kinderdagverblijf

Zoonlief is voor de eerste keer naar het kinderdagverblijf gegaan.  Volgens de juf is alle begin moeilijk, maar is het gewoon een kwestie van wennen. Toen we hem ’s middags weer kwamen ophalen vertelde zijn juf dat hij het prima had gedaan. Daarna vroeg ze hoe het met mij was gegaan…

 …verschrikkelijk.

Ik ben een ontaarde moeder.

Welke moeder laat haar kind nu achter bij een stelletje wildvreemden?

Welke moeder gaat vrolijk naar haar werk terwijl haar kind moederziel-alleen achterblijft, wachtend tot zij hem weer op komt halen?

 Toen we hem binnenbrachten lachte hij zijn beminnelijkste lach naar de juf. Dat deed hij natuurlijk speciaal voor mij. Zodat ik me niet schuldig zou voelen omdat hij daar krijsend tegen het raam stond te slaan en schoppen.

Wat dat betreft hebben we Zoonlief al voorbeeldig opgevoed.

Daarna werd zijn aandacht direct opgeslokt door zijn groepsgenootjes en de andere juffen. Ik denk dat hij deed alsof, zodat hij mijn gezicht niet meer hoefde te zien omdat hij wist dat ik anders zou uitbarsten in woest oermoeder-gehuil.

Uiteindelijk zijn Lieftallige Echtgenoot en ik maar vertrokken.

 Op het werk heb ik mijn mobiele telefoon binnen direct bereik neergelegd, het nummer van zijn groepje voorgeprogrammeerd. Niet omdat ik het nummer zelf wilde bellen hoor…. Gewoon zodat ik meteen zou weten dat ze belden als ze zouden bellen.

Dat ik dan zou kunnen opnemen met: met de mama van…

Na een uurtje had ik al een nieuwe tik ontwikkeld, het controleren van mijn mobieltje op eventuele gemiste oproepen.

Na twee uur begon mijn duim te jeuken om de sneltoets met daaronder het nummer van de groep van Zoonlief in te drukken. Maar ik nam me voor: geen nieuws is goed nieuws.

Na drie uur was ik al zeven keer naar het toilet geweest, van de zenuwen zei mijn collega, maar ik weet dat dat gewoon komt door mijn zwangere baarmoeder die tegen mijn blaas drukt…

Na vier uur heb ik mijn pauze afgeraffeld, omdat de tijd in mijn pauze langzamer leek te gaan dan de tijd wanneer ik gewoon aan het werk was. Bovendien had ik heel bewust mijn mobieltje laten liggen, maar bleek dat achteraf toch de verkeerde keuze geweest te zijn.

 Uiteindelijk kwam het einde van de dag in zicht.

Er had nog niemand gebeld.

Misschien wisten ze niet eens dat Zoonlief bij mij hoort….

…misschien hadden ze hem al wel meegegeven aan het verkeerde setje ouders….

…ik had toch gewoon die naam en adressticker op zijn buik moeten plakken in plaats van in zijn kleertjes…

…misschien zou geen nieuws toch echt goed nieuws blijken te zijn.

 Samen met Lieftallige Echtgenoot reed ik richting het kinderdagverblijf.

Bij binnenkomst in zijn klasje herkende de juf ons meteen als de ouders van Zoonlief, Zoonlief zelf was te druk bezig met spelen om ons nog te herkennen.

Hij had goed gegeten, lekker gespeeld, iets minder geslapen (want spelen is toch veel leuker), en een paar moeilijke momenten gehad.

Maar vast niet zoveel moeilijke momenten als moeder, constateerde zijn juf.

 Morgen is er al weer een week voorbij.

Dan gaat Zoonlief weer naar het kinderdagverblijf.

Dan laat ik Zoonlief weer achter bij wildvreemden.

Dan ga ik weer vrolijk naar mijn werk terwijl Zoonlief moederziel-alleen achterblijft, wachtend tot ik hem weer kom halen.

Ik heb mijn mobieltje al weer opgeladen…

… ik ben heel benieuwd hoe lang het wennen gaat duren…