geknakkeld

Het gebeurde op een zaterdag (wat overigens een belangrijk detail zal blijken in het geheel).
En uiteraard gebeurde het precies op het moment dat de kraamvisite voor de deur stond.
Maar, als inmiddels doorgewinterde oermoeder, wist ik mijzelf door de hele situatie heen te slaan, zonder ook maar 1 traan te laten...

Zusje en ik waren zojuist met elkaar 'getrouwd', en zoals dat bij een echte bruiloft hoort begonnen we samen aan de eerste dans. Ik pakte Zusje bij haar handjes en zwierde haar in het rond, dat leverde enthousiast gegier en gegil op dus een tweede en en derde rondje zwieren waren het logische gevolg. Tot ik Zusje na het derde rondje zachtjes op de grond liet landen en ze naar haar armpje greep en minder 'enthousiast' maar daarom niet minder hard begon te krijsen (tegelijkertijd met: de deurbel, immers...de kraamvisite stond voor de deur; Garnaal no. 3 die kenbaar maakte dat hij honger had; Zoonlief die onder de indruk was van al deze geluiden en bedacht dat hij daar ook minstens aan moest bijdragen).
Ik was er van overtuigd dat Zusje iets had gebroken, in dit gezin heerst namelijk de vloek van 2: gedurende het tweede levensjaar van onze kinderen lopen zij een breuk op (dat dacht ik in ieder geval op dat moment, Zoonlief heeft zijn arm namelijk ook eens gebroken gedurende zijn tweede levensjaar).
Dus terwijl ik de kraamvisite binnenliet, koffie en thee serveerde en beschuiten met muisjes smeerde, de kraamvisite opzadelde met Garnaal no. 3 en zijn flesje (1 kind stil), Lieftallige Echtgenoot op de bank plaatste met Zusje (2e kind bijna stil, als Lieftallige Echtgenoot in ieder geval stil bleef zitten) en Zoonlief sussend toesprak dat alles goed zou komen met zijn zusje (en broertje) belde ik de huisartsenpost... het was immers zaterdag...

Lieftallige Echtgenoot mocht meteen naar de post komen, dus terwijl ik nog een rondje koffie inschonk met Garnaal no. 3 op mijn arm, hield ik contact met Lieftallige Echtgenoot via de moderne technologie. De what's-app berichtjes vormden een verfrissend onderdeel van de gewoonlijke kraamgesprek-onderwerpen ( je kent ze wel: gewicht en lengte van de baby, het aantal pers-uren en uiteraard het aantal hechtingen).
Lieftallige Echtgenoot heeft anderhalf uur mogen wachten met een snikkende Zusje op schoot voor hij gezien werd door een huisarts met excuses voor de drukte, maar ja... het is nu eenmaal zaterdag...
De huisarts kon zich echter volledig vinden in mijn persoonlijk gestelde diagnose en verwees de twee daarom door naar de Spoedeisende Hulp voor een foto van de breuk.
Toen Lieftallige Echtgenoot richting de SE reed was de kraamvisite inmiddels weer op huis aan, pakte ik in razend tempo een 'oppas-tas voor onbekend aantal uren' in, bracht de kinderen naar Opa en Oma en reed ook richting het ziekenhuis om Lieftallige Echtgenoot en Zusje bij te staan.
Ook bij de SE was een wachttijd van ongeveer anderhalf uur (dat was door Lieftallige Echtgenoot makkelijk te verklaren, in deze wachtruimte waren namelijk exact dezelfde mensen voor hem aan de beurt als in de wachtruimte van de Huisartsenpost... er hadden zich inmiddels heuse kennissenkringen gevormd, in zware omstandigheden ontstaan altijd de hechtste banden...) dus Lieftallige Echtgenoot had voldoende tijd om me bij te praten over de avonturen (en de personen die bij die avonturen hoorden, hij kon ze immers direct aanwijzen)  bij de Huisartsenpost waar de diagnose 'gebroken pols' was gesteld.

Uiteindelijk mocht Zusje haar getergde armpje onder het röntgen apparaat plaatsen om een definitief behandelplan te kunnen vaststellen. Tijdens het verwerken van de foto's mochten wij plaats nemen in een privé-wachthokje, waar de arts langs kwam om te vertellen wat er nu daadwerkelijk aan de hand was: een ZONDAGSARMPJE (op te zoeken via google). Een nogal bekend soort euvel bij jonge kinderen die in het weekend door hun enthousiaste ouders worden rondgezwierd waarbij doorgaans de schouder of de elleboog uit de kom worden 'gezwierd'. De arts pakte het armpje van Zusje voorzichtig beet, boog de elleboog lichtjes, verklaarde een knakje gevoeld te hebben en vertelde ons dat Zusje over 10 minuten alles weer zou kunnen en dat ze daarom over 10 minuten nog even langs zou komen.
Lieftallige Echtgenoot en ik geloofden dit uiteraard niet zomaar, Zusje had namelijk al minstens 4 uur snikkend en met haar pols in haar hand bij haar papa op schoot gezeten.

Maar... na 2 minuten precies schoof Zusje van mijn schoot af, ging voor het ziekenhuisbed staan wat (toevallig) in de privé wachtkamer stond en begon er met beide armpjes op te trommelen... TE DRUMMEN NOTABENE!
8 Minuten later arriveerde de arts weer om Zusje officieel genezen te verklaren.
'Wat was er nu eigenlijk gebeurd?', vroeg ze geïnteresseerd aan Zusje, waarop de kleine dappere en volledig herstelde patiënt verklaarde:

... 'Mama heef mij arm geknakkeld'.