aardbei

Ik heb de aardbei altijd een lieflijk vruchtje gevonden. Een hartvormpje met een rode blos en overdekt met sproetjes, een volkomen onschuldig appetijtelijk hapje dat zich op geen enkele manier beschermt tegen zijn natuurlijke vijanden. Het hangt daar gewoon aan een takje naast een schattig wit bloempje en lijkt haast te roepen: Pak me dan…

 Ik bedacht me dat ik me maar moest vasthouden aan die gedachte toen Zoonlief plotseling een klein rood aardbeienvlekje begon te ontwikkelen midden op zijn voorhoofd. Het vlekje zou vast en zeker niet voor niets de naam van dit onschuldige vruchtje mogen dragen. Dit zou een schattig vlekje blijven, volkomen onschuldig en alleen maar zichtbaar door zijn rode blos, alsof het vlekje zich er zelf voor schaamde dat het zich had gemanifesteerd midden op het volkomen effen en perfecte voorhoofdje van Zoonlief. 

Het vlekje begon vrijwel onzichtbaar voor ‘mensen op afstand’, netjes op de haargrens van Zoonlief waar het precies onder zijn eerste lokje verborgen bleef. Tot het vlekje plotseling de behoefte voelde om wat volumineuzere vormen aan te nemen. Het begon door het lokje heen te steken, alsof het kiekeboe wilde spelen met de mensen die Zoonlief kwamen bewonderen. Na een tijdje besloot het vlekje dat het geen kiekeboe meer wilde spelen, hij wilde minstens zoveel aandacht krijgen als zijn gastheer en richtte zich op tot hij volledig zichtbaar was voor iedereen, ten alle tijden…

 Op dat moment besloten Lieftallige Echtgenoot en ik dat het genoeg was geweest. Aardbeienvlek had zich niet aan de afspraak gehouden.  We begonnen te mopperen op het vlekje dat het lieftallige gezichtje van Zoonlief ontsierde. Daarop besloot Aardbeienvlek om heel verdrietig te worden en barstte in tranen uit…….. helaas is een aarbeienvlek zo rood door de gigantische hoeveelheden bloedvaatjes die zich erin genesteld hebben. Het bultje begon dus te bloeden alsof er geen einde aan kwam. En dat in het weekeinde, tijdens een familiebarbecue. Het Aardbeienkreng wilde natuurlijk weer alle aandacht opeisen!

Zoonlief kreeg een drukverbandje aangemeten. Het stond hem zeer sportief, als een prachtig witte zweetband. De volgende ochtend had zoonlief echter besloten dat hij genoeg had van het bandje, of Aardbeienvlek had het verbandje met kracht aan de kant geduwd (er waren helaas geen getuigen bij aanwezig). Aardbeienvlek had zichzelf in ieder geval ingedekt onder een dikke laag korst.
Dat is nu drie weken geleden. Sindsdien is Aardbeienvlek iedere dag al weer een keertje opengebarsten. Iedere dag vragen ‘mensen op afstand’  of Zoonlief misschien op zijn knappe hoofdje is gevallen, en iedere dag moet ik uitleggen dat dat niet het geval is. Iedere week zijn we bij minstens 1 huisarts, assistente of Consternatie-Bureau  aan de deur geweest om te vragen of zij Aardbeienvlek alstublieft van ons willen overnemen en iedere keer weer kregen wij de deur vol tegen de neus ‘omdat een aardbeienvlek het mooist geneest als hij uit zichzelf wegtrekt (gemiddeld binnen de eerste 6 levensjaren van Zoonlief)’.

 Er is niets lieftalligs, onschuldigs of schattigs aan aardbeien. Het zijn gemene, jaloerse krengen die er alles aan doen om overal de aandacht volledig op te eisen. Ze kleden zich in uitdagend rood en doen dat naast opvallend wit zodat ze altijd in het oog zullen springen. Onthoud dat goed als er zich een aarbeienvlekje begint te manifesteren, WEES GEWAARSCHUWD……….

(Gelukkig hebben we uiteindelijk wel een arts bereid gevonden om Aardbeienvlekje van Zoonlief over te nemen….. maar wel pas als de dikke korstlaag er vanaf is. Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat dat nog wel een jaartje of 6 kan duren als Aardbeienvlekje iedere dag minstens 1 keer openbarst…..)