Een waarschuwing vooraf voor al mijn mannelijke lezers:
Wij vrouwen zijn van nature niet 'kaal met uitzondering van ons hoofdhaar', en er groeien ook niet van nature bijzondere patronen bijvoorbeeld in de vorm van zogenaamde landingsbanen in de buurt van onze 'prive-gebieden'. Ik geloof heilig in relaties op basis van vertrouwen (en als je geloofde in 'van-nature-kaal-zijnde-vrouwen dan ben je gewoon keihard voorgelogen, niet echt de beste basis dus...), dus als je dit nog niet wist dan is het waarschijnlijk beter dat je het nu wel weet. Maar als je liever in de ontkenningsfase blijft dan raad ik je aan om hier te stoppen met lezen...
Ik ben dol op de 'mustache', oftewel het sierlijke symbooltje voor de snor wat je tegenwoordig steeds vaker ziet verschijnen op allerlei fashion-victims (zoals ikzelf en mijn Lieftallige Echtgenoot) in verschillende verschijningsvormen. Je vindt het symbooltje op sieraden (getuige mijn schattige nieuwe kettinkje), kleding (getuige het nieuwe t-shirt van Lieftallige Echtgenoot) en zelfs in de vorm van tatoeages, beter bekend als de finger-stache...
...en je vind het terug precies boven mijn bovenlip.
Het schijnt namelijk een natuurlijk verschijnsel te zijn dat (extra donkere) lichaamsbeharing begint te groeien onder invloed van je zwangerschapshormonen, en dat die beharing daarna permanent onderdeel van je nieuwe Oermoederschap blijft (overigens heb ik van een aantal niet-Oermoeders begrepen dat zij daar na een bepaalde leeftijd ook automatisch mee te maken kregen).
Wat heel concreet betekent dat ik er nu op zondagochtend nog een klusje bij heb gekregen.
Want eerlijk is eerlijk: mijn wenkbrauwen groeien heus niet vanzelf in zulke perfect gevormde smalle boogjes. In werkelijkheid kun je mijn wenkbrauwen vergelijken met 2 processie-rupsen die over mijn voorhoofd kruipen, en die ik wekelijks te lijf ga met mijn pincet (één van mijn betere vriendinnetjes sinds de puberteit) omdat ik niet vind dat iemand getuige zou hoeven zijn van die optocht.
En wanneer ik dan toch bezig ben met die pincet dan kan ik net zo goed die 'verdwaalde haren' mee wegplukken die steeds op willekeurige plekken op mijn gezicht lijken te verschijnen.
Het scheermes is ook zo'n kennis die ik tijdens mijn puberteit heb opgedaan. Tegen de tijd dat ik bijna dreadlocks kon draaien van mijn 'beenwarmers' kreeg ik van 'ons mam' toestemming om voorzichtig met dit gevaarlijke gereedschap in de weer te gaan. Tegenwoordig heb ik wat hechtingsproblemen met scheermessen (vandaar de term 'kennis'), want omdat ik dit stuk gereedschap relatief vaak moet gebruiken om het ontstaan van nieuwe beenwarmers tegen te gaan, dient het ook vaak vervangen te worden.
Sindskort heb ik er een nieuwe beste vriendin bij, de ontharingscreme. Misschien ken je het wel, het is dat 'riekende' goedje wat extreem begint te prikken na het aanbrengen, en wanneer het uitgeprikt is veeg je zo de creme, inclusief snor, van je gezicht af.
Je zult je wel afvragen waarom ik kies voor het 'riekende' goedje bij de behandeling van de snor (die zit immers onder het reukorgaan...), nou, dat kan ik je vertellen. Eén van mijn Oermoedervriendinnen vertelde me over haar ervaring met het laten harsen van haar snor. De hele behandeling viel best mee (vergeleken met een bevalling...), maar helaas liep ze de week daarop niet rond met een harige snor, maar met een snor van korsten. Dus ik wacht maar even tot de zomervakantie voor ik die methode een kans geef (dan hebben ik en mijn eventuele korstensnor namelijk een herstelperiode van 6 weken).
Ik ben me ervan bewust dat veel mensen zich af zullen vragen hoe dronken je moet zijn voordat je een symbool van een snor op je wijsvinger laat tatoeeren zodat je die boven je bovenlip kunt houden en doen alsof je een snorretje hebt... maar misschien begrijp je nu ook wel dat ik liever die finger-stache zo af en toe boven mijn bovenlip houd (die ik daarna ook meteen weer van mijn bovenlip af kan halen...) dan dat ik periodiek een 'vrouwelijke-snorren-behandeling' moet ondergaan.
