dinsdag 18 maart 2014

Ziel onder mijn arm

"Waarom gaan jullie met z'n tweeën mee?" Vroeg Zoonlief vanmorgen toen we met de hele bups richting school liepen. Zusje stapte trots mee met haar rugzakje op haar rug, want mevrouw mag vandaag voor het eerst oefenen. "Omdat wij het heel spannend vinden", antwoordde ik met mijn ziel onder mijn linkerarm (want met mijn rechterhand hield ik natuurlijk stevig het kleine handje van Zusje vast)...

Nog precies 10 dagen en dan wordt onze Zusje een Zus want als je 4 bent dan ga je naar de basisschool en als je naar de basisschool gaat dan ben je ineens bijna volwassen (althans, met die air loopt de kleine diva met ferme pas richting haar klas). Ze weet precies waar ze haar tas moet neerleggen en haar jas moet ophangen (hoewel ze nog niet bij de kapstok kan, maar ach, met een verliefde  wimperknipper naar de jongen naast je kom je een heel eind) want dat heeft de juf haar gisteren precies uitgelegd tijdens het introductiegesprek. Daarna loopt ze zelfverzekerd naar de poppenhoek (naar de kast met prinsessenkleding) want nu mag ze WEL in de hoeken (waar ze vorige week nog uit werd gezet door de directrice notabene, omdat jongere kinderen niet in de hoeken mogen spelen voor schooltijd. Dat madam twee weken later officieel naar school gaat en dan toch wel in de hoeken gaat is voor de directrice geen argument, jonge kinderen moeten gewoon 'aan de lijn' blijven, u proeft mijn frustratie vast en zeker...), maar helaas moet ik haar teleurstellen want ze zal zich toch echt eerst moeten melden bij haar juf. Zodra ze haar eerste stap over de drempel heeft gezet wordt ze omcirkeld door 5 meiden en meegetroond naar de beste plek van de klas. Lieftallige Echtgenoot en ik zwaaien nog een keer naar haar, maar wij zijn al vergeten en druipen maar af (uiteraard spurt ik eerst nog even langs het raam van Zoonlief want ik weet dat hij altijd nog tijd heeft voor een kushandje voor het raam).

Op de terugweg heb ik beide armen nodig om mijn ziel te dragen dus Lieftallige Echtgenoot duwt Garnaal no. 3 voort in zijn troon. Thuis troost ik mezelf met een vanille-latte-macchiato, maar het  helpt weinig... Het huis is behoorlijk stil zonder mijn zingende en dansende roze wolk (zelfs zonder haar K-3 microfoon weet ze namelijk een huis-vullend-volume te behalen).
Lieftallige Echtgenoot stuurt me weg met een opdracht: neem Garnaal no. 3 maar even mee naar de kapper, het is namelijk echt tijd dat hij zijn eerste knipbeurt krijgt (het is dat hij het principe van haar uit zijn ogen blazen nog niet begrijpt anders had hij nu waarschijnlijk al een dergelijke tik ontwikkelt. Bovendien was het matje in de jaren '80 erg hip....). Bij de kapper aangekomen steelt de kleine man de show. Hij krijgt koekje na koekje aangeboden (want inderdaad, een kapperszaak is op de gemiddelde dinsdagochtend vaak rijkelijk gevuld met onze seniore medemens en het is een feit dat deze gerespecteerde medemens een kwaliteit heeft in het verwennen van onze jongere medemens). Hij zingt hele liederen in brabbeltaal en roept naar iedereen die binnenkomt zijn meest verstaanbare woord: hoiiiiii .
Wanneer we samen plaats mogen nemen op de kappersstoel bedwing ik mijn drang om een selfie te maken (ik vind namelijk dat ik ook weleens moet genieten van het moment zelf zonder daar steeds mijn sociale media bij te betrekken) en geniet van het verwonderde hoofdje van mijn kleine mannetje. Het is namelijk heel bijzonder als er voor de eerste keer iemand een schaar in je haar zet, en het is ook best wel fijn als een of ander eendenhoofdje warme lucht door je lokken blaast (ik wil ook zo'n föhn!).
Uiteindelijk verlaten Garnaal en ik de kapperszaak als herboren, hij met zijn nieuwe coupe en ik met mijn ziel weer terug op haar plaats. Wat fijn dat er Lieftallige Echtgenoten zijn (die precies weten wat een Oermoeder-in-opleiding soms nodig heeft).

Nu geniet ik nog even van mijn kopje koffie en de glimlachjes en gieberaanvallen van Garnaaltje, over 10 minuten mogen we Zus(je) weer gaan ophalen van haar eerste oefensessie. Dan zal het huis snel weer gevuld zijn met haar zangtalent en sterke verhalen, en zal ze ons verlichten met haar eerste lessen in de wereld van het schoolgaande kind. En ik ben ook weer een les wijzer... Ik ga genieten van ieder moment, ook al is het soms met een beetje ziel onder mijn arm.