Nachtmerrie

Er wordt wel gezegd dat je zorgen krijgt om je kindje vanaf het moment dat je zwanger wordt. Ik heb ook al een portie nachtmerries gehad over Zoonlief, maar gelukkig hervind  ik  mijn goede nachtrust weer snel en blijkt hij de volgende ochtend nog steeds netjes in zijn ledikantje te liggen (of niet zo netjes, tegenwoordig is het vrij normaal om Zoonlief  ‘verkeerdom’  aan te treffen, maar dat is niet echt nachtmerrie-waardig materiaal).

 Zoonlief wordt de laatste tijd echter zelf ook geteisterd door dromen. Of het nachtmerries zijn weet ik niet, maar ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken. Ik kan me daar maar heel weinig bij voorstellen, zou hij soms dromen over lege flessen of poepluiers die hij de hele dag moet dragen?

In ieder geval is het gedaan met de goede nachtrust. Zoonlief besluit namelijk tijdens deze angstaanjagende dromen om gillend wakker te worden. Althans, dat denken Lieftallige Echtgenoot en ik dan. In werkelijkheid gilt Zoonlief wel, maar slaapt hij gewoon door. Troosten is dan uiteraard geen optie, want de droom blijft zich afspelen achter de oogleden van onze pyama-held. Dus hoewel in ieder boek de tip staat beschreven om ‘ je knulletje zachtjes over het hoofdje te aaien en troostende woordjes te fluisteren’  hebben wij meer baat bij een wat voortvarender aanpak. Het eerste doel is het wakker maken van Zoonlief door hem uit zijn bedje te tillen. Bij deze aanpak zullen de alarmbellen van iedere oermoeder wel gaan rinkelen, want er is inderdaad niets moeilijker dan het terugplaatsen van de betreffende pyama-held in deze ‘plek des onheils’  waar hij zojuist gillend lag te dromen over bijvoorbeeld zijn vader die te hard BOE riep tijdens het kiekeboe-spelen (dit kan namelijk ontzettende pruillippen, tranen en hysterische gilmomenten tot gevolg hebben….).

Wanneer Zoonlief eenmaal beseft dat er een einde is gekomen aan zijn leed en hij zich kan nestelen tussen de warme, zachte en voloptueuze borsten van zijn moeder (of de warme, zachte en voloptueuze boezem van zijn vader, die iets lichter slaapt…) kan het echte troosten beginnen. Dit garandeert overigens niet altijd het stoppen met gillen, want Zoonlief is zich ondertussen al bewust van de volgende stap. Wanneer Zoonlief gekalmeerd is, zijn tranen zijn gedroogd en de droom is uit zijn oortjes geblazen, beginnen namelijk de pogingen om hem terug te leggen in zijn nestje.

Over het algemeen begint Zoonlief dan al weer te gillen wanneer hij in een horizontale positie wordt gemanouvreerd, zelfs als dit nog ruim een meter boven zijn matras is. De troost-positie wordt weer ingenomen tegen de warme, zachte en voloptueuze voorkant van deze of gene en het sussen begint weer van voor af aan. Er wordt een nieuwe methode geprobeerd om de droom te verjagen, want het oren-blazen was overduidelijk geen succes. De boekjes komen van de plank en het licht gaat aan (de alarmbellen gaan nu luid en duidelijk tekeer…). Zoonlief begint zowaar te lachen wanneer hij de avonturen van die groene Kikker ziet en Lieftallige Echtgenoot en ik trappen hier consequent in. We zijn er van overtuigd dat de droom nu absoluut vergeven en vergeten is en manouvreren de pyama-held weer in de horizontale positie…. Dit heeft helaas exact hetzelfde gevolg als de laatste keer dat we dat probeerden.

Mijn geduld is dan al ver op, maar Lieftallige Echtgenoot heeft het zelfs gepresteerd om Zoonlief gedurende een volledig uur op deze manier bezig te houden (waarover ik overigens pas de volgende ochtend hoorde, de methode werkte namelijk prima voor mijn nachtrust…). Ook Lieftallige Echtgenoot heeft echter een breekpunt en de laatste oplossing is dan toch het meenemen van Zoonlief naar het Echtelijk bed.

 Er wordt wel gezegd dat je zorgen krijgt om je kindje vanaf het moment dat je zwanger wordt. Ik denk dat ik mijn portie nachtmerries al heb gehad. Nu Zoonlief namelijk heeft besloten dat hij graag zelf die nachtmerries heeft, heb ik er absoluut geen tijd meer voor gehad…..

Voor leuke dromen ook niet trouwens….