Verhaaltje voor het slapengaan

...oftewel: het resultaat van een brainstormsessie voor het slapengaan samen met Zoonlief en Zusje...

Er was eens een hele grote dinosaurus, hij was wel zo groot als een palmboom. Boven op zijn hoofd was een klein landje en op dat landje woonde een prinses en haar broertje Rob Kles (dat rijmt nu eenmaal op prinses...). Die Rob Kles, daar was iets bijzonders mee aan de hand, hij was namelijk zo groot als een babyfles (goh, dat rijmt ook al...) maar hij stonk HEEEEL erg. Vooral zijn voeten, die roken heel zuur, en zijn neus, want daar zaten allemaal vieze korstjes aan.

Een dinosaurus verderop woonde een ridder. Die ridder wilde heel graag trouwen met een prinses, maar hij had gehoord dat de prinses van een dinosaurus verderop dan misschien wel heel mooi zou zijn, maar ook een stinkend broertje had. En daar had deze ridder nou net even geen zin in. Dus ging hij op bezoek bij zijn beste vriend, de draak Reuzereus. Die heette zo omdat hij reuzevuur kon spuwen. En dat kan niet iedere draak hè, de meesten halen maar een waakvlammetje, dus die naam was zeer toepasselijk!

De ridder had een heel goed plan en sprak af met zijn vriend draak Reuzereus om dat plan eens stiekem uit te gaan voeren. Hij vertelde de draak Reuzereus dat hij zo graag wilde trouwen met de wonderschone prinses van een dinosaurus verderop, maar dat haar broertje Rob Kles (die zo groot was als een babyfles) heel erg stonk naar zure voeten en neuskorstjes en dat hij dat toch wel een beetje jammer vond. De draak Reuzereus snapte zijn probleem en wilde zijn beste vriend graag helpen met zijn plan. Voorzichtig gleden ze daarom van de nek van hun eigen palmboomhoge dinosaurus af en klommen ze via de stekels van de nek van de palmboomhoge dinosaurus van de mooie prinses en haar broertje Rob Kles (die zo groot was als een babyfles) weer heel zachtjes omhoog. Ze verstopten zich achter een van de oren van de dinosaurus tot de prinses en haar broertje Rob Kles (die zo groot was als een babyfles) langs kwamen tijdens hun dagelijkse wandelingetje.

De ridder telde heel zachtjes tot drie........ (Één.......... Twee............. Drie) en toen spuwde draak Reuzereus een enorm vuur vlak langs de prinses en haar broertje Rob Kles (die zo groot was als een babyfles). De prinses bleef geschrokken staan, maar haar kleine broertje schrok ZO hard dat hij zomaar van de nek van zijn eigen dinosaurus afgleed! En hij was zo klein (als een babyfles) dat hij niet meer omhoog kon klimmen...

Het plannetje van de ridder was gelukt!

Hij trouwde met zijn prinses en ze woonden samen met hun beste vriend de draak Reuzereus, nog lang en gelukkig op het landje bovenop die palmboomhoge dinsosaurus.

En maak je maar geen zorgen over het kleine broertje Rob Kles (die zo groot was als een babyfles) hoor. Daar beneden op de grond woonden namelijk kleine trollen, die waren dol op zure voeten en stinkende neuskorstjes, dus ook Rob Kles leefde nog lang en gelukkig (misschien krijgt de beste man ooit nog zijn eigen verhaal voor het slapengaan)...

Welterusten!

Tafelmanieren

Ik vind dat we ons best eens wat vaker af mogen vragen waarom we de dingen doen die we doen, en waarom we de dingen vinden die we vinden. Vooral als ik aan het einde van de dag moe-gestreden ben om er vooral maar voor te zorgen dat mijn kroost zich voor de buitenwereld voorbeeldig heeft gedragen vraag ik me (met schreeuwende hoofdletters) steeds vaker af WAAROM???!!! 

Want terwijl Lieftallige Echtgenoot zijn nog geschoeide voeten op de salontafel te rusten legt waarschuwt hij Zusje dat ze nu echt met haar voeten van de bank moet. Ik bekijk de scène eens vanaf een afstandje en bedenk me dat het anatomisch gezien onmogelijk is voor de dame in kwestie om lekker op de bank te gaan zitten zònder haar bevallige voetjes op de bank te leggen, en probeer daarnaast in gebarentaal aan Lieftallige Echtgenoot duidelijk te maken dat over het algemeen nog steeds geldt: 'goed voorbeeld doet goed volgen'. Bovendien voel ik me zelf ook redelijk aangesproken, ik leg namelijk ook regelmatig mijn nog in schoenen gehulde voeten op de bank wanneer ik toe ben aan een middag(of ochtend- of avond-)dutje, verdiept ben in een spannend boek of onder de indruk van een spannende film (Twilight ofzo...). En als dat vlekken geeft (ik doel op vlekken van mijn schoenen, voor de door-hormonen-gedreven onder ons, die net zo onder de indruk zijn van Edward-de-Vampier als ik) dan haal ik die van onze leren bank af met een nat doekje, ideaal hoor, zo'n leren bank als je kinderen / huisdieren / Koffie-knoeiende-Lieftallige-Echtgenoten / Luie-Oermoeders-in-Opleiding / ...(zelf in te vullen)... hebt.

Daarnaast stoor ik me meer aan het feit dat Lieftallige Echtgenoot mijn salontafel besmeurt met zijn 'poepschoenen' precies op de plek waar ik normaal gesproken mijn koekje voor bij de koffie neerleg.

Waarom zouden we onze voeten van de bank moeten halen? En als je alleen bedoelt schoenen, Waarom bedoel je dan alleen schoenen?

Ik kan me er van alles bij voorstellen hoor:

- dat is niet netjes bij andere mensen (maar volgens mij kun je dat heel netjes aan je kind uitleggen, dat dat bij andere mensen niet zo netjes is, of toch niet... Want waarom is het eigenlijk niet zo netjes....)

- dan wordt de bank vies (je kunt ook je schoenen uitdoen en toch lekker met je voeten op de bank zitten, kun je trouwens bij andere mensen ook doen als die last hebben van schoenen op hun bank, gewoon een kwestie van communiceren lijkt me: "heb je er last van als...? Want dan....")

- een bank is bedoeld om op te zitten, niet om zo op te hangen of je schoenen er op te leggen (vind ik ook altijd zo'n grappige opmerking bij van die bureauzittende leerkrachten die vervolgens tegen de leerlingen zeggen dat een tafeltje niet is om op te zitten...) 

Tafelmanieren vind ik ook zo'n heerlijk discussiepunt (vooral omdat ik mezelf tegenwoordig ontzettend heb getraind in de waarom-vraag en daarnaast gezegend ben met drie ehmmm... Doe maar vier, Lieftallige Echtgenoot telt ook mee, prachtexemplaren die allemaal hun eigen maniertjes en behoeftes hebben). Ik denk dat er nergens zoveel ongeschreven regeltjes zijn als tijdens het tafelen, bovendien zijn die regeltjes in ieder gezin weer net even anders (en zitten ze vaak vol tegenstrijdigheden).

Zo moet je je mond dichthouden als je eet, maar moet het eetmoment wel het gezellige deel van de dag zijn waarin je elkaar uitgebreid kunt vertellen over de avonturen van die dag. Of toch maar liever allemaal in stilte, zodat Lieftallige Echtgenoot het nieuws kan verstaan en Oermoeder-in-Opleiding nog even alle sociale media op haar telefoon kan controleren...gezellig!!! Dat is toch ook de reden dat we allemaal moeten blijven zitten tot we uitgegeten zijn, gezellig natafelen, of was dat omdat we dan gezellig kunnen navelstaren? Oh, nee, dat kan niet, want je moet wel netjes op je stoel blijven zitten (en dan zit je navel onder de tafel), want netjes aan een tafel staan is HEEL onbehoorlijk. En eet vooral met mes en vork, ook als je motorisch gezien nog helemaal niet in staat bent om met mes en vork te eten en uit onderzoek echt is gebleken dat kinderen veel beter eten wanneer ze ook mogen 'spelen' met hun eten (en mogen ontdekken WAT ze nu eigenlijk allemaal eten, en hoe dat voelt, en ruikt en er uitziet). En eet vooral boven je bord (want dan hoeven papa en mama niet te stofzuigen), ook al kom je maar net met je kin boven de tafel uit. En zit stil.... ook als wiebelen heel goed helpt om de vreemde texturen in je mond beter te kunnen verwerken, want dat gewiebel is echt niet netjes hoor... En eet je bord leeg, ook al is dat een van de hoofdoorzaken van obesitas en heb ik zelf eigenlijk ook teveel opgeschept...

Zoonlief is het toonbeeld van goede tafelmanieren, hij houdt niet van al die viezigheid aan zijn handen en is dus op zijn vijfde al heer en meester over zijn eigen bestek. Bovendien lust hij bijna alles en verwerkt hij dagelijks flinke porties om zijn groei bij te kunnen houden. Hij houdt niet van al dat geklets aan tafel en eet dus keurig twee keer zijn bord leeg zonder te knoeien en zonder volle-monden-klets. Hij moet alleen wel standaard tijdens het eten even plassen... En jaaaahhhh, ook als hij voor het eten al eens geweest is (voor de mensen die meteen in oplossingen gaan denken...). En dat is best lastig als je aan tafel moet blijven zitten... Dan heb je kans op een natte stoel.

Zusje is nogal beweeglijk, wanneer we niet aan het eten zijn is dat één van haar charmantste eigenschappen, maar wanneer we wel  aan tafel zitten en zij heftig met haar armen begint te zwieren wanneer ze een hap weg moet krijgen dan roept dat wel eens fronsende voorhoofden op bij omstanders. En wanneer ze even een rondje moet lopen om haar wiebelende benen en haar spanningsboog even tegemoet te komen dan gaat dat lastig samen met aan tafel blijven zitten. En wanneer je heeeeel graag al zingend wilt vertellen hoe je dag is verlopen dan is dat ook heel lastig als je je mond steeds dicht moet houden omdat je anders je overvolle bord niet leegkrijgt.

Garnaaltje is beland in de fase dat hij alleen maar zelf wil eten, en anders niet. En dat is heel lastig als je niet is staat bent om je eigen bestek te hanteren, maar ooohhh wat heerlijk dat je een brocollistronk zo groot als een kabouterboom met je handjes mag ontleden om hem vervolgens met huid en haar te verslinden... (Nou ja, met huid... Het haar ligt op de grond, dan krijgt Pien-de-hond ook eens wat groens te eten...)

En je vraagt je nu natuurlijk af hoe dat zit met Lieftallige Echtgenoot en Oermoeder-in-opleiding. Die zijn heel blij dat ze elkaar nu steeds vaker vragen: maar waarom...

Want in plaats van gemopper aan de tafel is er nu plek voor een geanimeerd gesprek, met volle mond, gewiebel, geloop, gezing, en zonder mobiele telefoon / televisie / i-pad...

En over een jaartje of 10 ofzo, dan zullen we eens tijd inruimen om de etiquette voor het 5-sterren-restaurant door te nemen... (Of wat daar dan nog van over is).

Ook heel leuk aan tafel trouwens:

- wie kan het beste slurpen... (de soep was nog nooit zo snel op)

- wie kan de beste vla-snor maken (zelfs Garnaaltje heeft zijn bestekvaardigheden geoefend, met een lepel kun je namelijk niet alleen een snor maar ook een baard creëeren)

- uit de pan 'bietsen' (Zusje heeft nog nooit zoveel gegeten)

- 'met-de-handjes-dag' (ongegeneerd kipknoebelen en brocollibomen omhakken)

De Scheur

Wanneer kinderen een bepaalde leeftijd bereiken beginnen driftbuien een onderdeel van hun gedragsrepertoire te vormen. Dat is heel normaal, het schijnt zelfs heel goed te zijn, want wat geeft duidelijker de grenzen van je kind aan dan een op luid volume geproduceerde NEEEEEEE (inclusief stampende voeten, boksende vuisten, dichtslaande deuren en een stortvloed aan tranen). Ik zal het je nog sterker vertellen, de afgelopen periode heb ik ontdekt dat het voor ons 'grote mensen' ook wel eens heel verhelderend zou kunnen zijn om een stevige driftbui te hebben...

Zoonlief was al langer bekend met het fenomeen driftbui, hij laat dit altijd vergezeld gaan van luid gegrom. Tegenwoordig stampvoet hij daarbij naar zijn kamer, gooit de deur dicht en blijft vooral doorgaan met heel veel herrie maken (schoppen tegen deur en bed, grommen, gillen) zodat 'het gepeupel beneden' (aka Lieftallige Echtgenoot en ondergetekende) zeker niet kunnen vergeten / negeren dat wij:

A) (met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid) de veroorzakers zijn van dit gedrag

B) dus fors over de grenzen van Zoonlief heen zijn gestapt (hoe durven we)

C) best even een kopje koffie kunnen drinken (dit kan nog wel even duren...)

Zusje zit nog maar even op school (een hele welgetelde week...) maar driftbuien zijn sinds een tijdje ook haar niet meer vreemd. Zij uit deze echter wat meer lady-like: met grote krokodillentranen werpt ze zich op de grond en gilt vervolgens alle lucht uit haar longen. Steeds wanneer jij denkt dat haar lucht op is en je begint te praten herpakt zij zichzelf razendsnel en begint haar zangsolo opnieuw. Ze is daarbij ook erg goed in het geven van een schuldgevoel wanneer ze haar lucht weer begint te gebruiken om zinnen te vormen: "MAMAAAAAAAAAAAAIKVINDHETECHTNIETLEUKALSJEZOBOOSTEGENMIJPRAAHAAHAAT"

Dus ook tijdens deze driftbuien is het beste advies om een kopje koffie te drinken... (Ook dit kan nog wel even duren...)

Garnaal no.3 zal het snel genoeg leren, hij heeft 2 prachtige voorbeelden tot zijn beschikking. Tot op heden heeft hij zich nog keurig ingehouden.

Afgelopen week lag ik onder de warme handen van de haptonoom, plotseling drukte zij haar twee wijsvingers in mijn flanken, zo ver als ze kon. Ik kneep mijn ogen dicht tegen de pijn en me afvragend hoe ver ze in vredesnaam kon 'prikken' verbeet ik de pijn, 'het zal wel moeten', dacht ik nog. Toen ze eindelijk niet meer verder kon prikken (ik overdrijf niet, dat doe ik noooooit...ik denk dat ze bijna haar beide wijsvingers tegen elkaar kon drukken) stopte ze de kwelling eindelijk en vroeg me hoe ik me daarbij voelde. Met tranen in mijn ogen antwoordde ik liefelijk dat ik het niet zo prettig had gevonden omdat het een beetje pijn deed. 'Denk je dat ik dat aan jou gemerkt heb?', vroeg ze me. Ik dacht eens diep na, behalve aan de spontane zweetuitbraak over mijn gehele lichaam kon ze het niet voelen aan mijn lijf (wat gewillig meegaf) of zien aan mijn verbeten gezicht (wat ik angstvallig in de behandelbank had gedrukt)... 'Nee', antwoordde ik daarom... 

'Nee, inderdaad, want je geeft je grenzen niet aan.' 

Zie hier dames en heren, ik ben in staat tot het tegenovergestelde van een driftbui. U begrijpt wel dat ik van mevrouw de haptonoom wat huiswerk mee kreeg...

Gelukkig deed de situatie zich snel genoeg voor.

Na 1 dag school kwam de nieuwe juf van Zusje naar me toe. Ik vroeg haar uiteraard hoe de eerste dag was verlopen, waarop zij me aankeek en zei (en ik zweeeeer het, deze keer overdrijf ik ECHT niet):

"Nou, ze trok me vandaag toch een SCHEUR open!"

Ik stel me zo voor dat je aan mijn buitenkant niet veel kon zien maar mijn innerlijke driftkikker (ergens zit ze verstopt) liet haar mond vol verbazing en afschuw openvallen, zei deze juf nou werkelijk net dat mijn dochter een 'scheur' heeft....???

Ik glimlachte en liep met Zoonlief en Zus in een staat van verwondering terug naar huis en dacht aan het huiswerk van mevrouw de haptonoom. Ik besloot op dat moment dat ik de opmerking van de juf:

A) ONgepast

B) ONprofessioneel

C) ONbegrijpelijk 

Vond en dat ik haar dat graag duidelijk wilde maken.

En dat heb ik dan ook gedaan, op een keurig nette manier, met keurige bewoordingen en een keurige afsluiting.

En ik ben trots op mezelf, deze Oermoeder-in-opleiding heeft weer een lesje geleerd (en de juf waarschijnlijk ook). Ik heb een persoonlijke grens gevonden en hem aangegeven. Deze keer was het beschaafd en keurig maar wees gewaarschuwd, misschien verras ik je binnenkort met een heuse driftbui...