De Leeuwin

Ooit vertelde een oermoeder me dat je pas een echte oermoeder wordt als je kind naar school gaat. Ik durf te beweren dat dit absolute onzin is. Neem maar van mij aan dat het nog veel erger is... een schoolgaand kind brengt niet de oermoeder, maar de oerleeuwin in je naar boven...
En ik kan het weten...

Want sinds een paar weken gaat Zoonlief naar school. In Nederland is dat namelijk een soort afspraak, dat je vierjarige kind gewoon plotseling van nada naar fulltime-schoolgaand gaat. En dat terwijl je kind nog niet eens officieel leerplichtig is. Ik ben absoluut voor aanpassing van dit belachelijke systeem, ik vind dat ieder kind recht heeft op parttime-schoolgaan oefenen vanaf het vierde jaar, zodat een soepele overgang naar fulltime-schoolgaan vanaf het vijfde jaar (of zesde, mag wat mij betreft ook best) mogelijk is.
Ze laten je wel denken dat je kind mag 'wennen', maar wat is drie ochtenden meekijken (en eten doe je maar weer thuis) verspreid over evenzoveel weken, om vervolgens in 1 week 'bam' 5 hele dagen (inclusief die lunch) verwacht te worden... voor de rest van je leven. Want daar komt het feitelijk op neer. Vanaf je vierde zit je voortaan voor de rest van je leven vast aan de verplichting van school of werk (uitzonderingen daargelaten uiteraard).
Ik begrijp overigens ook wel dat het voor een groot gedeelte aan ouders te danken is dat het systeem op deze manier functioneert. Dat wij met onze fulltime banen onmogelijk kunnen regelen dat onze kinderen parttime naar school mogen om vervolgens de rest van de week thuis uit te blazen. Waarschijnlijk zouden we onze kinderen dan de andere parttime helft van de week in een of andere opvang plaatsen, dus dan kunnen we ze net zo goed maar fulltime op school neerzetten, toch? Want ik vrees dat een verlofsysteem voor ouders met parttime-schoolgaande kinderen een iets te grote belasting zou worden voor onze overheid.

Maar goed, het hele euvel van fulltime-naar-school-gaan was nog maar het begin...
Na die eerste fulltime week probeerde ik natuurlijk om Zoonlief een beetje uit te horen. Wat had hij allemaal gedaan in die eerste week, met wie had hij gespeeld, vond hij het leuk? Maar met een kind dat van nada naar fulltime-schoolgaand gaat heb je daar wat geduld voor nodig, het gemiddelde kind staat namelijk stijf van de indrukken en komt dat eerste weekend zijn bed niet meer uit. Op iedere vraag die ik stelde kreeg ik het antwoord: 'Dat weet ik niet meer'.
Maar met mijn slimme vraag-techniek (sommigen, zoals mijn Lieftallige Echtgenoot, zullen het 'woorden in de mond leggen' noemen) wist ik toch een aantal antwoorden te ontfutselen. Zo wist Zoonlief me te vertellen dat hij niet had buiten gespeeld omdat hij zijn korstjes niet op had. En dat, lieve lezers, was een antwoord waar mijn manen spontaan van begonnen te groeien (ik weet dat leeuwinnen geen manen hebben, maar ik geloof dat ik hiermee mijn gevoel misschien kan duidelijk maken). Want welke kleuterjuf durft een verse kleuter binnen te laten zitten IN ZIJN EERSTE WEEK notabene, OMDAT HIJ ZIJN KORSTJES NIET OP HEEFT??? En het ergste is nog wel dat het niet bij die ene keer bleef, de keer daarop moest Zoonlief binnen blijven omdat hij zijn melk nog niet op had, en de keer daarop toen Zoonlief weer binnen moest blijven, plaste hij in zijn broek omdat (en ik citeer): 'Ik alleen binnen was en de juffrouw was buiten met alle andere kindjes, en ik kreeg mijn broek niet open.'
Na dat incident ben ik eens naar die juffrouw toegegaan, ik zou haar wel eens de waarheid vertellen. Pure buitensluiting en pesterij van verse kleuters deze manier van werken, en bovendien hadden we bij het intake-gesprek toch afgesproken dat wanneer Zoonlief zijn eten niet op zou krijgen, hij de restjes mee naar huis mocht nemen!?
De juf deed vriendelijk de deur open en liet me mijn verhaal doen...
... en aan het einde van dat verhaal droop ik met hangende manen af.
Zoonlief had namelijk steeds gezegd dat hij graag binnen wilde blijven omdat hij zijn brood en drinken nog niet op had...

Het volgende gesprek met de juf heb ik nog niet gehad, maar wanneer dat komt (en ik wacht deze keer nog maar even af) dan heb ik mijn agenda met 'te bespreken punten' al klaar. Iedere middag vraag ik Zoonlief namelijk wat hij die dag voor 'werkjes' heeft gedaan, en iedere dag komt Zoonlief thuis met hetzelfde antwoord: 'een rails gebouwd'. Ik heb de rails in kwestie nog niet gezien, en er zullen vast een hele hoop didactische doelen gekoppeld zijn aan het bouwen van die rails, en ik ben er van overtuigd dat Zoonlief dit werkje steeds zelf kiest... maar een rails bouwen kan meneer thuis ook. Opa en oma hebben immers niet voor niets de speelgoedwinkel gesponsord zodat Sinterklaas een prachtige rails cadeau kon geven.
Maar wat me nog het meeste stoort is dat Zoonlief niet naar de Leeshoek mag, omdat hij nog niet in groep 2 zit en omdat de Leeshoek 'om de hoek' is, daar waar de juf de kinders niet direct kan zien. Dus ik ben wel benieuwd welke doelen ze hebben voor mijn Zoonlief...
... of loop ik dan weer te hard van stapel?

Na een paar weken begon me op te vallen dat er steeds kinderen met elkaar afspraken na schooltijd. Omdat ik ondertussen het antwoord op mijn 'werkjes-vraag' wel wist, begon ik Zoonlief te bestoken met vragen over vriendjes. Met wie had hij gespeeld, met wie had hij een bepaald werkje gedaan, wie waren zijn vriendjes en zou hij niet eens met die vriendjes willen afspreken? En wist hij bovendien wel hoe dat werkte, dat afspreken?
Zoonlief wist me zeer overtuigend duidelijk te maken dat hij dat heus wel wist. Dan vraag je namelijk gewoon aan iemand of die 'op visite wil komen'. Ik vertelde Zoonlief dat er ook best wel eens een vriendje bij ons op visite mocht komen ( zelf op visite gaan stimuleer ik uiteraard nog niet, stel je voor... Zoonlief bij een vreemde in huis...), en of hij al wist wie hij daarvoor wilde vragen.
Dat wist hij wel, hij had al een meisje op het oog die hij wel eens kon vragen.
Dus die ochtend drukte ik hem nog eens op het hart dat hij haar vandaag maar eens moest vragen of ze op visite wilde komen. En dat zou hij doen.
Die middag echter, kwam Zoonlief weer moederziel alleen naar buiten. En zijn beoogde 'afspraakje' was al met haar moeder vertrokken. Onderweg naar huis vroeg ik Zoonlief of hij haar wel had gevraagd. 'Ja', was zijn antwoord. Ik vroeg hem wat haar antwoord dan was. 'Ze zei helemaal niks', wist Zoonlief me te vertellen.
Nou vraag ik je, wie is dat kind die mijn Zoonlief durft te negeren!
Naast mijn manen begonnen mijn klauwen nu ook duidelijk zichtbaar te worden!
De dag daarop heb ik Zoonlief gevraagd met welk kindje hij graag wilde afspreken, en na schooltijd ben ik direct op zijn vader afgelopen om de afspraak te maken. Die dag heeft er een vriendje bij ons gespeeld, maar sindsdien is er niemand meer op 'visite' geweest...

De leeuwin in me is wakker geworden. De avonturen van mijn welpje hebben daar aardig aan meegeholpen, maar wat mijn nekharen werkelijk overeind doet staan van de spanning is het trotseren van de savanne die ook wel het schoolplein wordt genoemd. Iedere middag wanneer ik door het hek loop om Zoonlief op te halen word ik aangestaard door alle andere leeuwen en leeuwinnen die hun eigen welpjes komen halen. Sommigen staan alleen, anderen in kliekjes. Het voelt weer een beetje als de middelbare school.

Maar uiteindelijk kampt iedereen waarschijnlijk met dezelfde spanningen en onzekerheden...
Vinden ze mijn welp wel leuk, heeft mijn welp wel vriendjes, doet hij het wel goed op school, zijn de juffen wel lief voor hem, zien ze wel wat hij allemaal in zijn mars heeft?
Een oermoeder ben je vanaf het moment dat er een kindje in je leven komt, maar een ding is zeker:
een schoolgaand kind is weer een heel nieuw hoofdstuk in het leven van iedere oermoeder.