Elastiekjes

" Volgens mij hebben ze verkeerd gemeten, volgens mij ben je al veel verder..." , " Weet je zeker dat het er geen twee zijn?" , " Fijn he, dat je alles lekker kunt laten hangen nu iedereen het weet!"

Een greep uit een aantal goedbedoelde maar o zo ongepaste en confronterende opmerkingen nu garnaal nummer 3 in aantocht is. Ik weet het, mijn buik is al enorm ook al ben ik nog maar dertien weken zwanger, maar daar hoef je me niet steeds mee te confronteren. En als je toch het gevoel hebt dat dat wel moet, weet dan nu dat ik een euro van je in een spaarpot doe voor elke opmerking van bovenstaande orde, zodat ik aan het einde van deze zwangerschap een volledige en nieuwe baby-uitzet kan aanschaffen.
Of iets anders leuks natuurlijk...

Maar goed, ik zal je even uitleggen wat er precies met mijn lichaam is gebeurd, dan weet je ook dat je, naast het niet doen van een van bovenstaande uitspraken, ook niet meer hoeft te vragen hoe het toch in vredesnaam mogelijk is dat het lijkt alsof er minstens een drieling met overgewicht in mijn baarmoeder bivakkeert.

Mijn buikspieren waren al niet in topconditie voor ik uberhaupt zwanger werd van Zoonlief. Sporten is een woord dat heus wel in mijn vocabulaire voorkomt, ik ben er over het algemeen echter liever oost-indisch doof voor. Ik heb heus wel hobby's hoor! Ik lees bijvoorbeeld graag een boek onder het genot van een bruin biertje (met grenadine) en wat te knabbelen erbij, of met port en een stukje oude kaas. Eigenlijk is (uit) eten ook een soort van hobby van me, ik lust eigenlijk alles wel. Valt dat ook niet onder topsport?
In ieder geval zijn het hobby's die niet hun beste uitwerking hadden op mijn buikspieren, dus ik kan wel stellen dat de elastiekjes die mijn ingewanden op hun plek houden een soort van verwaarloosd zijn de afgelopen jaren.

Tijdens de zwangerschap van Zoonlief rekte mijn buik dan ook al relatief vlot uit. Bovendien was Zoonlief nog net geen tienponder bij zijn geboorte (en zat hij daardoor werkelijk waar vast tijdens de bevalling...) en kon ik aan het einde van die zwangerschap mijn hele ontbijt (inclusief de verse jus d'orange en de warme kop thee) op mijn buik laten balanceren terwijl ik mijn croissantjes aan het nuttigen was.
Ik stel me zo voor dat mijn verwaarloosde elastiekjes op dat moment wat dunner en poreuzer werden. Een beetje als van die oude post-elastieken die breken als je ze te ver uitrekt.
En toen werd ik 9 maanden later zwanger van Zusje. Daar waren mijn elastiekjes ook niet zo blij mee, ze waren immers nog niet volledig hersteld en geloof maar niet dat ik enige aandacht aan ze heb geschonken in mijn eerste maanden als oermoeder. Ik was veel te druk bezig met poepluiers en schemadenken (maar dat leg ik je nog wel eens uit), en in dat schema kwamen buikspieroefeningen echt niet voor. Dus tijdens die zwangerschap lieten mijn elastiekjes me ook al vlot in de steek, bovendien denk ik dat ze daar nog wat verder zijn uitgedund. Ik kan me zo voorstellen dat ze wat begonnen te lijken op van dieorthodontische elastiekjes die je aan je beugel moet hangen. Van die elastiekjes die keihard tegen je tong, gehemelte, lip of tandvlees (of welk ander gevoelig weefsel er nog meer te vinden is in en rondom je mond) kapot knallen als je iets te hard lacht met je mond iets te ver open.
Bovendien was Zusje ook meer een Zus bij haar geboorte, en had ze aan het einde van haar 9 maanden in mijn buik ook het uiterste gevergd van mijn elastiekjes.

En nu is nummer 3 onderweg, geslacht en naam nog onbekend, dus voorlopig gedoopt tot Garnaal. Na 8 weken was ik blij dat ik vakantie had, want mijn buik begon al weer verdachte vormen aan te nemen. En met 8 weken heb je nog niet altijd de behoefte om dat op je werk te vertellen.
Ondertussen heeft het vuurtje op het werk zijn ronde ook al weer gedaan (en word ik al weer grof om mijn oren geslagen met allerlei goedbedoelde maar daarom niet minder 'confronterende' opmerkingen), en dat is ook niet zo heel vreemd.
Ik denk namelijk dat toen ik van de week de fiets pakte in een poging om, volledig tegen mijn gevoel en oost-indische-doofheid in, 'wat beweging te krijgen' (ter compensatie van mijn hormonale vreetbuien), mijn elastiekjes een besluit hebben genomen en de strijd hebben opgegeven. Ik denk dat mijn elastiekjes mijn elastiekjes niet meer zijn. Volgens mij heb ik ze zelfs letterlijk horen knappen...

Dus als je vindt dat je een (on) gepaste opmerking dient te maken over mijn vrouwelijke en niet te missen oermoedervormen rondom de buikstreek, bedenk je dan dat dat je een euro gaat kosten. En ik heb ondertussen al besloten waar ik die zuurverdiende euro's aan het einde van mijn zwangerschap aan ga spenderen (en dus niet aan die baby-uitzet, die heb ik immers al twee keer). Ik heb zojuist via internet bij ene dr. Schumacher een afspraak gemaakt voor een geplande keizersnee, met meteen daar achteraan een buikwandcorrectie...