De eerste tweede keer

De tweede baby is op komst. De eerste echo zit er alweer op, en ook de eerste afspraak bij de verloskundige verliep vlekkeloos. Ik sta er van te kijken hoeveel eerste keren je toch weer kunt ervaren bij een tweede zwangerschap….

 Zo was daar het eerste streepje dat op de test verscheen, gelukkig volgde streepje twee snel, luid en duidelijk.

De eerste persoon om het goede nieuws mee te delen was deze keer Lieftallige Echtgenoot. Daar waar we vorige keer praktisch samen over het stokje heen piesten, was hij nu aan de wandel met Pien de Hond. Eenmaal thuis trof hij mij aan in mijn blote kont, achter een grote grijns en met een vreemd gestreept stokje in mijn hand.

De eerste echo was deze keer met 7 weken zwangerschap, de tweede echo heeft zelfs ook al weer plaatsgevonden.

Het eerste gesprek bij de verloskundige was met een vervangster, dus zelfs dat voelde als ‘nieuw’.

De eerste keer dat de baby liet weten dat hij er is door een mini-karate-trap tegen de muur van zijn in-mij-wendige-babykamertje heeft volgens mij alweer plaatsgevonden, en de eerste hartslag heeft nog nooit zo mooi geklonken (bij deze baby dan…).

Dan blijft natuurlijk nog over: de eerste collega die het te horen krijgt en de vraag hoelang het duurt voordat het roddelcircuit een beetje op gang is en de laatste collega voor de eerste keer om bevestiging van het goede nieuws komt vragen (op mijn werk is het kringetje nog steeds niet helemaal rond gegaan).

 Er zijn ook minder leuke eerste keren bij een tweede zwangerschap. Zoals de eerste keer dat je je positiekleding uit de kast moet trekken omdat je je oude kleren echt niet meer past. De vorige keer was ik juist dolblij met mijn nieuwe garderobe, maar ik was er nu juist zo blij mee dat ik weer even in een ‘normale’  garderobe paste. En neem maar van mij aan dat je bij een tweede zwangerschap geheid sneller uit je kleren knalt, dat betekent dus ook dat ik weer iets langer gebruik mag maken van mijn rokken, t-shirts en broeken met ‘verlengstuk’.

Daarop volgde de eerste keer dat ik een nieuwe zwangerschaps-outfit mocht kopen ook. Normaal gesproken is kleding shoppen heerlijk, maar de prijzen in de mama-winkel vallen toch altijd weer ontzettend tegen… (en ik moet deze keer ook nog een zwangerschaps-winterjas aanschaffen).

De eerste keer dat mensen zien dat je zwanger bent is enerzijds ontzettend leuk, anderzijds betekent het dat ik nu met 12 weken zwangerschap al een ‘zwangerschapsbuikje’ heb…

De eerste zwangerschapsmisselijkheid was er deze keer vroeg bij, en ook de eerste keer kotsen (met name tijdens het tanden poetsen, dat is dan wel weer handig…) liet zich niet ongezien. Lieftallige echtgenoot en Zoonlief hebben nu bovendien voor het eerst samen lol om een arme kokhalzende ik gehad.

De eerst dagen die geregeerd werden door vermoeidheid vielen gelukkig in mijn zomervakantie, 80% van die vakantie heb ik dan ook slapend doorgebracht.

De eerste keer dat mijn hormonen het overnamen en de oer-bitch in me naar boven brachten heeft Lieftallige Echtgenoot ook al weer mogen ondervinden, bovendien moet de eerste keer dat ik wel weer zin heb in seks nog komen….. (arme man).

 Het hele circus is weer helemaal opnieuw begonnen, en het is weer heerlijk! Ik kijk alweer uit naar de eerste voorbijgangers die vragen of het echt niet een tweeling is, de eerste keer dat ik ’s nachts niet meer uit bed hoef om te plassen, de eerste keer dat een complete vreemde vindt dat zijn handen op mijn buik moet leggen of de eerste keer dat ik erachter kom dat ik me niet meer om kan draaien in bed. Maar het meest van al kijk ik uit naar de eerste keer dat Zoonlief dan toch eindelijk Grote-Broer-Lief wordt.