De Waggel

Laatst vroeg iemand op mijn werk me of ik misschien te hard gesport had. Dat is natuurlijk een vrij bijzondere vraag als je me wat beter kent, want het woord sport heb ik heel bewust uit mijn actieve woordenschat verbannen, dus ik vroeg me af hoe deze beste man tot deze bijzondere vraag kwam en vroeg hem dat ook. ' Omdat je een beetje moeilijk loopt.' Was zijn antwoord.
Ik stopte, volkomen in shock, en pastte mijn houding direct aan.
Deze man, het is hem vergeven, hij is immers een man dus hij kan het ook niet weten, maar deze man had mij zojuist beticht van.....' De Waggel'.

De Waggel is een ernstige kwaal waar oermoeders-in-spe vaak op een wat later tijdstip in de zwangerschap last van kunnen krijgen. Niet iedereen krijgt het hoor! Ik ken een super-oermoeder-in-spe die net bevallen is en zichzelf nu met recht een oermoeder mag noemen (met alle kwaaltjes die daar weer bij horen van dien, maar dat is dan ook wel weer een beetje charmant vind ik persoonlijk), maar die tot haar laatste week op de fiets stapte en zich ophield in de sportschool, en dan bedoel ik niet in de kantine, maar gewoon op de crosstrainer.
Ik ben echter uberhaupt niet zo vaak in de sportschool te vinden, maar ik ben ook nog niet op 'een-wat-later-tijdstip-in-mijn-zwangerschap'. Ik ben schoon aan de haak 16 miezerige weekjes onderweg... en ik heb nu al last van De Waggel.
Voor alle mannen en andere onbekenden met het fenomeen De Waggel, zal ik hieronder een korte uitleg geven van deze uitermate weerzinwekkende kwaal waar wij oermoeders-in-spe mee te kampen kunnen krijgen. De Waggel is een specifiek loopje waarbij de heupen een wat schuddende beweging maken en de buik deze deining mee volgt, het is absoluut niet te vergelijken met de sexy heupwieg van een bevallige en slankgetaillde dame met een paar porno-hakken aan, maar meer met een loopje van een dames-eend die blij is dat ze haar vermoeide pootjes weer bijna kan onderdompelen in een koele vijver (een eend aan het einde van haar latijn dus). Deze kwaal is waarschijnlijk te verklaren vanuit een natuurlijke drang om de banden die verbonden zitten aan de heupen, en die de uitrekkende baarmoeder ondersteunen en daarmee wat 'gevoelig' kunnen zijn, te ontlasten.
En waarschijnlijk zijn deze banden bij mij, net zoals mijn buikelastiekjes, dermate verwaasloosd en beschadigd, dat mijn heupen onbewust besloten hebben om ze na 16 miezerige weekjes maar vast een beetje te ontlasten middels deze onooglijke en allesbehalve aantrekkelijke Waggel.
Gewezen op deze eerste kwaal ben ik me plots gaan beseffen dat ik me wat bewuster door mijn wereldje heen moet begeven, en ja hoor... de tweede kwaal ontdekte ik zelf al niet veel later toen iemand me vroeg of ik misschien last van mijn buik had. Het Gedachteloos Buikwrijven is dus ook al een feit.
Net zoals het Oeverloos Zeveren over alles wat met het oermoederschap-al-dan-niet-in-spe te maken heeft, ook op plaatsen en met mensen bij wie dat volledig ongepast is.

Het is een gegeven, ik hoor weer volledig bij de club. Maar met bovenstaande uiteenzetting geef ik je bij deze het recht om me aan te spreken op mijn wanstaltige gedrag. Dus mocht je me betrappen op De Waggel, Gedachteloos Buikwrijven of Oeverloos Gezever, spreek me daar dan alsjeblieft (liefst een beetje subtiel) op aan. Ik beloof je dat ik niet boos zal worden.
Maar pas wel op, want er zijn oermoeders-in-spe die deze kwalen met trots tentoonspreiden, dus beperk je tot het corrigeren van MIJN gedrag, beloon de oermoeders-in-spe die deze kwalen op de een of andere manier weten te onderdrukken, maar bedenk je ook goed dat er oermoeders-in-spe zij die je beter kunt negeren wanneer ze signalen vertonen die kunnen wijzen op 1 van bovenbeschreven kwalen, dat zijn de oermoeders-in-spe die last hebben van de Ultieme Kwaal der oermoeders-in-spe: Onvoorspelbare Hormonale Aanvallen. En geloof mij... dan kun je die verrekte Waggel beter voor lief nemen...