De naam

Een tijdje geleden kwam Zoonlief me tegemoet gerend met zijn vingertje in de lucht, een van de kenmerken waaraan je kunt zien dat meneer een zogenaamd 'goed ideetje' heeft. Dat goede ideetje had alles te maken met zijn toekomstige broertje of zusje, hij had namelijk samen met oma een hele mooie naam gevonden, althans, volgens eigen zegge. Op dat moment kon hij echter niet meer op de naam komen en liet hij ons in spanning achter tot het volgende bezoek aan oma.

Bij de eerstvolgende koffie-deet bij opa en oma fluisterde Zoonlief me dan ook in het oor dat ik 'ook al weer' moest vragen welke mooie naam zij in gedachten hadden voor Garnaal nr. 3. Oma begon hard te lachen, trok daarna haar mooie rimpels weer in een serieuze plooi en antwoorde:

Balotje.

Voor de Biebgaande oerouders onder ons zal de naam Balotje vast een belletje doen rinkelen, want het is inderdaad de naam van een kinderboekenfiguurtje met een nogal bijzonder gevormde neus en haren zo rood als mijn incidentele nagellak. Niet echt een naam waar je meteen enthousiast van wordt, maar aangezien Zoonlief in de fase zit dat je hem beter serieus kunt nemen (of je voorbereiden op een aanval van onbegrip, frustratie en woede, zich uitend in schoppen en grommen) lukte het Lieftallige Echtgenoot en mij om serieus en enthousiast op deze creatieve uitspatting te reageren.

Een aantal weken later volgde de 20-weken echo en konden we Zoonlief en Zusje met trots vertellen dat bij Garnaal nr. 3 zowaar een wormvormig aanhangseltje tussen de benen geconstateerd was, en dat ze dus de trotse broer en zus zouden worden van een baby-broertje. Dat gaf ons meteen de gelegenheid om Zoonlief alvast voor te bereiden op het gegeven dat we niet in staat zouden zijn om zijn gekozen naam in gebruik te nemen, dat was toch immers echt een meisjesnaam, een bijzonder mooie meisjesnaam welteverstaan, maar een meisjesnaam. En omdat Zoonlief heel duidelijk zijn voorkeur had uitgesproken voor een broertje, omdat hij al ergens in dit huis een zusje had rondlopen, ging hij direct akkoord met dit compromis (jij een broertje, wij de naam).
Maar enkele dagen later stak zijn vingertje al weer prompt in de lucht (jaja, ik weet het, we mogen blij zijn dat het nu alleen nog maar zijn vingertje is wat steeds prompt de lucht in steekt, wacht maar tot de puberteit, bladiebladiebla), want Zoonlief had een nieuwe naam bedacht, een echte jongensnaam deze keer, en hij was zelfs in staat de naam deze keer helemaal zelf te noemen (oma had er deze keer dan ook echt helemaal niets mee te maken):

Truiertje

Tja, aan de fantasie en de creativiteit van Zoonlief is absoluut niets aan te merken. Aan zijn standvastigheid, humeur en driftbuien echter wel, vandaar dat we ook deze keer besloten om enthousiast op zijn creatieve vondst te reageren.
Op dit moment noemen we de naam daarom minstens tien maal per dag hardop, om te wennen aan het geluid, en ik moet zeggen dat het echt steeds beter gaat klinken als je de naam vaker noemt... echt... probeer maar...
Bovendien troosten we ons met de gedachte dat er altijd nog kinderen geboren worden die het slechter zullen treffen dan onze Garnaal nr. 3...
Zo heeft de, eveneens 3-jarige en zeer eigenwijze dochter van een van mijn oermoedervriendinnen een nog veel spectaculairdere en creatievere naam bedacht voor het broertje of zusje dat in de buik van haar moeder aan het groeien is, ik bedoel maar, lukt het jou om 10 keer per dag ' Twilight-Sparkle ' te zeggen zonder over je eigen tong te struikelen?