watten in mijn hoofd

Op dit moment hebben mijn hormonen mijn volledige systeem onder controle. Dat klinkt alsof alles in kannen en kruiken is, de term 'onder controle' komt er namelijk in voor, maar het tegenovergestelde is waar...

Mijn hele systeem staat namelijk in het teken van cocoonen, en dat allemaal onder invloed van mijn zwangerschapshormonen die zich heel onopvallend een weg mijn systeem in hebben weten te werken. Het is waarschijnlijk gebeurd tijdens mijn vakantie, op een onbewaakt moment van totale ontspanning in de houten tobbe van de oercamping waar ik een weekje heb vertoefd.
Ik ben namelijk inmiddels weer aan het werk, mijn vakantie is definitief een gesloten hoofdstuk, en nu begint mijn lichaam pas te beseffen wat het effect van die zwangerschapshormonen ook al weer is. Het begint met de zogenaamde watten-in-mijn-hoofd. In plaats van mijn normaal zeer efficiënt functionerende hersenen hebben een aantal doffe, zachte watten de werkzaamheden in mijn bovenkamer overgenomen. Deze watten zorgen er onder andere voor dat mijn bovenkamer alles wat trager verwerkt, bovendien werken ze als een soort filter. Sommige dingen weten er feilloos hun weg door te vinden (zoals welke kleur de nieuwe babykamer zou moeten krijgen, dat we nog geboortekaartjes moeten bestellen, dat ik nog klossen en de beruchte po moet gaan ophalen voor onder mijn bed, en dat ik echt nog heeeel nodig nieuwe positiekleding moet kopen voor de laatste paar maanden want ik heb echt niet genoeg aan de immens hoge stapel die ik gedurende 3 zwangerschappen al heb verzameld...), en andere zaken weten op de één of andere manier gewoon niet meer hoe ze uberhaupt mijn hoofd ooit binnengekomen zijn.
Vervolgens slaan de wisselende emoties genadeloos toe. Op elke hoek staat een genadeloze huilbui klaar om me volledig te overvallen, zonder enige aanleiding. Want wie kan mij in vredesnaam uitleggen waarom je spontaan zou beginnen te brullen halverwege de dolfijnenshow in het dolfinarium? Lieftallige Echtgenoot kon het me in ieder geval niet uitleggen, onder andere omdat hij niet meer kon praten van het lachen om mijn compleet overbodige aanval van spontane emotionele ongesteldheid, en ik kan je vertellen dat dat niet bepaald bevorderlijk was voor de betreffende spontane emotionele ongesteldheid.
Fase 3 is de fase die te vergelijken is (denk ik) met een vorm van plotselinge pleinvrees. Wanneer ik maar in de buurt kom van een winkelcentrum slaat mijn volledige systeem op tilt. Ik weet niet meer waarom ik in eerste instantie naar het winkelcentrum toe ging, en ik kan me zelfs niet meer concentreren op de te lopen route. Uit instinct weet ik toch steeds weer de hand van Lieftallige Echtgenoot te vinden, die matig geïrriteerd begint te raken van mijn 'kip-zonder-kop' gedrag, met name omdat ik hem ook niet meer kan vertellen waarom ik hem ook al weer onder lichte dwang heb meegesleurd richting dat winkelcentrum en we nu dus onverrichter zaken maar weer richting huis waggelen (immers de welbekende waggel heeft zijn definitieve intrede gedaan in mijn heupgewrichten).
Uiteindelijk doe ik nu dus niets liever meer dan me nestelen in mijn bank, met een boek, film of serie van positieve aard (thrillers kunnen echt niet meer, want emotionele aanvallen kunnen zich ook uiten in de vorm van blinde paniek, angst- en zweetaanvallen, dus de rom-com en chicklit domineren mijn t.v. en nachtkastje, ik kan de doktersromannetjes nog net weerstaan, maar hoe lang nog???). Het nadelige gevolg daarvan, en de laatste fase van de overname van mijn bovenkamer door watten is de behoefte om alles in mijn huis 'schoon' maar vooral 'gezellig' te willen maken, ook wel bekend als 'nesteldrang'. Deze uit zich bij mij over het algemeen in een extreme vorm van shopaholicisme, maar dan wel via internet (woonwinkels zijn namelijk uit den boze: zie fase 3), en het maken van to-do-lijsten op huishoudelijk gebied allemaal gericht aan Lieftallige Echtgenoot omdat in de zwangerschapsboeken nu eenmaal staat dat de tijd is aangebroken dat hij mij toch echt dient te ondersteunen gezien mijn steeds beperktere fysieke mogelijkheden.

Ik ben het stadium van watten-in-mijn-hoofd al even gepasseerd, en Lieftallige Echtgenoot heeft het inmiddels ernstig met me te stellen. En dat terwijl ik nog ongeveer 15 weken te gaan heb (en Lieftallige Echtgenoot dus ook). Ik raad het dan dus ook niemand aan om halverwege de zwangerschap al een 'sabbatical' in te plannen (ook wel bekend als: de zomervakantie) of welke andere vorm van totale ontspanning dan ook, want ik zal nu extra hard moeten werken om de watten-in-mijn-hoofd te verdrijven en de controle weer terug te krijgen...