plastisch chirurg

Ik zeg altijd maar zo: Je kunt er volgens mij niet vroeg genoeg mee beginnen…

 Een tijdje geleden vertelde ik al dat Zoonlief een zogenaamde aardbeienvlek op zijn bevallige voorhoofdje heeft. Deze aardbeienvlek gaat bij de minste of geringste aanraking open en bloedt dan het knappe gezichtje van Zoonlief helemaal onder.

We zijn al enkele malen bij de dokter geweest en we hebben bijna een straatverbod gekregen bij het Consternatie Bureau, maar na een paar weken stalken hebben we het felbegeerde briefje dan eindelijk in handen gekregen: een doorverwijzing naar de plastisch chirurg.

 De plastisch chirurg zag het probleem direct. Hij nam een foto met zijn digitale-zak-cameraatje om het aardbeiengevalletje met zijn collega ‘ de Kinderarts’  te bespreken, maar wel pas nadat hij met chirurgische precisie de enorme korst van het aardbeitje had afgeknipt. Bij deze (ik weet niet of het officieel al een ingreep genoemd mag worden maar bij deze:) ingreep kneep ik mijn billen al strak samen. Zoonlief gaf de arts echter een prachtige glimlach, hij bleek er niets van gevoeld te hebben.

Na het verwijderen van de korst en het maken van de foto (misschien staat de aardbei van Zoonlief binnenkort wel in een of ander medisch handboek…..) werd de open aardbei dichtgebrand met een stokje en een chemisch goedje. De korst zat er als het ware weer als nieuw op…

We kregen een vervolgafspraak voor een week later, dan zou de plastisch chirurg het gevalletje met zijn collega besproken hebben en konden we een behandeling gaan bespreken.

 Gedurende die week had ik een hoop geld kunnen verdienen als ik een euro kreeg voor iedere keer dat iemand de opmerking : “Ach menneke toch, ben je op je hoofdje gevallen?” maakte. De eerste 100 keer wilde ik het verhaal nog best vertellen, de 100 keer daarna beaamde ik de opmerking, en na 200 keer vertelde ik dat ik Zoonlief met mijn bloedeigen schoen tegen zijn voorhoofd had getrapt en dat het menneke er daarom, ach menneke toch, zo’n ontzettende korst op had zitten.

Maar na een week kwam de verlossende uitspraak.

Zoonlief had geen last van een aardbei. Wat voor medische term er dan wel wordt gegeven aan het bloedende bultje op zijn hoofd waren Lieftallige Echtgenoot en ik vrijwel meteen vergeten, bovendien was het handschrift van de chirurg vrijwel onleesbaar (en dat is knap gezien het feit dat ik als juf dagelijks bijzonder fraaie handschriften onder mijn neus krijg die ik tot op heden allemaal feilloos heb weten te ontcijferen). Het bloedende bultje kan echter maar op 1 manier verholpen worden: met een mesje, onder volledige narcose.

Over een weekje moet Zoonlief dus terug naar het ziekenhuis. Ik mocht kiezen voor verdoving via een spuitje of een mondkapje…..tja, ik heb daar ook al zoooooo veel ervaring mee….. dat ik heb gekozen voor: geen voorkeur.
Ik moet een boek meenemen en we worden om 7:15 uur in de ochtend verwacht. Wanneer Zoonlief geopereerd is mag er maar 1 ouder de operatiekamer in, pas als hij uit zijn narcose is mogen we samen op zijn kamertje. Ik ben me maar vast mentaal aan het voorbereiden…..

 En tijdens die voorbereiding besloot Pien de hond er plotseling een cherry-eye uit te persen. Een kersen-oog, nou vraag ik je….. Zoonlief een aardbei, Hondlief een kers…

Bovendien moet het operatief verwijderd worden.

Zoals ik al zei: In dit gezin kun je er niet vroeg genoeg mee beginnen…