Zoonlief was al langer bekend met het fenomeen driftbui, hij laat dit altijd vergezeld gaan van luid gegrom. Tegenwoordig stampvoet hij daarbij naar zijn kamer, gooit de deur dicht en blijft vooral doorgaan met heel veel herrie maken (schoppen tegen deur en bed, grommen, gillen) zodat 'het gepeupel beneden' (aka Lieftallige Echtgenoot en ondergetekende) zeker niet kunnen vergeten / negeren dat wij:
A) (met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid) de veroorzakers zijn van dit gedrag
B) dus fors over de grenzen van Zoonlief heen zijn gestapt (hoe durven we)
C) best even een kopje koffie kunnen drinken (dit kan nog wel even duren...)
Zusje zit nog maar even op school (een hele welgetelde week...) maar driftbuien zijn sinds een tijdje ook haar niet meer vreemd. Zij uit deze echter wat meer lady-like: met grote krokodillentranen werpt ze zich op de grond en gilt vervolgens alle lucht uit haar longen. Steeds wanneer jij denkt dat haar lucht op is en je begint te praten herpakt zij zichzelf razendsnel en begint haar zangsolo opnieuw. Ze is daarbij ook erg goed in het geven van een schuldgevoel wanneer ze haar lucht weer begint te gebruiken om zinnen te vormen: "MAMAAAAAAAAAAAAIKVINDHETECHTNIETLEUKALSJEZOBOOSTEGENMIJPRAAHAAHAAT"
Dus ook tijdens deze driftbuien is het beste advies om een kopje koffie te drinken... (Ook dit kan nog wel even duren...)
Garnaal no.3 zal het snel genoeg leren, hij heeft 2 prachtige voorbeelden tot zijn beschikking. Tot op heden heeft hij zich nog keurig ingehouden.
Afgelopen week lag ik onder de warme handen van de haptonoom, plotseling drukte zij haar twee wijsvingers in mijn flanken, zo ver als ze kon. Ik kneep mijn ogen dicht tegen de pijn en me afvragend hoe ver ze in vredesnaam kon 'prikken' verbeet ik de pijn, 'het zal wel moeten', dacht ik nog. Toen ze eindelijk niet meer verder kon prikken (ik overdrijf niet, dat doe ik noooooit...ik denk dat ze bijna haar beide wijsvingers tegen elkaar kon drukken) stopte ze de kwelling eindelijk en vroeg me hoe ik me daarbij voelde. Met tranen in mijn ogen antwoordde ik liefelijk dat ik het niet zo prettig had gevonden omdat het een beetje pijn deed. 'Denk je dat ik dat aan jou gemerkt heb?', vroeg ze me. Ik dacht eens diep na, behalve aan de spontane zweetuitbraak over mijn gehele lichaam kon ze het niet voelen aan mijn lijf (wat gewillig meegaf) of zien aan mijn verbeten gezicht (wat ik angstvallig in de behandelbank had gedrukt)... 'Nee', antwoordde ik daarom...
'Nee, inderdaad, want je geeft je grenzen niet aan.'
Zie hier dames en heren, ik ben in staat tot het tegenovergestelde van een driftbui. U begrijpt wel dat ik van mevrouw de haptonoom wat huiswerk mee kreeg...
Gelukkig deed de situatie zich snel genoeg voor.
Na 1 dag school kwam de nieuwe juf van Zusje naar me toe. Ik vroeg haar uiteraard hoe de eerste dag was verlopen, waarop zij me aankeek en zei (en ik zweeeeer het, deze keer overdrijf ik ECHT niet):
"Nou, ze trok me vandaag toch een SCHEUR open!"
Ik stel me zo voor dat je aan mijn buitenkant niet veel kon zien maar mijn innerlijke driftkikker (ergens zit ze verstopt) liet haar mond vol verbazing en afschuw openvallen, zei deze juf nou werkelijk net dat mijn dochter een 'scheur' heeft....???
Ik glimlachte en liep met Zoonlief en Zus in een staat van verwondering terug naar huis en dacht aan het huiswerk van mevrouw de haptonoom. Ik besloot op dat moment dat ik de opmerking van de juf:
A) ONgepast
B) ONprofessioneel
C) ONbegrijpelijk
Vond en dat ik haar dat graag duidelijk wilde maken.
En dat heb ik dan ook gedaan, op een keurig nette manier, met keurige bewoordingen en een keurige afsluiting.
En ik ben trots op mezelf, deze Oermoeder-in-opleiding heeft weer een lesje geleerd (en de juf waarschijnlijk ook). Ik heb een persoonlijke grens gevonden en hem aangegeven. Deze keer was het beschaafd en keurig maar wees gewaarschuwd, misschien verras ik je binnenkort met een heuse driftbui...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten