We waren al een tijdje op haar aan het wachten, maar ze is
nu eindelijk onderdeel van ons gezinnetje: Pien. Een kleine witte
Engelse-bullenpup. Ik vraag me af of teefjes ook overvallen kunnen worden door
het oermoeder- (of: ‘oerteven-’) virus. Met het woord ‘oerteef’ bedoel ik ook
niet het scheldwoord (hoewel het vast goed te gebruiken is als scheldwoord, ik kan
me er ook zo een type oermoeder bij voor de geest halen… het type dat graag de
volgende woorden bezigt: “ Maar dan ga je voorbij aan het PROBLEEM”), het is
gewoon de benaming voor het vrouwelijke geslacht van het hondenras.
Aangezien ikzelf ben opgegroeid met tal van huisdieren was
de kans groot dat ik zelf ook ooit zou vallen voor een hond. Bovendien moet
Lieftallige Echtgenoot hier straks het huishouden gaan runnen en hij zocht nog
een geschikte hobby om zijn dagen mee te vullen (naast het huishouden en de
spelcomputer uiteraard). Daarnaast lijkt het ons erg leerzaam voor Zoonlief om
op te groeien met een huisdier. Er hebben overigens al verschillende huisdieren
de revue gepasseerd, waaronder kannibalistische hamsters en overbeschermende
tijgerkaters. Deze leken ons allemaal minder geschikt als voorbeeld voor
Zoonlief. Nu is het de beurt aan Pien.
Pien is nog maar een pup, te vergelijken met de menselijke
baby, zoals Zoonlief. Pien huilt dus, plast en poept gewoon waar ze loopt en
slaapt een aantal keer per dag. Pien stopt alles in haar giechel wat ze
tegenkomt, maar ik denk niet dat ze dat doet omdat ze het wil voelen. Pien eet
al zelf, maar verslikt zich ook regelmatig in haar brokjes, net zoals Zoonlief
(maar dan in zijn brood uiteraard). Pien vindt de buitenwereld nog een beetje
spannend, daarom gooit ze al haar gezichtsplooien in de strijd wanneer ze aan
de riem naar buiten moet. Gelukkig slaapt Pien ’s nachts al wel door. Pien is
dus in alle opzichten een perfect maatje voor Zoonlief. Gelukkig vinden ze dat
van elkaar ook.
Maar ik draaf door, want ondanks haar droevige ogen, haar
hangwangen en andersoortige gezichtsplooien, haar kleine krulstaartje en lompe
poten, haar onhebbelijke maar o zo aandoenlijke gesnurk en geknor, het feit dat
er brokjes onder haar lippen blijven hangen die er al waggelend onder vandaan
vallen, haar vaardigheid om water letterlijk op te slobberen om het vervolgens
in een spoor door de huiskamer van haar kinplooi te laten vallen, ondanks dat
alles is en blijft Pien een hond.
Echter, wanneer de kraamvisite langskomt, betrap ik mezelf
erop dat ik zeg: “ Als ze ligt te slapen, laat haar dan maar met rust. Ze heeft
haar slaapjes nodig, het is immers een puppy.”
…Ik vrees dat ik overvallen ben door het oerteven-gevoel…
(…Voor iedereen die geen geboortekaarje heeft ontvangen,
gaarne dit blog als zodanig te beschouwen………..)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten