zijn Lieftallige Echtgenoot en ik geslaagd voor alle testen, we hebben alle vinkjes behaald (behalve mijn lichaamstemperatuur dan, die bleef op een half vinkje hangen) en mogen nu ons gezinnetje van 5 helemaal zelfstandig gaan 'draaien'.
Met Garnaal no. 3 in mijn trotse armen lig ik nu heerlijk te genieten in mijn kraambed, en als afsluiting van deze eerste heftige week met al zijn uitdagingen word ik door Lieftallige Echtgenoot, Zoonlief en Zusje beloond met mijn echte eigen Poep-en-Pies-Diploma. Wat kan een Oermoeder zich nog meer wensen...
dinsdag 4 december 2012
oefening baart kunst
Sinterklaas is nog heel eventjes in Nederland (zou Garnaal no. 3 misschien zijn verjaardag met die van de Goed Heilig man willen delen...), maar bij opa en oma heeft hij zijn cadeautjes al afgegeven. Een hele berg voor Zoonlief, Zusje en zelfs al voor Garnaal no. 3, maar ook Papa en Mama werden dit jaar niet vergeten.
En wel met een heel leuk cadeau om straks met de traktaties voor school en kinderdagverblijf aan de slag te gaan, als ons garnaaltje zijn neus eindelijk laat zien. Namelijk een cake-pop-maker...
Zoonlief, Zusje en ik zijn vandaag heerlijk aan de knoei geweest om alvast een keertje te oefenen. De cake-pops zijn dan ook nog niet helemaal geperfectioneerd, maar oefening baart kunst... (dus ooit gaan die oefenweeen ook hun vruchten nog afwerpen...)
In ieder geval wel erg leuk om te doen!
En erg lekker!
De cake-pop-maker
En wel met een heel leuk cadeau om straks met de traktaties voor school en kinderdagverblijf aan de slag te gaan, als ons garnaaltje zijn neus eindelijk laat zien. Namelijk een cake-pop-maker...
Zoonlief, Zusje en ik zijn vandaag heerlijk aan de knoei geweest om alvast een keertje te oefenen. De cake-pops zijn dan ook nog niet helemaal geperfectioneerd, maar oefening baart kunst... (dus ooit gaan die oefenweeen ook hun vruchten nog afwerpen...)
In ieder geval wel erg leuk om te doen!
En erg lekker!
De cake-pop-maker
Een heuse cake-pop
Het eindresultaat
Moes en Mies
Tja, nog steeds geen baby, maar wel allerlei zaken waar ik mijn dagen mee vul. En ik vond dat ik die hier toch eigenlijk ook wel kon delen.
Want zoals ik een tijdje geleden al vertelde ben ik aan het haken geslaan, en als je dat iedere dag een paar uur doet dan word je er vanzelf goed in. Ik ben nu (na 3 weken) zelfs zo ver dat ik zonder patroon Mies en Moes heb gemaakt, geinspireerd op de rendierhoofden van Anne-Claire Petit (die Zoonlief al een op zijn kamer had hangen, dus ik kon spieken):
Want zoals ik een tijdje geleden al vertelde ben ik aan het haken geslaan, en als je dat iedere dag een paar uur doet dan word je er vanzelf goed in. Ik ben nu (na 3 weken) zelfs zo ver dat ik zonder patroon Mies en Moes heb gemaakt, geinspireerd op de rendierhoofden van Anne-Claire Petit (die Zoonlief al een op zijn kamer had hangen, dus ik kon spieken):
Het is de bedoeling dat ze in een rond lijstje aan de muur komen te hangen, dus ik heb nog wat werk aan mijn projectje, maar ook nog tijd genoeg (want Garnaal no. 3 lijkt het echt erg goed te hebben hierbinnen en maakt nog steeds geen aanstalten om snel naar buiten de sneeuw in te duiken, ook best begrijpelijk eigenlijk), dus ik haak nog even verder, ik heb nog een aantal zaken op mijn haak-verlanglijstje staan:
- een aantal kussentjes
- een poef
- een plaid
Als je ook van haken houdt en je bent benieuwd naar 'mijn eigen patroon', laat maar even weten, dan zet ik het op papier... wie weet heb ik nog wel tijd genoeg om een haak-boek te schrijven...
zaterdag 1 december 2012
Zielenroerselen van een overrijpe oermoeder...
De verloskundige zegt dat ik het een beetje te gezellig heb gemaakt in mijn baarmoeder... Dat Zoonlief en Zusje de ruimte zo comfortabel hebben gemaakt dat Garnaal no. 3 gewoon lekker blijft zitten waar hij zit. Hij heeft nog ruimte genoeg, zwemt, spartelt en wiebelt naar hartelust en voedt zich met al mijn reserves want mijn weegschaal is (dat dan weer wel) na een kleine sprong richting de 82 nu uiteindelijk weer bij de 80 beland.
Ik stel me zo voor dat Zoonlief en Zusje er met behulp van mijn zwangerschaps- (lees: nesteldwang-)hormonen indertijd een gezellig stulpje van hebben gemaakt, met wat comfortabele nisjes en wellicht een gezellig behangetje tegen de zogenaamde baarmoederwand. Dat is heel fijn voor Garnaal no. 3, maar ik begin me steeds minder thuis te voelen in mijn eigen lichaam. Ik word al een aantal weken geteisterd door de zogenaamde Braxton Hicks weeen, wellicht beter bekend als oefenweeen, en een continue stroom aan harde buiken, afgewisseld door een schoppende en discodansende garnaal die ofwel al die stevige omhelzingen door mijn baarmoederwand erg gezellig vindt en er spontaan van begint te dansen, of niet weet wat hem overkomt en me daarom nog maar eens met een schop in mijn zij waarschuwt.
Maar die laatste optie zal wel niet aan de orde zijn, want dan zou meneer wel wat beter zijn best hebben gedaan om die Braxton Hicks weeen om te zetten in een paar echte ouderwetse ontsluitingsweeen. Alle 5 de verloskundigen van mijn praktijk verbazen zich er iedere dag tijdens de overdracht over dat ik die nacht nog steeds niet bevallen ben. Ik weet de dienstenroosters van de dames (die ik overigens eeuwig dankbaar ben voor hun steun) allemaal uit mijn hoofd, want ze geven me het gevoel dat ze er allemaal bij zouden willen zijn.
Ieder bezoek word ik met veel liefde en warmte onthaald, delen ze eerst hun medeleven (ze weten allemaal hoe het is), en controleren ze dan mijn 'vitale functies', die allemaal al enkele weken wijzen op een naderende bevalling maar waar dus ook geen zekerheid mee gegeven kan worden.
Een paar dagen geleden bleek mijn immer stabiele bloeddruk spontaan enorm gestegen te zijn. Alle alarmbellen begonnen te rinkelen want in de wereld van hoogzwangere vrouwen kan dat twee dingen betekenen: ofwel de zwangerschap gaat nu echt snel beginnen, of een beginnende zwangerschapsvergiftiging maakt een einde aan de vrolijke afsluiting van je zwangerschap. Na een controle op eiwitten (ook altijd fijn, in een potje proberen te plassen als je met je armen niet meer langs je buik kunt) werd de zwangerschapsvergiftiging uitgesloten en werd ik naar huis gestuurd met een nieuwe afspraak over drie dagen, maar iedereen, ook alle 5 mijn verloskundigen, in de stellige overtuiging dat ik die drie dagen niet meer zou gaan halen.
Helaas heb ik het tegendeel bewezen, mijn bloeddruk is naar iets normalere waarden (voor de hoogzwangere vrouw) gezakt en ik zit nog steeds rustig af te wachten tot mijn bevalling begint. Wel met twee pilletjes van een of ander homeopathisch goedje onder mijn tong, want deze verloskundige had zoveel medelijden met me dat ze me deze mogelijke weeenopwekker toch echt wel gunde. Bovendien mag ik over twee dagen bellen om me te laten 'strippen', een poging om handmatig de vliezen wat los te wrikken van de baarmoedermond om zo een hormoon te stimuleren dat de bespoediging van de ontsluitingsweeen zou kunnen inzetten.
Naast al deze 'noodgrepen', en alle fysieke ongemakken die horen bij een buik die ongeveer een meter vooruit steekt, continu gepannen staat, een hoge bloeddruk, oefenweeen, een ingedaald hoofdje in mijn kruis en een redelijk op krachten zijnde baby met trappelende voeten in mijn zij (die de techniek van het synchroonschoppen terwijl hij in een spagaat ligt tot in perfectie beheerst: oftewel gelijktijdige trappen in mijn beide flanken), is daar dan ook nog de onaflatende stroom van goedbedoelde en lieve maar o zo frustrerende berichtjes, telefoontjes, mailtjes, kaartjes,... waardoor je iedere minuut van de dag geconfronteerd wordt met het gegeven dat je 'over de datum' bent. Overrijp..., zo voel ik me wel een beetje.
Maar...
Ik geniet nog steeds met volle teugen (een beetje dan),
Waardeer nog steeds alle goedbedoelde en lieve steunbetuigingen en verzoekjes om informatie (meestal),
en wacht nog steeds geduldig (over het algemeen) af.
Dus vergeef het me als ik soms een beetje overrijp reageer...
Ik stel me zo voor dat Zoonlief en Zusje er met behulp van mijn zwangerschaps- (lees: nesteldwang-)hormonen indertijd een gezellig stulpje van hebben gemaakt, met wat comfortabele nisjes en wellicht een gezellig behangetje tegen de zogenaamde baarmoederwand. Dat is heel fijn voor Garnaal no. 3, maar ik begin me steeds minder thuis te voelen in mijn eigen lichaam. Ik word al een aantal weken geteisterd door de zogenaamde Braxton Hicks weeen, wellicht beter bekend als oefenweeen, en een continue stroom aan harde buiken, afgewisseld door een schoppende en discodansende garnaal die ofwel al die stevige omhelzingen door mijn baarmoederwand erg gezellig vindt en er spontaan van begint te dansen, of niet weet wat hem overkomt en me daarom nog maar eens met een schop in mijn zij waarschuwt.
Maar die laatste optie zal wel niet aan de orde zijn, want dan zou meneer wel wat beter zijn best hebben gedaan om die Braxton Hicks weeen om te zetten in een paar echte ouderwetse ontsluitingsweeen. Alle 5 de verloskundigen van mijn praktijk verbazen zich er iedere dag tijdens de overdracht over dat ik die nacht nog steeds niet bevallen ben. Ik weet de dienstenroosters van de dames (die ik overigens eeuwig dankbaar ben voor hun steun) allemaal uit mijn hoofd, want ze geven me het gevoel dat ze er allemaal bij zouden willen zijn.
Ieder bezoek word ik met veel liefde en warmte onthaald, delen ze eerst hun medeleven (ze weten allemaal hoe het is), en controleren ze dan mijn 'vitale functies', die allemaal al enkele weken wijzen op een naderende bevalling maar waar dus ook geen zekerheid mee gegeven kan worden.
Een paar dagen geleden bleek mijn immer stabiele bloeddruk spontaan enorm gestegen te zijn. Alle alarmbellen begonnen te rinkelen want in de wereld van hoogzwangere vrouwen kan dat twee dingen betekenen: ofwel de zwangerschap gaat nu echt snel beginnen, of een beginnende zwangerschapsvergiftiging maakt een einde aan de vrolijke afsluiting van je zwangerschap. Na een controle op eiwitten (ook altijd fijn, in een potje proberen te plassen als je met je armen niet meer langs je buik kunt) werd de zwangerschapsvergiftiging uitgesloten en werd ik naar huis gestuurd met een nieuwe afspraak over drie dagen, maar iedereen, ook alle 5 mijn verloskundigen, in de stellige overtuiging dat ik die drie dagen niet meer zou gaan halen.
Helaas heb ik het tegendeel bewezen, mijn bloeddruk is naar iets normalere waarden (voor de hoogzwangere vrouw) gezakt en ik zit nog steeds rustig af te wachten tot mijn bevalling begint. Wel met twee pilletjes van een of ander homeopathisch goedje onder mijn tong, want deze verloskundige had zoveel medelijden met me dat ze me deze mogelijke weeenopwekker toch echt wel gunde. Bovendien mag ik over twee dagen bellen om me te laten 'strippen', een poging om handmatig de vliezen wat los te wrikken van de baarmoedermond om zo een hormoon te stimuleren dat de bespoediging van de ontsluitingsweeen zou kunnen inzetten.
Naast al deze 'noodgrepen', en alle fysieke ongemakken die horen bij een buik die ongeveer een meter vooruit steekt, continu gepannen staat, een hoge bloeddruk, oefenweeen, een ingedaald hoofdje in mijn kruis en een redelijk op krachten zijnde baby met trappelende voeten in mijn zij (die de techniek van het synchroonschoppen terwijl hij in een spagaat ligt tot in perfectie beheerst: oftewel gelijktijdige trappen in mijn beide flanken), is daar dan ook nog de onaflatende stroom van goedbedoelde en lieve maar o zo frustrerende berichtjes, telefoontjes, mailtjes, kaartjes,... waardoor je iedere minuut van de dag geconfronteerd wordt met het gegeven dat je 'over de datum' bent. Overrijp..., zo voel ik me wel een beetje.
Maar...
Ik geniet nog steeds met volle teugen (een beetje dan),
Waardeer nog steeds alle goedbedoelde en lieve steunbetuigingen en verzoekjes om informatie (meestal),
en wacht nog steeds geduldig (over het algemeen) af.
Dus vergeef het me als ik soms een beetje overrijp reageer...
Abonneren op:
Posts (Atom)