1 jaar

Zoonlief is 1 jaar geworden.

Ik heb er niet om hoeven huilen (nog niet…).

Maar er is wel een heleboel veranderd in het afgelopen jaar.

 Ik was net nog op zolder alle foto’s aan het bekijken. Het is wel apart om te zien dat Zoonlief nu nog steeds duidelijk te herkennen is in dat kleine bolle hoofdje van toen, maar dat ik toen echt nog niet kon bedenken dat er uit dat kleine bolle hoofdje deze snottekop en butsebol tevoorschijn zou komen. Er komen outfits voorbij waarvan ik het bestaan al volledig vergeten was (die ik misschien zelfs expres uit mijn gedachten had verbannen, dat belooft nog wat als ik over 20 jaar met Zoonlief samen zijn albums ga doorspitten: Mam, dat je me dat hebt aangetrokken, dat kan echt niet hoor!).

Toen bracht hij nog hele dagen (of wat er van overbleef tussen zijn slaapjes door…) door op zijn speelkleed, tegenwoordig is er geen plekje meer veilig voor hem.

Want Zoonlief kan er wat van hoor. Tegenwoordig trekt hij alle laatjes open, loopt hij met zijn karretje tegen alle glazen deuren aan en smeert alles onder met zijn chronische loopneus. Hij steekt alles in zijn trul, het bijkomende voordeel daarvan is dat zijn voedsel er ook in redelijk tempo in verdwijnt.

Zijn eerste fruitpotje, koek en ‘ negerzoen’ (excuseert u mij voor mijn ongepaste taalgebruik, maar ik meen dat dit nog steeds de duidelijkste term is) zijn vastgelegd op de scherpe plaat. Hij eet tegenwoordig mee met de pot, een beetje fijner geprakt dan mijn voorkeur geniet, maar toch. De flessen liggen op zolder, net als zijn box, speelkleed en zijn gigantische verzameling knuffels. Ik heb al 4 dozen vol met kleding achter de schotten staan en de maxi-cosi kan ik me al bijna niet meer herinneren (die kom ik vast wel weer tegen als ik binnenkort de kerstspullen van de zolder ga halen).

Zoonlief kletst, zingt en danst de hele dag door en slaapt over het algemeen nog maar 1 keer per dag. Hij heeft al een ‘gereedschapsset’  en speelt met een garage en een boerderij.

Er zit geen beetje baby meer aan.

Mijn baby is een vent geworden.

Een vent van al 1 jaar!

 Nu zit ik hier te kijken naar Zoonlief die aan het spelen is op de grond. Soms zit hij nog bij me op schoot, maar meestal duwt hij me weg omdat hij iets heeft gezien dat veel interessanter is… de afstandsbediening bijvoorbeeld. Bovendien begint mijn dikker wordende buik ook een obstakel te worden.

Ik kan me die eerste weken van Zoonlief nog levendig voor de geest halen, toen ik dagelijks gebruik maakte van de Oermoeder-hulplijnen en de dagen soms niet voorbij leken te gaan. Toen ik me nog niet kon voorstellen dat Zoonlief ooit 1 jaar zou worden, omdat de weken zo lang duurden. De eerste keer voordat hij ging lachen, de eerste keer dat hij iets probeerde te pakken.

Ik kon niet wachten tot Zoonlief groter zou worden, nu zou ik hem graag weer een uurtje willen knuffelen zonder aan de kant geduwd te worden…

 Zoonlief is 1 jaar geworden.

Er zit geen beetje baby meer aan.

Hij is de knapste (letterlijk en figuurlijk) vent geworden die ik ooit heb gezien.

En ik  heb nu even een zakdoekje nodig…