De wonderbaarlijke spontane genezing

Zoonlief ging uit logeren. Met zijn slaapzakje en een reservepak luiers in zijn speciale-logeer-tas begon hij zijn slaap-avontuur  bij opa en oma. Natuurlijk was dit niet de eerste keer dat Zoonlief ging logeren, maar het was wel de eerste keer dat het logeerpartijtje zo avontuurlijk werd….

 Het voordeel van logeren is niet alleen dat Lieftallige Echtgenoot en ik weer eens tijd voor elkaar hebben, dat hebben we ook als Zoonlief thuis is. Het echte voordeel is de mogelijkheid om eens heerlijk uit te slapen. Nu moet ik eerlijk toegeven dat uitslapen ook behoorlijk lastig is als er een Pien beneden ligt te slapen, maar Lieftallige Echtgenoot en ik zijn er achter gekomen dat Pien behoorlijk goed kan uitslapen mits zij niet wordt gewekt door onverwachte geluiden in de ochtend (zoals de kreten van Zoonlief…).

Dus na een avondje met zijn tweetjes te hebben doorgebracht in de aankomsthal van het vliegveld dat ze tegenwoordig bioscoop schijnen te noemen legden Lieftallige Echtgenoot en ik onze bevallige oren te rusten op onze kussens met het voornemen een zogenaamd gat in de dag te slapen.

Pien sliep nog, Lieftallige Echtgenoot sliep nog, ik slaap altijd dus dat telt niet, Zoonlief was uit slapen en de wekker tikte al sinds een tijdje de uren van de nieuwe dag weg. Het was zelfs al 09:00 uur in de ochtend. Dat mag met recht ‘ uitslapen’  genoemd worden als er sprake is van jonge kinderen in je gezin. Veel mensen zullen het echter vast wel met mij eens zijn dat 09:00 uur ook met recht ‘vroeg’  genoemd mag worden in andere gezinssamenstellingen. Toen Lieftallige Echtgenoot en ik namelijk nog in het pre-oerouderschap-tijdperk leefden werd ik geregeld pas wakker tijdens de welbekende middag-uren.

Bij deze definieer ik de 09:00 uur op die bewuste ochtend dan ook als ‘vroeg’, toen de telefoon ons ruw uit onze ochtendsluimer rukte. Op het felverlichte display stond: opa en oma. Zelfs door mijn, tegen het felle licht dichtgeknepen ogen, bracht dat direct een schrikreactie teweeg. Ook Lieftallige Echtgenoot zat vrijwel direct rechtop in bed. Aangezien de betreffende opa en oma mijn ouders waren was het natuurlijk aan mij om de telefoon te beantwoorden.

Mijn hart klopte in mijn keel, het zweet stond in mijn handen. Welke ramp hing ons boven het hoofd, met welke reden belden opa en oma ons op dit onmenselijk vroege uur in het pre-oerouderschap-tijdperk wakker, wat was er gebeurd met Zoonlief…

 …‘ Zijn bultje is eraf.’…

 … hoorde ik mijn moeder zeggen.

Ik kan me voorstellen dat dat behoorlijk luguber moet klinken. Zo’n bultje kan natuurlijk van alles zijn. Bij Zoonlief was het echter de benaming voor de aardbei die zich op zijn knappe voorhoofdje had gevestigd.  Dat wil overigens niet zeggen dat ik niet alsnog schrok, bovendien zag ik ook verschillende lugubere scenario’s langs mijn geestesoog voorbij komen. Het was namelijk niet de eerste keer dat het gevreesde bultje open was gegaan en in een beekje van bloed over het neusje van Zoonlief naar beneden was gedruppeld…

 ….’ Het is er helemaal af, het bultje bleef achter zijn romper hangen en liet los. Het bloedde ook bijna niet. Nu zit er een heel klein rood korstje op zijn voorhoofd. Opa is al naar de dokter geweest. Het bultje zit in de formaldehyde. Het ziet er eigenlijk allemaal heel goed uit.’….

 … vervolgde mijn moeder.

Lieftallige Echtgenoot en ik zijn direct uit bed gesprongen. We hebben Pien gewekt en zijn naar opa en oma gelopen. Daar hebben we het Wonderbaarlijk Verdwenen bultje kritisch bekeken in zijn nieuwe bedje van formaldehyde. De plastisch chirurg werd gebeld. Hij heeft het Wonderbaarlijk Verdwenen bultje ook nog eens kritisch bekeken. Er werden weer foto’s gemaakt (nu waarschijnlijk voor in het Medische Handboek voor Wonderbaarlijke Genezingen).

De operatie werd afgeblazen, een vervolgafspraak gepland voor over 6 weken. Want het is natuurlijk logisch dat de plastisch chirurg graag op de hoogte blijft van de Avonturen van de Wonderbaarlijke Spontane Genezing…