Postnataal Shoppen

Na een aantal weken was het dan eindelijk zover. Lieftallige Echtgenoot en ik hadden een datum geprikt, een verblijfplaats voor het grut gereserveerd bij opa en oma en wat geld opzij gezet, speciaal voor deze datum: de 'postnatale-shop-dag'. De dag dat je officieel afscheid neemt van je zwangerschapskleding om een nieuwe garderobe aan te schaffen die past bij je nieuwe status: Oermoeder.

Dat klinkt heel romantisch, zo'n nieuwe status, maar dat is het allesbehalve. Het is gewoon praktisch. Bij postnataal shoppen dient men namelijk rekening te houden met de volgende eisen:
- de kleding dient makkelijk wasbaar te zijn (naast de zestien wasjes die je per dag draait heb je nu echt geen tijd meer voor tere stoffen en handwasjes);
- de kleding dient comfortabel te zitten (zie je nieuwe status als een soort sport-activiteit, je bent de hele dag heen en weer aan het sjouwen);
- de kleding dient een kleur te hebben die 'niet besmettelijk' is (het beste neem je een aantal potjes voeding mee en stem je de kleuren van je kleding daarop af, ik beloof je namelijk dat je die wortelprut er zelfs op 95 graden niet meer uit krijgt);
- de kleding dient niet te duur te zijn (je hebt immers nog meer te kopen, vrachtwagens vol luiers bijvoorbeeld) en makkelijk te combineren (je zult merken dat jouw kleren net zo vaak de was in moeten als de kleding van je grut, het kan dus voorkomen dat ook jij na het groentehapje een nieuw t-shirt aan moet ook al is het nog maar 10 uur in de ochtend en heb je je t-shirt pas een uurtje aan. Of je moet een slabber in je eigen maat kunnen vinden... en dan zal dat t-shirt wel bij je wortel-oranje-broek moeten passen);
- en last but not least: de kleding dient goed aan te sluiten op je nieuwe lichaam...

En die laatste eis, dat is nu altijd mijn persoonlijke struikelblok.
Iedere Oermoeder heeft er namelijk na de bevalling een nieuwe maar o zo bekende probleemzone bij. Je zou zeggen dat dat voor iedere Oermoeder ook dezelfde probleemzone is, maar nee, het is nu eenmaal oneerlijk verdeeld in de wereld.
Ik heb echter wel DIE probleemzone die je verwacht bij iedere nieuwe oermoeder: de 'puddingbuik'.
De strakstaande bolling die gevuld was met Garnaal no. 3 en een hele hoop vruchtwater is geslonken tot een allesbehalve strakstaande maar nog steeds aanwezige bolling die ongeveer vingerdiep in te duwen is, zeer zacht, flexibel en golfbaar en vast en zeker erg knuffelbaar voor mijn grut, maar allesbehalve 'woest aantrekkelijk'....
Wat ik dus ook absoluut niet begrijp is dat er nog steeds geen slimmerik is geweest die naast de 'prenatale-winkel' meteen een 'postnatale-winkel' heeft neergezet.
Een winkel die pashokjes heeft MET POESPAS, zodat je gewoon alle lagen (die ervoor zorgen dat je je puddingbuikje verdekt kunt opstellen, oftewel het corrigerende ondergoed en de te strakke hemdjes) keurig op een krukje kunt leggen en alle kleding (want in grote hoeveelheden) die je wilt passen aan de grote hoeveelheid haakjes kunt hangen in de combinaties die je had bedacht met een gordijn dat fatsoenlijk sluit (of gewoon een deur met slot!) zodat niet iedereen (lees: alle andere Lieftallige Echtgenoten die ook bij de pashokjes op hun Lieftallige Echtgenotes staan te wachten) hoeft te genieten van het aanzicht van je 'nieuwe achterwerk' in je corrigerende oma-onderbroek...
Een winkel die geïnvesteerd heeft in SFEERVERLICHTING zodat niet iedere hormonale pukkel en iedere nieuwe put in je rechterbil uitvergroot op je netvlies hoeft te verschijnen. Bovendien hoeven we niet nog een keer geconfronteerd te worden met onze nieuw verworven 'striae' die nog knalpaars is (en nee, nog lang niet 'zilverachtig' zodat je er bijna niets van ziet).
Een winkel die daadwerkelijk FLATTERENDE SPIEGELS heeft zodat je probleemzones niet worden uitvergroot alsof je voor een lachspiegel staat en je buik / bovenbenen / billen / bovenarmen / onderkin (streep door wat niet van toepassing is) nog 10 kilo zwaarder lijken dan de 4 kilo die er zowieso nog aanzaten omdat je nu eenmaal nog 9 maanden mag ontzwangeren (en er dus waarschijnlijk ook nog 9 maanden over doet om die miezerige 4 kilo er nog af te krijgen).
En uiteindelijk, een winkel die kleding verkoopt die aansluit bij de mode van vandaag, maar dan rekening houdend met het FEIT DAT NIET IEDERE VROUW (oermoeder of niet!!!) EEN LAAGHANGENDE SKINNY-JEANS OVER HAAR BOVENBENEN / BILLEN / BUIK GEPERST KRIJGT, dus de mode van vandaag in verschillende 'probleemzone-modellen' ontwikkelt...

Lieftallige Echtgenoot werd op de valreep ziek (zou het de stress geweest zijn van het eisen-lijstje dat hij moest meetorsen???), maar je begrijpt vast dat ik me zo goed had voorbereid dat ik hoe dan ook postnataal zou gaan shoppen. Ik ben uiteindelijk geslaagd (na ongeveer 36 winkels... sorry Mamaatje dat ik je overal mee naar binnen heb gesjouwd), maar wel in een winkel met een pashokje zonder poespas, de welbekende pashokjes-verlichting en een niet zo'n flatterende spiegel, dus ik daag ieder ondernemend typje in Nederland uit om het format 'PostNatal' toch eens een kans te geven...

geknakkeld

Het gebeurde op een zaterdag (wat overigens een belangrijk detail zal blijken in het geheel).
En uiteraard gebeurde het precies op het moment dat de kraamvisite voor de deur stond.
Maar, als inmiddels doorgewinterde oermoeder, wist ik mijzelf door de hele situatie heen te slaan, zonder ook maar 1 traan te laten...

Zusje en ik waren zojuist met elkaar 'getrouwd', en zoals dat bij een echte bruiloft hoort begonnen we samen aan de eerste dans. Ik pakte Zusje bij haar handjes en zwierde haar in het rond, dat leverde enthousiast gegier en gegil op dus een tweede en en derde rondje zwieren waren het logische gevolg. Tot ik Zusje na het derde rondje zachtjes op de grond liet landen en ze naar haar armpje greep en minder 'enthousiast' maar daarom niet minder hard begon te krijsen (tegelijkertijd met: de deurbel, immers...de kraamvisite stond voor de deur; Garnaal no. 3 die kenbaar maakte dat hij honger had; Zoonlief die onder de indruk was van al deze geluiden en bedacht dat hij daar ook minstens aan moest bijdragen).
Ik was er van overtuigd dat Zusje iets had gebroken, in dit gezin heerst namelijk de vloek van 2: gedurende het tweede levensjaar van onze kinderen lopen zij een breuk op (dat dacht ik in ieder geval op dat moment, Zoonlief heeft zijn arm namelijk ook eens gebroken gedurende zijn tweede levensjaar).
Dus terwijl ik de kraamvisite binnenliet, koffie en thee serveerde en beschuiten met muisjes smeerde, de kraamvisite opzadelde met Garnaal no. 3 en zijn flesje (1 kind stil), Lieftallige Echtgenoot op de bank plaatste met Zusje (2e kind bijna stil, als Lieftallige Echtgenoot in ieder geval stil bleef zitten) en Zoonlief sussend toesprak dat alles goed zou komen met zijn zusje (en broertje) belde ik de huisartsenpost... het was immers zaterdag...

Lieftallige Echtgenoot mocht meteen naar de post komen, dus terwijl ik nog een rondje koffie inschonk met Garnaal no. 3 op mijn arm, hield ik contact met Lieftallige Echtgenoot via de moderne technologie. De what's-app berichtjes vormden een verfrissend onderdeel van de gewoonlijke kraamgesprek-onderwerpen ( je kent ze wel: gewicht en lengte van de baby, het aantal pers-uren en uiteraard het aantal hechtingen).
Lieftallige Echtgenoot heeft anderhalf uur mogen wachten met een snikkende Zusje op schoot voor hij gezien werd door een huisarts met excuses voor de drukte, maar ja... het is nu eenmaal zaterdag...
De huisarts kon zich echter volledig vinden in mijn persoonlijk gestelde diagnose en verwees de twee daarom door naar de Spoedeisende Hulp voor een foto van de breuk.
Toen Lieftallige Echtgenoot richting de SE reed was de kraamvisite inmiddels weer op huis aan, pakte ik in razend tempo een 'oppas-tas voor onbekend aantal uren' in, bracht de kinderen naar Opa en Oma en reed ook richting het ziekenhuis om Lieftallige Echtgenoot en Zusje bij te staan.
Ook bij de SE was een wachttijd van ongeveer anderhalf uur (dat was door Lieftallige Echtgenoot makkelijk te verklaren, in deze wachtruimte waren namelijk exact dezelfde mensen voor hem aan de beurt als in de wachtruimte van de Huisartsenpost... er hadden zich inmiddels heuse kennissenkringen gevormd, in zware omstandigheden ontstaan altijd de hechtste banden...) dus Lieftallige Echtgenoot had voldoende tijd om me bij te praten over de avonturen (en de personen die bij die avonturen hoorden, hij kon ze immers direct aanwijzen)  bij de Huisartsenpost waar de diagnose 'gebroken pols' was gesteld.

Uiteindelijk mocht Zusje haar getergde armpje onder het röntgen apparaat plaatsen om een definitief behandelplan te kunnen vaststellen. Tijdens het verwerken van de foto's mochten wij plaats nemen in een privé-wachthokje, waar de arts langs kwam om te vertellen wat er nu daadwerkelijk aan de hand was: een ZONDAGSARMPJE (op te zoeken via google). Een nogal bekend soort euvel bij jonge kinderen die in het weekend door hun enthousiaste ouders worden rondgezwierd waarbij doorgaans de schouder of de elleboog uit de kom worden 'gezwierd'. De arts pakte het armpje van Zusje voorzichtig beet, boog de elleboog lichtjes, verklaarde een knakje gevoeld te hebben en vertelde ons dat Zusje over 10 minuten alles weer zou kunnen en dat ze daarom over 10 minuten nog even langs zou komen.
Lieftallige Echtgenoot en ik geloofden dit uiteraard niet zomaar, Zusje had namelijk al minstens 4 uur snikkend en met haar pols in haar hand bij haar papa op schoot gezeten.

Maar... na 2 minuten precies schoof Zusje van mijn schoot af, ging voor het ziekenhuisbed staan wat (toevallig) in de privé wachtkamer stond en begon er met beide armpjes op te trommelen... TE DRUMMEN NOTABENE!
8 Minuten later arriveerde de arts weer om Zusje officieel genezen te verklaren.
'Wat was er nu eigenlijk gebeurd?', vroeg ze geïnteresseerd aan Zusje, waarop de kleine dappere en volledig herstelde patiënt verklaarde:

... 'Mama heef mij arm geknakkeld'.