-Maandag 21 januari 2013
-19:30 uur
-Dag 47 (van mijn leven als Oermoeder van maar liefst 3 nakomelingen...)
Een dag zoals alle anderen. Toch, lief (b)logboek, wil ik je het verloop van deze dag niet onthouden. Want ooit, als ik weer eens in je teruglees, zal ik hier smakelijk om kunnen lachen. Misschien kan ik het ooit zelfs gebruiken bij het huwelijk van een van mijn nakomelingen en hun Aanstaande Lieftallige Echtgenote (s) / (n), hoewel ik verwacht dat ze me dat niet in dank zullen afnemen... ' stank voor dank' zullen we dan maar zeggen...
Vanmorgen begon het jungle-melodietje van mijn wekker om 07:00 uur langzaam in volume toe te nemen (een van de grote voordelen van mijn super-de-luxe wekker met daglicht-functie), ik was echter al wakker want het volume van Garnaal no. 3 was een aantal uur daarvoor al in vlot tempo toegenomen. Ik spurtte naar beneden om een flesje te prepareren voor mijn nieuwste aanwinst, zodat Lieftallige Echtgenoot lekker zou kunnen blijven liggen (volgens schema, morgen ben ik weer aan de beurt).
Daarna heb ik Zoonlief aangekleed, nog in zijn warme nest zodat hij geen last zou krijgen van een aanval van ochtend-chagrijnigheid door de kou die op dit moment het land teistert, en Zusje naar zolder gebracht zodat zij samen met Lieftallige Echtgenoot nog even van de rustige ochtenduurtjes zou kunnen genieten in een warm bed.
Tijdens het ontbijt dat ik met Zoonlief nuttigde, begon mijn 'enige zindelijke nageslacht' te klagen over buikpijn. Dat zal menig oermoeder bekend in de oren klinken, dus inderdaad, ik heb Zoonlief op de pot gezet om die buikpijn er maar eens uit te drukken.
Hoewel Zoonlief gelukkig zindelijk is, vindt hij het 'poetsen' maar een vervelende bedoening (en dat vind ik begrijpelijk als je steeds je handen, je kleding en de w.c.-bril daarna ook moet poetsen...), dus na mijn signaal (' Mamaaaaaaa, ik ben klaaaaaaar!' ) heb ik mijn Oermoederlijke poets-taak voor de eerste keer deze dag uitgevoerd: poetssessie nummer 1...
Zoonlief heb ik op de slee naar school gebracht, en bij thuiskomst zaten Zusje, Garnaal no. 3 en Lieftallige Echtgenoot alweer op me te wachten, Lieftallige Echtgenoot moest namelijk de auto naar de garage brengen.
Niet lang na zijn vertrek liep Zusje langs me, met haar kenmerkende geurspoor. De tweede poetssessie van die dag was zojuist waarheid geworden.
Voor het fruithapje van Zusje (en het kopje koffie van Oermam) nog even Zusje op de pot gezet, want als je nog niet zindelijk bent dan dien je daarin getraind te worden (maar dat vind ik officieel geen poetssessie te noemen). Na het fruit en de koffie wederom een flesje voor Garnaal no. 3, en op de een of andere manier stimuleren deze flesjes de darmwerking van mijn Garnaaltje. Zijn eerste gevulde luier was een feit, dus ook poetssessie nummer 3. Helaas zijn we op het moment aanbeland bij de fase in het leventje van Garnaal no. 3 dat geen enkele luier groot genoeg lijkt te zijn voor zijn poepvolume, dus zijn hele outfit diende vervangen te worden.
Voor de lunch hebben Zusje en ik nog snel een sneeuwpop gefabriceerd met de sneeuwhoop die vrijkwam na mijn poging tot het schoonschuiven van de oprit en ons stoepje. Die kou lijkt ook een effect te hebben op de darmwerking van Zusje (of ze vond dit wel een geschikte wijze om zichzelf warm te houden... wie het weet mag het zeggen), in ieder geval vulde de kenmerkende geur van Zusje al snel weer de woonkamer, oftewel: poetssessie nummer 4.
Na de lunch even wat tijd voor mezelf (Lieftallige Echtgenoot was inmiddels terug van de garage), en dus heb ik even in een boek gelezen, maar de klok riep me al snel weer tot de orde want Zoonlief moest opgehaald worden van school. Met de slee weer naar school, Zoonlief opgehaald, nog even langs de supermarkt voor een kleine boodschap (de letterlijke soort) maar snel weer naar huis want Zoonlief klaagde weer over buikpijn... poetssessie nummer 5.
Thuis tijd voor een warm kopje thee en een koekje en een flesje voor Garnaal no. 3 met de tegenwoordig te voorspellen gevulde luier erachteraan (inderdaad, inclusief weeer een schone outfit). Daarna ben ik met Zusje naar het kinderdagverblijf gewandeld omdat we nog een tekening moesten inleveren voor een juf die afscheid neemt. Op de terugweg stopte Zusje plotseling, wandelen werkt schijnbaar niet alleen voor volwassenen met verstoppingen (niet dat Zusje last heeft van verstoppingen, maar toch werkt wandelen wel), dus bij thuiskomst was het direct tijd voor poetssessie nummer 6.
Na het het heerlijke avondeten (Lieftallige Echtgenoot had zijn beroemde kip-kerrie klaargemaakt) is iedereen begonnen aan zijn opruimtaken, en terwijl Zusje bezig was met het opruimen van haar puzzel riep ze plots om een schone luier. Ze was deze keer sneller met roepen dan met haar geurspoor, en dat betekent nogal wat... en ja hoor: Zusje zat ook tot haar nek toe vol... gelukkig hoefde zij geen volledige schone outfit, dus een frisse douche en haar pyama waren voldoende. Desalniettemin was dit overduidelijk poetssessie nummer 7.
Gelukkig kon ik daarna meteen Zoonlief onder de douche zetten om vervolgens mijn twee oudsten in hun nestjes te gooien terwijl Lieftallige Echtgenoot beneden Garnaal no. 3 zijn flesje aan het geven was...
...inderdaad: poetssessie nummer 8.
Helaas waren de nieuwe outfits van Garnaal no. 3 officieel op, dus heb ik meteen maar een wasje aangezet
(nummer 3 van vandaag). En aangezien ik de beste man met deze temperaturen echt niet in zijn blootje kan laten liggen is het maar goed dat hij nu nog geen indruk hoeft te maken op zijn Aanstaande Lieftallige Echtgenote, want dat zou waarschijnlijk wel wat lastig worden met dat mosterdgele-babypoep-randje aan zijn romper....
maandag 21 januari 2013
maandag 14 januari 2013
Zen
Wat is het toch fijn dat je tijdens je verlof weer helemaal zen kunt worden van het sorteren van je was.
En dat is in mijn geval maar goed ook, want met drie kinderen is wasjes draaien en opruimen een erg belangrijk onderdeel van de dag geworden...
En dat is in mijn geval maar goed ook, want met drie kinderen is wasjes draaien en opruimen een erg belangrijk onderdeel van de dag geworden...
 |
| De was |
De Leeuwin
Ooit vertelde een oermoeder me dat je pas een echte oermoeder wordt als je kind naar school gaat. Ik durf te beweren dat dit absolute onzin is. Neem maar van mij aan dat het nog veel erger is... een schoolgaand kind brengt niet de oermoeder, maar de oerleeuwin in je naar boven...
En ik kan het weten...
Want sinds een paar weken gaat Zoonlief naar school. In Nederland is dat namelijk een soort afspraak, dat je vierjarige kind gewoon plotseling van nada naar fulltime-schoolgaand gaat. En dat terwijl je kind nog niet eens officieel leerplichtig is. Ik ben absoluut voor aanpassing van dit belachelijke systeem, ik vind dat ieder kind recht heeft op parttime-schoolgaan oefenen vanaf het vierde jaar, zodat een soepele overgang naar fulltime-schoolgaan vanaf het vijfde jaar (of zesde, mag wat mij betreft ook best) mogelijk is.
Ze laten je wel denken dat je kind mag 'wennen', maar wat is drie ochtenden meekijken (en eten doe je maar weer thuis) verspreid over evenzoveel weken, om vervolgens in 1 week 'bam' 5 hele dagen (inclusief die lunch) verwacht te worden... voor de rest van je leven. Want daar komt het feitelijk op neer. Vanaf je vierde zit je voortaan voor de rest van je leven vast aan de verplichting van school of werk (uitzonderingen daargelaten uiteraard).
Ik begrijp overigens ook wel dat het voor een groot gedeelte aan ouders te danken is dat het systeem op deze manier functioneert. Dat wij met onze fulltime banen onmogelijk kunnen regelen dat onze kinderen parttime naar school mogen om vervolgens de rest van de week thuis uit te blazen. Waarschijnlijk zouden we onze kinderen dan de andere parttime helft van de week in een of andere opvang plaatsen, dus dan kunnen we ze net zo goed maar fulltime op school neerzetten, toch? Want ik vrees dat een verlofsysteem voor ouders met parttime-schoolgaande kinderen een iets te grote belasting zou worden voor onze overheid.
Maar goed, het hele euvel van fulltime-naar-school-gaan was nog maar het begin...
Na die eerste fulltime week probeerde ik natuurlijk om Zoonlief een beetje uit te horen. Wat had hij allemaal gedaan in die eerste week, met wie had hij gespeeld, vond hij het leuk? Maar met een kind dat van nada naar fulltime-schoolgaand gaat heb je daar wat geduld voor nodig, het gemiddelde kind staat namelijk stijf van de indrukken en komt dat eerste weekend zijn bed niet meer uit. Op iedere vraag die ik stelde kreeg ik het antwoord: 'Dat weet ik niet meer'.
Maar met mijn slimme vraag-techniek (sommigen, zoals mijn Lieftallige Echtgenoot, zullen het 'woorden in de mond leggen' noemen) wist ik toch een aantal antwoorden te ontfutselen. Zo wist Zoonlief me te vertellen dat hij niet had buiten gespeeld omdat hij zijn korstjes niet op had. En dat, lieve lezers, was een antwoord waar mijn manen spontaan van begonnen te groeien (ik weet dat leeuwinnen geen manen hebben, maar ik geloof dat ik hiermee mijn gevoel misschien kan duidelijk maken). Want welke kleuterjuf durft een verse kleuter binnen te laten zitten IN ZIJN EERSTE WEEK notabene, OMDAT HIJ ZIJN KORSTJES NIET OP HEEFT??? En het ergste is nog wel dat het niet bij die ene keer bleef, de keer daarop moest Zoonlief binnen blijven omdat hij zijn melk nog niet op had, en de keer daarop toen Zoonlief weer binnen moest blijven, plaste hij in zijn broek omdat (en ik citeer): 'Ik alleen binnen was en de juffrouw was buiten met alle andere kindjes, en ik kreeg mijn broek niet open.'
Na dat incident ben ik eens naar die juffrouw toegegaan, ik zou haar wel eens de waarheid vertellen. Pure buitensluiting en pesterij van verse kleuters deze manier van werken, en bovendien hadden we bij het intake-gesprek toch afgesproken dat wanneer Zoonlief zijn eten niet op zou krijgen, hij de restjes mee naar huis mocht nemen!?
De juf deed vriendelijk de deur open en liet me mijn verhaal doen...
... en aan het einde van dat verhaal droop ik met hangende manen af.
Zoonlief had namelijk steeds gezegd dat hij graag binnen wilde blijven omdat hij zijn brood en drinken nog niet op had...
Het volgende gesprek met de juf heb ik nog niet gehad, maar wanneer dat komt (en ik wacht deze keer nog maar even af) dan heb ik mijn agenda met 'te bespreken punten' al klaar. Iedere middag vraag ik Zoonlief namelijk wat hij die dag voor 'werkjes' heeft gedaan, en iedere dag komt Zoonlief thuis met hetzelfde antwoord: 'een rails gebouwd'. Ik heb de rails in kwestie nog niet gezien, en er zullen vast een hele hoop didactische doelen gekoppeld zijn aan het bouwen van die rails, en ik ben er van overtuigd dat Zoonlief dit werkje steeds zelf kiest... maar een rails bouwen kan meneer thuis ook. Opa en oma hebben immers niet voor niets de speelgoedwinkel gesponsord zodat Sinterklaas een prachtige rails cadeau kon geven.
Maar wat me nog het meeste stoort is dat Zoonlief niet naar de Leeshoek mag, omdat hij nog niet in groep 2 zit en omdat de Leeshoek 'om de hoek' is, daar waar de juf de kinders niet direct kan zien. Dus ik ben wel benieuwd welke doelen ze hebben voor mijn Zoonlief...
... of loop ik dan weer te hard van stapel?
Na een paar weken begon me op te vallen dat er steeds kinderen met elkaar afspraken na schooltijd. Omdat ik ondertussen het antwoord op mijn 'werkjes-vraag' wel wist, begon ik Zoonlief te bestoken met vragen over vriendjes. Met wie had hij gespeeld, met wie had hij een bepaald werkje gedaan, wie waren zijn vriendjes en zou hij niet eens met die vriendjes willen afspreken? En wist hij bovendien wel hoe dat werkte, dat afspreken?
Zoonlief wist me zeer overtuigend duidelijk te maken dat hij dat heus wel wist. Dan vraag je namelijk gewoon aan iemand of die 'op visite wil komen'. Ik vertelde Zoonlief dat er ook best wel eens een vriendje bij ons op visite mocht komen ( zelf op visite gaan stimuleer ik uiteraard nog niet, stel je voor... Zoonlief bij een vreemde in huis...), en of hij al wist wie hij daarvoor wilde vragen.
Dat wist hij wel, hij had al een meisje op het oog die hij wel eens kon vragen.
Dus die ochtend drukte ik hem nog eens op het hart dat hij haar vandaag maar eens moest vragen of ze op visite wilde komen. En dat zou hij doen.
Die middag echter, kwam Zoonlief weer moederziel alleen naar buiten. En zijn beoogde 'afspraakje' was al met haar moeder vertrokken. Onderweg naar huis vroeg ik Zoonlief of hij haar wel had gevraagd. 'Ja', was zijn antwoord. Ik vroeg hem wat haar antwoord dan was. 'Ze zei helemaal niks', wist Zoonlief me te vertellen.
Nou vraag ik je, wie is dat kind die mijn Zoonlief durft te negeren!
Naast mijn manen begonnen mijn klauwen nu ook duidelijk zichtbaar te worden!
De dag daarop heb ik Zoonlief gevraagd met welk kindje hij graag wilde afspreken, en na schooltijd ben ik direct op zijn vader afgelopen om de afspraak te maken. Die dag heeft er een vriendje bij ons gespeeld, maar sindsdien is er niemand meer op 'visite' geweest...
De leeuwin in me is wakker geworden. De avonturen van mijn welpje hebben daar aardig aan meegeholpen, maar wat mijn nekharen werkelijk overeind doet staan van de spanning is het trotseren van de savanne die ook wel het schoolplein wordt genoemd. Iedere middag wanneer ik door het hek loop om Zoonlief op te halen word ik aangestaard door alle andere leeuwen en leeuwinnen die hun eigen welpjes komen halen. Sommigen staan alleen, anderen in kliekjes. Het voelt weer een beetje als de middelbare school.
Maar uiteindelijk kampt iedereen waarschijnlijk met dezelfde spanningen en onzekerheden...
Vinden ze mijn welp wel leuk, heeft mijn welp wel vriendjes, doet hij het wel goed op school, zijn de juffen wel lief voor hem, zien ze wel wat hij allemaal in zijn mars heeft?
Een oermoeder ben je vanaf het moment dat er een kindje in je leven komt, maar een ding is zeker:
een schoolgaand kind is weer een heel nieuw hoofdstuk in het leven van iedere oermoeder.
En ik kan het weten...
Want sinds een paar weken gaat Zoonlief naar school. In Nederland is dat namelijk een soort afspraak, dat je vierjarige kind gewoon plotseling van nada naar fulltime-schoolgaand gaat. En dat terwijl je kind nog niet eens officieel leerplichtig is. Ik ben absoluut voor aanpassing van dit belachelijke systeem, ik vind dat ieder kind recht heeft op parttime-schoolgaan oefenen vanaf het vierde jaar, zodat een soepele overgang naar fulltime-schoolgaan vanaf het vijfde jaar (of zesde, mag wat mij betreft ook best) mogelijk is.
Ze laten je wel denken dat je kind mag 'wennen', maar wat is drie ochtenden meekijken (en eten doe je maar weer thuis) verspreid over evenzoveel weken, om vervolgens in 1 week 'bam' 5 hele dagen (inclusief die lunch) verwacht te worden... voor de rest van je leven. Want daar komt het feitelijk op neer. Vanaf je vierde zit je voortaan voor de rest van je leven vast aan de verplichting van school of werk (uitzonderingen daargelaten uiteraard).
Ik begrijp overigens ook wel dat het voor een groot gedeelte aan ouders te danken is dat het systeem op deze manier functioneert. Dat wij met onze fulltime banen onmogelijk kunnen regelen dat onze kinderen parttime naar school mogen om vervolgens de rest van de week thuis uit te blazen. Waarschijnlijk zouden we onze kinderen dan de andere parttime helft van de week in een of andere opvang plaatsen, dus dan kunnen we ze net zo goed maar fulltime op school neerzetten, toch? Want ik vrees dat een verlofsysteem voor ouders met parttime-schoolgaande kinderen een iets te grote belasting zou worden voor onze overheid.
Maar goed, het hele euvel van fulltime-naar-school-gaan was nog maar het begin...
Na die eerste fulltime week probeerde ik natuurlijk om Zoonlief een beetje uit te horen. Wat had hij allemaal gedaan in die eerste week, met wie had hij gespeeld, vond hij het leuk? Maar met een kind dat van nada naar fulltime-schoolgaand gaat heb je daar wat geduld voor nodig, het gemiddelde kind staat namelijk stijf van de indrukken en komt dat eerste weekend zijn bed niet meer uit. Op iedere vraag die ik stelde kreeg ik het antwoord: 'Dat weet ik niet meer'.
Maar met mijn slimme vraag-techniek (sommigen, zoals mijn Lieftallige Echtgenoot, zullen het 'woorden in de mond leggen' noemen) wist ik toch een aantal antwoorden te ontfutselen. Zo wist Zoonlief me te vertellen dat hij niet had buiten gespeeld omdat hij zijn korstjes niet op had. En dat, lieve lezers, was een antwoord waar mijn manen spontaan van begonnen te groeien (ik weet dat leeuwinnen geen manen hebben, maar ik geloof dat ik hiermee mijn gevoel misschien kan duidelijk maken). Want welke kleuterjuf durft een verse kleuter binnen te laten zitten IN ZIJN EERSTE WEEK notabene, OMDAT HIJ ZIJN KORSTJES NIET OP HEEFT??? En het ergste is nog wel dat het niet bij die ene keer bleef, de keer daarop moest Zoonlief binnen blijven omdat hij zijn melk nog niet op had, en de keer daarop toen Zoonlief weer binnen moest blijven, plaste hij in zijn broek omdat (en ik citeer): 'Ik alleen binnen was en de juffrouw was buiten met alle andere kindjes, en ik kreeg mijn broek niet open.'
Na dat incident ben ik eens naar die juffrouw toegegaan, ik zou haar wel eens de waarheid vertellen. Pure buitensluiting en pesterij van verse kleuters deze manier van werken, en bovendien hadden we bij het intake-gesprek toch afgesproken dat wanneer Zoonlief zijn eten niet op zou krijgen, hij de restjes mee naar huis mocht nemen!?
De juf deed vriendelijk de deur open en liet me mijn verhaal doen...
... en aan het einde van dat verhaal droop ik met hangende manen af.
Zoonlief had namelijk steeds gezegd dat hij graag binnen wilde blijven omdat hij zijn brood en drinken nog niet op had...
Het volgende gesprek met de juf heb ik nog niet gehad, maar wanneer dat komt (en ik wacht deze keer nog maar even af) dan heb ik mijn agenda met 'te bespreken punten' al klaar. Iedere middag vraag ik Zoonlief namelijk wat hij die dag voor 'werkjes' heeft gedaan, en iedere dag komt Zoonlief thuis met hetzelfde antwoord: 'een rails gebouwd'. Ik heb de rails in kwestie nog niet gezien, en er zullen vast een hele hoop didactische doelen gekoppeld zijn aan het bouwen van die rails, en ik ben er van overtuigd dat Zoonlief dit werkje steeds zelf kiest... maar een rails bouwen kan meneer thuis ook. Opa en oma hebben immers niet voor niets de speelgoedwinkel gesponsord zodat Sinterklaas een prachtige rails cadeau kon geven.
Maar wat me nog het meeste stoort is dat Zoonlief niet naar de Leeshoek mag, omdat hij nog niet in groep 2 zit en omdat de Leeshoek 'om de hoek' is, daar waar de juf de kinders niet direct kan zien. Dus ik ben wel benieuwd welke doelen ze hebben voor mijn Zoonlief...
... of loop ik dan weer te hard van stapel?
Na een paar weken begon me op te vallen dat er steeds kinderen met elkaar afspraken na schooltijd. Omdat ik ondertussen het antwoord op mijn 'werkjes-vraag' wel wist, begon ik Zoonlief te bestoken met vragen over vriendjes. Met wie had hij gespeeld, met wie had hij een bepaald werkje gedaan, wie waren zijn vriendjes en zou hij niet eens met die vriendjes willen afspreken? En wist hij bovendien wel hoe dat werkte, dat afspreken?
Zoonlief wist me zeer overtuigend duidelijk te maken dat hij dat heus wel wist. Dan vraag je namelijk gewoon aan iemand of die 'op visite wil komen'. Ik vertelde Zoonlief dat er ook best wel eens een vriendje bij ons op visite mocht komen ( zelf op visite gaan stimuleer ik uiteraard nog niet, stel je voor... Zoonlief bij een vreemde in huis...), en of hij al wist wie hij daarvoor wilde vragen.
Dat wist hij wel, hij had al een meisje op het oog die hij wel eens kon vragen.
Dus die ochtend drukte ik hem nog eens op het hart dat hij haar vandaag maar eens moest vragen of ze op visite wilde komen. En dat zou hij doen.
Die middag echter, kwam Zoonlief weer moederziel alleen naar buiten. En zijn beoogde 'afspraakje' was al met haar moeder vertrokken. Onderweg naar huis vroeg ik Zoonlief of hij haar wel had gevraagd. 'Ja', was zijn antwoord. Ik vroeg hem wat haar antwoord dan was. 'Ze zei helemaal niks', wist Zoonlief me te vertellen.
Nou vraag ik je, wie is dat kind die mijn Zoonlief durft te negeren!
Naast mijn manen begonnen mijn klauwen nu ook duidelijk zichtbaar te worden!
De dag daarop heb ik Zoonlief gevraagd met welk kindje hij graag wilde afspreken, en na schooltijd ben ik direct op zijn vader afgelopen om de afspraak te maken. Die dag heeft er een vriendje bij ons gespeeld, maar sindsdien is er niemand meer op 'visite' geweest...
De leeuwin in me is wakker geworden. De avonturen van mijn welpje hebben daar aardig aan meegeholpen, maar wat mijn nekharen werkelijk overeind doet staan van de spanning is het trotseren van de savanne die ook wel het schoolplein wordt genoemd. Iedere middag wanneer ik door het hek loop om Zoonlief op te halen word ik aangestaard door alle andere leeuwen en leeuwinnen die hun eigen welpjes komen halen. Sommigen staan alleen, anderen in kliekjes. Het voelt weer een beetje als de middelbare school.
Maar uiteindelijk kampt iedereen waarschijnlijk met dezelfde spanningen en onzekerheden...
Vinden ze mijn welp wel leuk, heeft mijn welp wel vriendjes, doet hij het wel goed op school, zijn de juffen wel lief voor hem, zien ze wel wat hij allemaal in zijn mars heeft?
Een oermoeder ben je vanaf het moment dat er een kindje in je leven komt, maar een ding is zeker:
een schoolgaand kind is weer een heel nieuw hoofdstuk in het leven van iedere oermoeder.
Abonneren op:
Posts (Atom)