De strafmaatregel

Gisterenochtend om 8:43 uur werd de container geleegd, voor mijn neus, terwijl ik nietsvermoedend wachtte om de container weer mee naar de achtertuin te nemen, ik kwam namelijk net terug van het naar school brengen van Zoonlief...

Gisterenmiddag om 15:43 liep ik met Lieftallige Echtgenoot opnieuw richting school van Zoonlief, deze keer voor het alom bekende '10-minutengesprek' toen Lieftallige Echtgenoot plotseling stil bleef staan bij de aanblik van een aantal containers die nog niet door hun 'baasjes' naar binnen waren gehaald, sloeg zich tegen zijn hoofd en gooide er een aantal woorden uit die ik hier niet zal herhalen (niet omdat ik zelf nooit scheldwoorden gebruik, éénieder die mij kent zal dat sprookje ook als eerste uit de wereld helpen, maar...) omdat ik vermoed dat de lading van zijn taalgebruik wel duidelijk zal zijn.

' Is onze container al geleegd....?', Vroeg hij me voorzichtig, met een blik van onvermogen in zijn ogen. Ik antwoordde: 'Ja, vanmorgen al heel vroeg. Daar stond ik nog van te kijken want normaal gesproken zijn ze er pas laat op de middag, maar ik kon de container vanmorgen meteen mee naar binnen nemen toen ik Zoonlief naar school had gebracht. Hoezo....?' 

Tja, het moge misschien uit voorgaande blogs al wel duidelijk zijn dat onze middelste aanwinst, luisterend naar de naam Zusje, een uitdagend project kan zijn zo nu en dan. Ik heb al wel eens genoemd dat Lieftallige Echtgenoot en ik regelmatig een vergadering inplannen om een strategie te bepalen in de aanpak van onze eigenwijze, zeer uitgesproken maar o zo charmante dochter die met praktisch al haar nu-nog-aandoenlijke-streken weg komt als ze een keer met haar Bambi-wimpers wappert. Wanneer Lieftallige Echtgenoot en ik beiden in huis zijn kunnen we elkaar prima ondersteunen, maar zodra één van ons de veilige haven verlaat pikt Zusje dit signaal haarfijn op en zet ze al haar zeilen bij. We hebben al een hoop beloningssystemen, naughty-corners en strafmaatregelen uitgeprobeerd, onze 'positieve insteek' voert over het algemeen de boventoon, maar zo nu en dan (met name wanneer Lieftallige Echtgenoot of ik er zonder de steun van de ander voor staan) is het lastig om je geduld te bewaren wanneer je ondertussen een huilende Zoonlief aan het troosten bent omdat hij zojuist door Zusterliefde gesmoord is (oftewel, door Zusje gebeten, geknepen, uitgescholden, geduwd, bespuugd of iets anders wat onder de noemer Zusterliefde valt, en het is algemeen bekend dat het repertoire van meisjes in dit geval een stuk groter is dan dat van de gemiddelde jongen die zijn zaakjes met een welgemikte schup of stomp oplost) en de doorgelekte poepbroek van Garnaal no. 3 aan het verschonen bent.

Ook deze keer stond Lieftallige Echtgenoot er alleen voor toen Zusje haar favoriete speelgoed (datgene waarmee ze zich gemiddeld een kwartier kan vermaken: haar enige echte K-3 microfoon. Gezegd moet overigens wel worden dat de spanningsboog verlengd kan worden tot een half uur als we ook de bijpassende K-3 outfit, de compatible K-3 dansmat en uiteraard de ondersteunende K-3 muziek uit de kast halen...) inzette om haar tanden mee te flossen (oftewel: de snoer door te kauwen) terwijl ze ondertussen haar kleinere broertje als trommel gebruikte met het daadwerkelijke microfoon-gedeelte.

De maat was vol. Lieftallige Echtgenoot zette al zijn positieve en consequente opvoedcapaciteiten in en zei: ' Zus! Ik tel tot drie en als je daar dan niet mee gestopt bent dan gooi ik die microfoon in de container!' ........... 

Zusje keek hem uitdagend aan vanonder haar bevallige wimpers en antwoordde: ' Doe màr '.

En zo geschiedde...

Lieftallige Echtgenoot stopte onder het toeziend (en zeer uitdagende) oog van Zusje de microfoon in de container (uiteraard met de beste bedoeling om het roze stuk plastic er weer uit te halen als alles koek en ei was). De spanningsboog van Lieftallige Echtgenoot is echter ook niet veel langer dan datzelfde kwartier, en dat was precies de tijd die het goedmaak-gesprek tussen vader en dochter nodig had...

Je begrijpt het al, de microfoon lag nog in de container toen om 8:43 uur de afvalwagen zijn grote muil opende en de volledige inhoud van onze container tot zich nam...

Dus nu is Lieftallige Echtgenoot op zoek naar een vervangende K-3 microfoon, en ik ben op zoek naar een passende strafmaatregel voor Lieftallige Echtgenoot..... De vraag is: Welk speeltje heeft HIJ waarmee zijn spanningsboog verlengd kan worden tot een half uur.... 

Inderdaad!

Dus mocht je je afvragen waarom het beroep van vuilnisophaler best een lucratieve job kan zijn, dat komt door al die 'per-ongeluk-verstopte' K-3 microfoons, I-pads, laptops, smartphones en PSP's (PlayStation Portable voor de duidelijkheid) die hun weg naar de vuilniswagen toch weten te vinden.

In een kring

Laatst was ik met Zoonlief in de kringloopwinkel op zoek naar verborgen schatten ("waarom heet het eigenlijk kringloopwinkel mama, moet je er soms de hele tijd in een kringetje lopen?"). En verborgen schatten hebben ze in overvloed!

Zoonlief vond al snel een prachtige kleine typemachine in een koffertje (een 'lilliput') om zijn boeken op te typen. Overigens is het Zusje die in onderstaande foto haar secretaresse-vaardigheden aan het oefenen is (gezien de secretaresse-waardige lippenstift).

Daarna ontdekte hij een èchte legerblouse voor in zijn verkleedkist.

Ik liep zelf tegen een paar prachtige koffiekopjes aan, mèt retro bloemenmotiefje uiteraard! En ergens achterin een kast, verstopt in een la, lag een verdwaald stukje stof. Een restje van een gordijn denk ik. Met een vintage bloemenmotiefje in de mooiste kleuren.

Prijs nog onbekend.

Zoonlief en ik sjouwden onze buit mee naar de kassa waar de vriendelijke verkoper me het stofje voor welgeteld 1 euro meegaf.

Eenmaal thuisgekomen pakte ik mijn naaimachine, mijn scharen, garen, patroonpapier en een opvallende rits die ik nog niet eerder gebruikt had. Ik verknipte het stofje in een voor- en een achterpand en wat belegdelen, stikte het geheel met de rits ertussen tegen elkaar aan, stikte er wat nepen in langs de taille en werkte de randjes af met een roze bandje (de stof had namelijk nogal de eigenschap om te rafelen langs de randjes) en zie hier....

Mijn enige echte eigen kringlooprokje!

(Om de hele dag mee in een kringetje te lopen)

Spontane visite...

Het overvalt me vrij regelmatig... Minstens een keer per dag durf ik vrij stellig te beweren (verifiëren mag bij Lieftallige Echtgenoot uiteraard), een gevoel van totale paniek, de angst dat er iemand voor een spontaan bezoekje aan mijn deur zal staan. En dan begint de adrenaline te stromen en ontstaat mijn spontane, niet te negeren, obsessieve drang tot het opruimen van mijn kleine maar fijne maar ooooo zoooo volle rommelhuisje....

Mijn (zeer gemiddelde tussen-) huisje wordt bewoond en tot in zijn uiterste puntjes beleefd door Lieftallige Echtgenoot en mijzelf (Oermoeder-in-opleiding), Zoonlief, Zusje, Garnaal no. 3 en Pien de hond. Allemaal eigengereide persoonlijkheden die letterlijk en figuurlijk allemaal op hun eigen manier, hoe zal ik het eens noemen....Leven in ons kleine brouwerijtje brengen...

Ik zal beginnen met mezelf, ik ben me er namelijk heus van bewust dat ook ik  (mede-)verantwoordelijk ben voor een behoorlijk aandeel in het 'volle' en 'rommelige' gedeelte van ons huisje. Ik teken, schilder, haak, naai, freubel wat hier en daar, oefen wat danspassen zus en zo (tussen de duploblokjes van Zoonlief door) en doe dat het liefst met de muziek op een iets harder volume dan 'muzak'-volume (en geloof me... Geluid kan ook erg bepalend zijn in de 'volheid' van een ruimte). Mijn bollen wol liggen keurig gesorteerd in bakken, maar die bakken moeten natuurlijk wel ergens een plaatsje hebben, net als mijn naaimachine, mijn lappen stof, mijn patroonboeken en bladen, mijn schildersezeltje en tubes verf, mijn doeken (beschilderd of onbeschilderd) , mijn 'bescheiden' verzameling jurken en rokken (en schoenen, en vestjes...) en de horde woonaccessoires die ik overal vandaan tover (momenteel ben ik erg gecharmeerd van alle verborgen schatten van de kringloopwinkel, Lieftallige Echtgenoot is minder gecharmeerd van de stapel koffers die zijn zelfgemaakte kast sieren, alle kopjes die uit de kast puilen, de blikken die overal staan te pronken, de zelfgehaakte kussens en dekens die over alle zitmeubelen gedrapeerd mooi liggen te zijn en de dienbladen die naast praktisch ook heel decoratief kunnen zijn).

Lieftallige Echtgenoot neemt regelmatig zijn werk mee naar huis, en met zijn werk ook alle kabeltjes, boxjes, koptelefoontjes, tablet-achtige technische vernuftjes die schijnbaar nodig zijn om met computers te kunnen werken, en natuurlijk alle tassen waarin dit vervoerd dient te worden. Vervoeren is ook al zo'n 'dingetje', want de hele riedel moet steeds op de motor heen en weer tussen werk en huis. Dus naast de helm, motorlaarzen, handschoenen, winddichte kragen, broeken en jassen die nodig zijn voor een veilige reis (alles in dubbele aantallen want heel af en toe probeert Lieftallige Echtgenoot me te porren voor een romantisch ritje op zijn motor en dan zal ook ik veilig vervoerd moeten worden) ligt er ook een verzameling tassen en koffers die geschikt bevonden zijn voor motorritjes. En voor zijn ontspanning klust Lieftallige Echtgenoot graag, dus verspreid over huis en schuur kan men hier allerlei gereedschappen vinden, voor het in elkaar timmeren van houten kasten en bedden tot het verbouwen van badkamers en zolders, van het terughameren van spijkertjes die in mijn schoenen omhoog komen tot het boren van gaten in de muur voor het ophangen van een van mijn nieuwe veroveringen of maaksels en haaksels.

Verspreid over het hele huis ligt daarnaast vooral heeeeeeeel veeeeeeeel speelgoed in alle vormen, maten en kleuren. Sommige spullen maken geluid, andere spullen bewegen spontaan als je er langsloopt en heel veel spullen liggen gewoon stil (totdat ze weer eens opgepakt worden om mee te spelen). Zoonlief vermaakt zich meestal met zijn verzameling auto's die die volledige opppervlakte van de woonkamervloer gebruiken voor hun race, of met zijn duplo (en alle nieuwste en mooiste creaties verdienen uiteraard een ere-plaatsje... voor de televisie bijvoorbeeld, zodat Lieftallige Echtgenoot en ik ons 's avonds eerst aan een waar sloopfestijn moeten wagen voor we iets kunnen zien op televisie). Zusje heeft een wat kortere spanningsboog, zij beweegt zich gedurende de dag tussen haar dansmat en microfoon, haar barbies, de duplo en auto's van haar broer, haar 'make-up spullen', een koekje of een snoepje (Zusje is onze grootste zoetekauw) waarvan de papiertjes immer en altijd ergens op de vloer belanden, en dat alles op haar sokken (op onze vloer zijn gedurende de hele dag her en der verschillende paren schoenen te vinden, die van Lieftallige Echtgenoot die ze verwisseld heeft voor zijn motorlaarzen, die van Zusje die het liefst op haar sokken of blote voeten loopt en die van Garnaal no. 3 die zijn schoenen altijd verliest...zucht....).

Samen vermaken Zusje en Zoonlief zich het liefst aan de grote tafel met hun hele collectie knustselmaterialen, onze tafel wordt dagelijks gedomineerd door verf, kwasten, potloden, stiften, kartelscharen, stickers, stempels, klei, muizentrapjes, stapels papier, kleurplaten en beschilderde wc-rolletjes.

En onder die tafel door kruipt Garnaal no. 3, altijd met één schoen aan en één schoen ergens op de vloer, met iets in zijn hand (of mond) waarvan het helemaal niet de bedoeling was dat hij dat überhaupt te pakken kreeg (zoals die verdwaalde schroevendraaier, een afgeknipt stuk garen, een bolletje klei of een stuk korst die Zusje die ochtend onder de tafel weggemoffeld heeft). Zijn volledige collectie bewegend en zingend babyspeelgoed ligt tussen de duplo en dansmat van de anderen door, en roept hem om met hem te komen spelen, maar Garnaal no. 3 wordt op deze jonge leeftijd vooral aangetrokken door 'gevaar' (onze enige echte dare-devil).

En dan ons kwijlende, snurkende mormel... Pien de hond. Nadat ze haar brokjes heeft gegeten laat ze een spoor van tussen haar lippen vastzittende brokjes achter, na het slobberen aan haar water kwijlt zij al het op de grond liggende speelgoed onder terwijl ze zich een weg probeert te banen naar haar kussentje wat ook nog ergens in ons huisje een plekje heeft weten te krijgen om daar rustig (en met de nodige geluidseffecten) op haar eigen speelgoedjes te kauwen. Haar roze riem siert de kapstok en overal in huis liggen plastic zakjes die mee naar buiten moeten voor haar grote en kleine boodschappen. In de gang staan al onze laarzen voor een modderige wandeltocht door de bossen waarna Pien de hond met haar modderige poten en buik(!) nog eens de route van de voordeur naar haar kussen markeert (dat is te vinden naast het spoor van brokjes, waterdruppels en kwijl...).

En minstens een keer per dag overzie ik het geheel en hoop ik met heel mijn hart dat er vandaag niemand spontaan langskomt en mijn kleine maar fijne maar ooooooo zooooooo volle rommelhuisje aantreft in deze staat. Dus begin ik weer te ruimen, poetsen, stoffen-en-zuigen, mopperen, met kastdeurtjes te gooien en zweten (alles onder het oog van een grinnikende Lieftallige Echtgenoot die al lang weet waar deze aanval op uit zal draaien.... op niks namelijk) om mijn huisje een uur later in exact dezelfde staat terug te vinden.

Dus..... Mocht je ooit van plan zijn om spontaan op visite te komen,  'please do not mind the mess, this family is making memories here....'