trappelende voetjes

De  voetjes van het paard van Sinterklaas zijn niet het enige getrappel in dit huishouden. Sterker nog, Sinterklaas en zijn paard worden hier maar zelden gehoord. De voetjes van Zusje zorgen wel regelmatig voor het wiebelen van mijn buik, en ook de voetjes van Zoonlief staan niet meer stil!

 Zoonlief was al een tijdje aan het oefenen, met name langs de randen van de tafel en de bank. De laatste tijd neemt Lieftallige Echtgenoot hem echter ook steeds vaker mee door het huis aan de hand. In eerste instantie natuurlijk twee handen, maar tegenwoordig laat Zoonlief de tweede hand vaak achterwege. Lachend en gierend waggelt Zoonlief op alles af wat hij ziet, het liefst natuurlijk naar degene die hij kan kussen: Pien de Hond.

Zoonlief wordt steeds zekerder van zijn zaakjes, waar hij eerst angstvallig met twee handen de randen vastgreep gaat hij nu in een stoere pose al enkele ogenblikken los staan. Het liefst doet hij daar dan nog een trucje bij, zoals iets in zijn trul steken of een dansje op zijn Bert en Ernie c.d..

De laatste dagen is Zoonlief zelfs al enkele malen in een voorwaarts gaande beweging gesignaleerd die wellicht al ‘ lopen’  genoemd mag worden. Opa zag hem vorige week nog van de tafel naar de stoel ‘ stappen’ , vandaag stapte hij bij oma van de muur af, twee stappen richting MIJ!  Met zonder handen!!!

 Zusje doet ook hard haar best. Van de verloskundige hoorde ik dat een bewegende baby een blije baby is, ik hoop dat ze daar gelijk in heeft. Zusje zet namelijk regelmatig haar voeten in mijn zij om deze te gebruiken als ‘ afzetje’ richting de andere zij, alwaar ze vrolijk een nieuwe afzetpoging onderneemt. Waar ik af en toe nog wat onzeker was bij Zoonlief omdat hij niet altijd zin had om te bewegen in mijn buik, hoef ik bij Zusje maar te gaan liggen om een reactie te krijgen. Lieftallige Echtgenoot weet haar pijlloos uit te lokken door alleen maar met zijn hand zachtjes op mijn buik te wiebelen. Zusje kreeg zelfs de verloskundige aan het lachen door direct richting doptone te zwemmen en er met haar voeten een stevige trap tegenaan te geven.

 Met al dat getrappel is het geluid van de Witte Schimmel nauwelijks te horen hier. En wanneer het getrappel even wegblijft zorgt Pien de Hond wel voor getrappel, of anders voor een overdaad aan geluid door haar Oude-Mannen-Snurk in te zetten. Jammergenoeg kunnen we daardoor niet alleen het getrappel van paardenvoetjes niet horen, ook de tv wordt regelmatig door onze witte dame overstemd.

Daar komt nog eens bij dat Lieftallige Echtgenoot druk bezig is met het herinrichten van de slaapkamers ter voorbereiding op de komst van Zusje, wat ook regelmatig met het nodige getrappel, gehamer en geboor gepaard gaat.

 Dat lijkt behoorlijk druk allemaal. Gelukkig is de andere kant van dit verhaal dat het altijd gezellig is hier in huis. Ik hoef me nooit eenzaam te voelen. En als ik me dan toch een keertje overmand voel door mijn zwangerschapshormonen hoef ik mijn ogen maar even dicht te doen en me te concentreren op de geluiden om me heen. Geheid dat ik getrappel hoor van voetjes uit een of andere hoek  (koekkoek)…

jongensmama of meisjesmama

Zoonlief is een echte vent, dat komt vooral omdat ik dat van hem maak. We waren al snel in de weer met stoere spijkerbroeken, die zachte pyamabroekjes verdwenen vlot achter het schot. Zal Zoonlief ook altijd een echte vent blijven, en ben ik dan misschien een echte jongensmama? Of gaat Zoonlief straks ook zijn Metro-trekjes verkennen, en bestaat er misschien helemaal niet zoiets als een jongensmama?

 Voordat Zoonlief geboren werd hadden Lieftallige Echtgenoot en ik al heel erg sterk het gevoel dat we een jongetje op de wereld zouden zetten. We hebben ons toen laten verrassen, ook al kriebelde de nieuwsgierigheid bij iedere echo (en heeft Lieftallige Echtgenoot echt wel een aantal keer gespiekt….).

De kleertjes die we kochten waren allemaal vrij stoer van kleur, natuurlijk wel neutraal maar toch stoer. Vooral beige, zand en groen voerden de boventoon, de geboortekaart was blauw met groen en ook de kamer had naast wat ‘ vrouwelijke accenten’  met name ‘mannelijke hoofdtinten’.

Toen Zoonlief eenmaal geboren was begon het shoppen voor de echte stoere-mannen-kleren. Spijker- en ribbroeken met riemen, spencers en overhemden en een paar stoere ‘ schoenen’  om het geheel af te maken. Zelfs een pet sierde al snel het knappe bolletje van onze stoere vent.

Zijn speelgoed bestaat voornamelijk uit auto’s, blokken vliegtuigen en een parkeergarage. Er zitten ook enkele poppetjes tussen, maar die moeten natuurlijk wel per tractor vervoerd worden, en zijn boeken gaan over monsters en plassen met een piemel.

Hebben we al die spullen gekocht omdat we een jongen hebben, of heeft onze jongen geluk dat hij een jongen is omdat wij die spullen toch wel zouden kopen?

 Natuurlijk krijg ik ook altijd vlinders in mijn buik als ik de Didi binnenloop en daar een ‘meisjes-jurk’  zie met dezelfde print als de ‘ mama-rok’. Ik ben dol op de vrolijke stippen en kleuren van Oilily en momenteel wordt mijn schouder gesierd door een Pip-tas. Wat dat betreft vind ik mezelf een echte meisjes-meid. Ik draag nooit broeken, voel me het fijnst in een jurk of rok. Mijn haar moet in model zitten en een leuk kleurtje hebben en ik ben dol op rode of roze nagellak. Af en toe verwen ik mezelf zelfs met een likje lippenstift….

Ik ben dan ook helemaal gek op pofbroekjes voor meisjes, van die jurkjes met 10 lagen, leggings en gouden schoentjes. Van Barbiepoppen krijg ik wel echt jeuk, maar die mini-serviesjes  maken de serveerster in me los! Helemaal als ik dan ook het bijpassende schortje zie! En uiteraard maak je mij helemaal gelukkig met een dagje shoppen, en voor zover ik weet is dat nog steeds een echte ‘ vrouwen-bezigheid’. Maar maakt dat mij dan een echte meisjesmama?

 Op dit moment vind ik het heerlijk om een Zoonlief te hebben, ik ben dol op alles wat stoer is, ik voel me een echte jongensmama. Over een paar maanden zullen we weten of ik misschien ook wel een geschikte meisjesmama ben….